Jerzy Wróbel

Jurka poznałem na zajęciach z Komputerowo Wspomaganego Projektowania, jeszcze praktycznie bez komputerów. To były czasy „superkomputera” ODRA z Gmachu Głównego PW. Ja byłem studentem drugiego roku. On, młody doktor, te zajęcia prowadził. Będąc jeszcze studentem spotkałem Go w autobusie jadącym z Łomży do Warszawy. Była sroga zima. Mój autobus z Gołdapi, się zepsuł, czekałem w Łomży na zastępczy. Najpierw długo czekaliśmy na mrozie. Potem, w autobusie, czas szybko minął na rozmowie. Na każdy temat. Pamiętam do dziś ten dworzec i autobus, choć nigdy więcej tam nie byłem. Jurka nie sposób zapomnieć. Zawsze spokojny, uśmiechnięty, mądry i skromny. Kiedy po siedmiu latach spędzonych w przemyśle rozpocząłem pracę na ART w Olsztynie, od razu sobie o Nim przypomniałem. Miałem szczęście. Zostałem jego pierwszym doktorantem. I tak Jurek pojawił się w moim życiu na dobre. Jest w nim do dziś i tak już zostanie. To nic, że już nie porozmawiamy przez telefon. Że nie spotkamy się w Konstancinie. To nic, że nie zrealizujemy już kolejnych wspólnych, ziemskich planów. Dla mnie nic się nie zmieniło. Jeżeli czasem nie będę pewny jak postąpić, to tak jak dotychczas, pomyślę, co zrobiłby Jurek? Zawsze pomagało. Dziękuję Ci Jurek i do zobaczenia. Dziękuję Ci Marysiu. Pozdrowienia od Ani, Małgosi i Justyny z rodzinami. Andrzej

Z wielkim żalem przyjęliśmy wiadomość o śmierci Jurka tak długo i bohatersko walczącego z chorobą, a mimo to pogodnego i nie dającego poznać po sobie bólu i cierpienia i wciąż będącego sobą. Tę siłe czerpał z Wiary oraz poświęcenia małżonki i najbliższych. Żegnaj Jurku. Byłeś (już niestety) Wspaniałym Człowiekiem i bezinteresownym Przyjacielem. Łączymy się w smutku i żalu z Małżonką Marysią, synami i najbliższą rodziną. Joanna i Zbyszek

Marysiu, składamy wyrazy współczucia. Jesteśmy z Tobą w tych trudnych chwilach.