Tatku, to już pięć lat, gdy odszedłeś. Brakuje nam Ciebie. 2 stycznia 2013 r., godz. 21.30.
Cezary Stanisław Kocot ur. 18 sierpnia 1929 r., Rogowo, płn.-wsch. Mazowsze, Matka – Genowefa z Chrzanowskich (1912-2000), Ojciec: Władysław (1900-2000) nauczyciel, pedagog, społecznik i pamiętnikarz, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. oraz kampanii wrześniowej 1939 r. (w latach 1939-1945 więzień oflagów: Działdowo, Prenzlau, Kluczbork i VIIA Murnau). Rodzeństwo: Donata Kocot-Bończak (1932-2018), Halina Myślińska (1934), Janusz (1946) i Jerzy (1948-2019).
Żona – Wiesława z Mendlów/Mędlińskich (1934-2017); córka Magdalena Hetzer (1956); syn Wojciech Jerzy (1968).
Dzieciństwo, w tym lata II Wojny Światowej spędził w swojej rodzinnej wsi Drążdżewo z Matką i Siostrami. Uczęszczał do gimnazjum w Przasnyszu i Szczytnie. Maturę zdał w roku 1950 w LO w Olsztynie. Studia historii sztuki ukończył na Uniwersytecie Warszawskim (dyplom Igo stopnia 20.04.1954 r. i IIgo stopnia – magisterski 2.04.1963 r. Promotorem Jego pracy magisterskiej pt. „Architektura kościoła barokowego i klasztoru w Miedniewicach” był prof. dr hab. Władysław Tomkiewicz (mentor wielu wybitnych historyków, m.in. prof. J. Białostockiego, J. Kowalczyka i prof. J. Tazbira). W latach 1953-1954 pracował w Komisji Badań Dawnej Warszawy, 1954-1955 jako instruktor oświatowy prowadził zajęcia w Muzeum Narodowym w Warszawie; 1955-1958 w Centralnym Zarządzie Muzeów i Ochrony Zabytków pełnił funkcję inspektora. W latach 1958-1970 pracował w Urzędzie Konserwatora Zabytków m.st. Warszawy w randze inspektora, otrzymując w roku 1965 srebrną odznakę „Za opiekę nad zabytkami”. Stypendysta rządu francuskiego 1965/66. W tym okresie służby bezpieczeństwa PRL podjęły bezskuteczną próbę zwerbowania Go do współpracy. Nigdy nie należał do żadnej partii. Następnie, w okresie 1970-1973 w Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza pełnił funkcję kustosza. W latach 1973-1987 pracował na zlecenie Biura Dokumentacji Zabytków/Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, prowadząc inwentaryzację (m.in. na podstawie opracowanej przez siebie karty ewidencyjnej) obiektów sztuki rozproszonych głównie w kościołach i klasztorach (Lublin, Ostrołęka, Płock, Poznań, Rzeszów, Warszawa, w której rozpoczął m.in. ewidencję zabytkowych nagrobków na Starych Powązkach). W 1971 r. opracował dokumentację historyczną dwóch renesansowych kamienic Przybyłów /Przybyłowskich w Kazimierzu Dolnym/Wisłą, która ułatwiła ich późniejszą, staranną i właściwą restaurację. Autor kilku publikacji: „Pamiątki mickiewiczowskie”, w: „Zbiory mickiewiczowskie Muzeum Literatury w Warszawie”, Warszawa 1973; „Nowo odkryty obraz gotycki z Wielunia (ok. 1470 r.)”, Biuletyn Historii Sztuki, 1983; „Drążdżewo – kościół drewniany, otoczenie historyczne”, Warszawa 2007. Publikował także w Krasnosielckim Zeszycie Historycznym będącym dodatkiem do „Wieści znad Orzyca”. Zafascynowany historią ziemi rodzinnej, należącej niegdyś do dóbr rodziny Wawrzyńca Krasińskich, m.in. odkrył prawdziwe pochodzenie sepulkralnego kurhanu ziemnego znajdującego się między kościołem i cmentarzem w Drążdżewie, który wznieśli Krasińscy w roku 1813 „w hołdzie żołnierzom poległym w wojnach napoleońskich”. Kolejnego tekstu „Miejsce Rodziny Krasińskich w historii i zabytkach Drążdżewa” nie udało mu się już opublikować, choć zdążył jeszcze uzyskać dla niego pozytywne recenzje profesorów: A.K. Olszewskiego i M. Kwiatkowskiego. W latach 1995-2000 odkupił i zabudował siedlisko Zakrzewskiej/Rudawskiej w Wólce Drążdżewskiej (1A), w malowniczej dolinie Orzyca, nieopodal domu rodzinnego, gdzie spędzał do śmierci każdą wolną chwilę. Zmarł po krótkiej, ciężkiej chorobie wywołanej nowotworem mózgu.
