Była ciepłem i szczęściem dla tych, którzy byli w jej towarzystwie. Była miłością dla swoich mężczyzn - Włodka, Gienka, Piotra, Pawła, Marka, Georga i Stephena. Była wielką, odwzajemnianą miłością dla Eli. Była światłem nadziei i optymizmu dla swoich bliskich w czasie wojny. Była wierną i kochaną przyjaciółką dwóch Halin, oprócz samej siebie. Była kochanym, wesołym, pogodnym, pełnym humoru, ambicji, samozaparcia i dyscypliny Człowiekiem w każdym dniu przez 95 lat życia. Była głodna wiedzy i przygód przez całe swoje życie. Była podróżnikiem po tej ziemi. Kochała naturę i dzieła ludzkie. Była wrażliwa na muzykę i malarstwo. Miała duszę artysty i umysł dociekliwego analityka otaczającej ją rzeczywistości. Miała twardy i zdecydowany charakter. Była urodzonym przywódcą i zarazem "duszą towarzystwa". Cieszył ją każdy drobiazg i nie zrażały największe wyzwania. Umiała oceniać ludzi i poznawać się na nich "od pierwszego wejrzenia". Jeśli kogoś akceptowała - to na zawsze. Jeśli kogoś nie lubiła - nic nie mogło tego zmienić. Umiała czytać ludzi i "klimaty". Umiała pisać i wyrażać uczucia i emocje. Była czytelna zawsze i w każdej sytuacji. Była zawsze niezależna finansowo. Umiała pracować i zarabiać pieniądze. Umiała następnie te pieniądze wydawać tak, aby sprawić tym jak największą przyjemność i pożytek dla swoich bliskich i dla siebie. Była szczodra, miała gest i dużo bardziej pociągało ją wydawanie pieniędzy niż ich oszczędzanie. Kochała ludzi, była wrażliwa na piękno i krzywdę każdego stworzenia. Nienawidziła słabości. Walczyła z nią u siebie przez całe życie i nie ceniła ludzi płytkich i słabych. Łatwo było ją kochać, być z nią, rozmawiać z nią i przeżywać z nią krótkie chwile i całe życie. Była jedną z najlepszych i najbardziej cenionych modystek, długoletnim mistrzem i nauczycielem tego rzemiosła. Robiła najpiękniejsze w Polsce kapelusze, była projektantką i producentką wspaniałych ozdób i biżuterii. Nie lubiła męczyć się bez potrzeby, więc zaprojektowała pierwszą chyba na świecie  torbę / wózek na kółkach. Znalazła producenta i potrafiła z zyskiem pomóc setkom gospodyń domowych. Zgasła tak jak żyła. Szybko i ze złością, że jest w niej słabość, której tak nie lubiła i że starość zawsze kończy się długą bezczynnością. Była piękną kobietą i pięknym Człowiekiem. To, co teraz już po fakcie jest dodatkowym smutkiem dla piszącego te słowa, to spóźniona prawda, że to wszystko powinna słyszeć od swoich najbliższych, a nie tylko czuć w gestach i i cichej bliskości.