wspomnienie
ŚP. ELŻBIETA MŚCISŁAWSKA MSZA ŚW. 15 MAJA GODZ. 13.30 Elżbieta urodziła się 16 września 1934 r. w Warszawie. Szczęśliwe dzieciństwo trwało tylko 5 lat, do wybuchu II wojny światowej. Później dzieliła los dorosłych w ciągłym strachu przed bombardowaniem, w ciągłej gotowości do ucieczki do schronu, słuchaniu o łapankach i rozstrzeliwaniach. Była świadkiem zranienia ojca i częściowego zbombardowania domu w którym mieszkała. Naukę rozpoczęła w szkole prowadzonej przez siostry „nazaretanki”. Trudny i niebezpieczny okres okupacji przerwał jeszcze straszniejszy czas powstania warszawskiego. Dwa dni przed powstaniem ojciec zawiózł Elżbietę z mamą i 6 tygodniową siostrą na letnisko. „Letnisko” przedłużyło się do roku, gdzie pozostawała z rodziną na łasce obcych, ludzi często głodna i zmarznięta. Ojciec wrócił do Warszawy. Podczas powstania warszawskiego dostał się do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał do końca wojny, pracując w jenieckim obozie pracy w fabryce broni w okolicach Stutgartu. Natychmiast po wkroczeniu aliantów do Niemiec, ojciec wrócił do Polski (częściowo pieszo) aby połączyć się z rodziną. Elżbieta zaskoczona i uszczęśliwiona powrotem ojca przywitała Go okrzykiem „Pan tato”. Rodzice postanowili wrócić do Warszawy, ale po niemieckiej akcji odwetu za powstanie z miasta pozostały tylko wypalone gruzy. Nie było już ich domu, ocalał fragment mieszkania a w nim resztki wyposażenia, które wydały się mamie niezwykłym bogactwem, niestety opuszczone z gruzów na ulicę przydały się zwycięskiej armii. Tak więc cała rodzina zaczęła wszystko od początku budując na gruzach od nowa mieszkanie i życie tym razem w komunistycznej Polsce. Ela jako kilkunastoletnia dziewczynka brała udział w odgruzowywaniu Warszawy, zbiórce złomu i innych społecznych przymusowych akcjach. Po ukończeniu szkoły podstawowej Elżbieta uczęszczała do Liceum Batorego, które po wojnie było koedukacyjne i początkowo przemianowane na TPD. Po maturze ukończyła Studium Stenotypii , Biurowości i Języków Obcych na ul. Ogrodowej. Pracę zawodowa rozpoczęła w Centrali Produktów Naftowych, gdzie zawarła wiele przyjaźni trwających do końca życia. Następnie przez wiele lat pracowała na Politechnice Warszawskiej. Swojej kariery zawodowej nie ułatwiła sobie przynależnością do PZPR ani innej organizacji socjalistycznej. Życie osobiste Elżbiety okazało się nieudane. Swoją uwagę skierowała na pomoc siostrze, którą opiekowała się w dzieciństwie a także w życiu dorosłym, pomagając w wychowaniu siostrzeńca. Kochała przyrodę i zwierzęta, dożywiając bezdomne koty, a zimą ptaki. Była żywo zainteresowana polityką społeczną i gospodarczą w Polsce po 1989r., inicjowała nawet akcje społeczne w swoim środowisku. Była twarda i bezkompromisowa, nawet zmęczona ciężką chorobą broniła swojej godności osobistej wobec „zapracowanego” personelu szpitalnego. Swoje trudne życie zakończyła 9 maja, wyniszczona straszną chorobą kiedy sił starczyło już tylko na jedną łzę.
