Ta strona powstała, aby uczcić Jego pamięć. Józef Jaworski urodził się w miejscowości Jungówka na terenie byłej Rosji 1944-08-23 i odszedł 2007-02-19. Będziemy o Nim pamiętać na zawsze...
Oto fragment moich wewnętrznych rozważań napisanych przeze mnie i odczytanych  w dniu pogrzebu mojego Taty podczas mszy św. 

„19 lutego 2007 roku zmarł mój TATA – Józef Jaworski. Powolne „odchodzenie”  Taty z „tego ziemskiego”  świata dużo mnie nauczyło i dało do myślenia, zastanowienia się nad życiem tym ziemskim, nad wartościami które są ważne w życiu lub mogą być ważne. 

Do dzisiaj  wspominam  o  Tacie i jego chorobie, ciężko zapomnieć i  pogodzić  się ze śmiercią bliskiej osoby, autorytetu -choć myślałam  że  jestem przygotowana na taki  obrót spraw.
Życie mojego Taty się zmieniło, ale się nie skończyło.
Czas pobytu na ziemi mojego Taty  się wypełnił, był to czas próby  wierności  względem Boga i Jego świętych  praw. Ale jeżeli jesteśmy pojednani z Bogiem, to nie powinniśmy się lękać  ani własnej śmierci,  ani  przepowiadanego końca świata. Warto się zastanowić nad wielka prawdą, którą nam objawił sam Jezus przed swym  odejściem  do Ojca, do Nieba „W  domu Ojca mego jest mieszań wiele. Gdyby tak nie było – to bym Wam  powiedział. Idę przecież przygotować Wam miejsce.”  (J.14,2) 
Warunkiem jednak, aby osiągnąć te wspaniałości  Nieba  jest czystość serca. O tym  mówi sam Pan Jezus:  „Błogosławieni  czystego serca, albowiem oni Boga oglądać  będą.”  (Mt 5,8)
W takiej chwili jak te warto się zastanowić  nad słowami Jezusa: „Beze mnie nic nie możecie uczynić.” (J 15,5) , ale zarazem Jezus daje nadzieję, pociesza i zaprasza: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy  utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja Was pokrzepię ...” (Mt 11,28-30)
Tata był gotów dać  świadectwo wiary  i swojej miłości do  Boga, poprzez cierpliwe znoszenie  fizycznego cierpienia i bólu w walce z nieuleczalną chorobą. W trudnych godzinach życia modlił się wraz z rodziną  jak Jezus; „Abba Ojcze ..... nie to co ja chce, ale to  co Ty – niech się stanie.” Przez wiarę odkrywamy  głęboki sens  cierpliwego  znoszenia  cierpień, szczególnie wtedy, gdy cierpimy  w zjednoczeniu z Jezusem, tylko wtedy znoszone cierpienia prowadzą nas do  duchowego wywyższenia.
Cierpienie jest i pozostanie tajemnicą, do której należy zbliżać się z pokorą i miłością. „Cierpienie ludzkie budzi współczucie, budzi także szacunek – na swój sposób onieśmiela. Zawiera się w nim bowiem wielkość swoistej tajemnicy.
Jego choroba była dla niego zaskoczeniem, ale nie poddał się walczył z cierpieniem, bólem, znosił go cierpliwie w zjednoczeniu z Jezusem.
Myślę, że Tata  był przygotowany na swoje własne wypełnienie czasu, czyli na swoją własną godzinę śmierci - pojednany z Panem Bogiem w sakramentach świętych, umocniony  sakramentem chorych oraz zjednoczony  z Jezusem w Komunii Świętej – oczekiwał  na spotkanie  z Panem, który przyjmie go  do Domu Ojca. Takie przygotowanie zawdzięcza w pierwszej kolejności samemu Bogu,  zespołowi hospicyjnemu opieki paliatywnej, kapelanowi Hospicium  i  rodzinie.  Hospicjum przekazuje człowieka Bogu, w Hospicjum przewartościowuje się życie, nie zabiega się wtedy o coś, tylko o kogoś.
Pełen pokoju i ufności - w ostatnich dniach  swojego ziemskiego  życia, gdy siły mu na to pozwalały  modlił się wspólnie z rodziną, zapewniał o modlitwie i ze łzami w oczach mówił a może pytał:  „ciekawe czy ktoś za mnie się pomodli ...? ...”   Proszę o modlitwę ...
Każdy z nas słyszał  słowa modlitwy „ Od nagłej i niespodziewanej śmierci zachowaj nas Panie”
 I w  tym miejscu warto na chwile się zatrzymać i rozważyć zalety choroby nowotworowej  z którą  zmagał się mój Tata - wówczas mamy czas aby się pogodzić, pożegnać, potrzymać za rękę  osoby  bliskie -  jest to dar od BOGA, że można się przygotować na własną śmierć. 
Nie należy bać się śmierci – nie bójmy się o niej głośno mówić!
Umieranie jest czasem osobistego spełnienia, jest to czas rachunku sumienia i żalu w poczuciu winy i grzechu dla umierającego, ale także dla tych, którzy go otaczają. Gdy odchodziłeś nie byłeś sam - dobrze jest mieć przy sobie osoby bliskie i kochane, dobrze jest mieć gotowe do pomocy ręce pielęgniarki, kapłana i otwarte współczujące serce. Tu nie odkłada się niczego na potem.
Samo odchodzenie jest czymś niepowtarzalnym.
Towarzyszenie modlitewne w chwili odchodzenia jest  rzeczą bardzo ważną,  koronka do Miłosierdzia Bożego uspokaja, koii i daje  ufność. 
W cierpiącym  Chrystusie  każdy  cierpiący,  za Łaską Bożą odnajduje sens cierpienia, chorzy cierpiący, a zwłaszcza Ci nieuleczalnie chorzy stoją w pierwszym szeregu na drodze do Chrystusa.Dzięki cierpieniu ludzie wierzący w Chrystusa  odnajdują sens i patrzą z innej perspektywy, dziękując Bogu za krzyż ...  „Przytul się do krzyża ..” -  Bóg nie daje choroby  słabeuszom, tylko silnym.  „ Choroba nowotworowa” jest niczym  w porównaniu  do tego,  jak człowiek może zniszczyć i skrzywdzić  drugiego człowieka ....
Nasz  Tata Józef był człowiekiem  zasługującym  na szacunek i uznanie. Możemy się zastanawiać, co pozostawił  po swym własnym  życiu na ziemi, nie tylko w sensie materialnym, ale przede wszystkim, jaką pozostawił spuściznę duchową dla innych- dla żony, dzieci, wnuków, rodziny, dla wszystkich z którymi w tym życiu ziemskim  dane mu było się spotkać.
Zapewnił  swoim bliskim wychowanie w wierze, miłości do Boga, wierze w Życie Wieczne. Często mówił o wartościach chrześcijańskich – był im wierny. Jak każdy z nas miał swoje zalety i wady, ale wszyscy tu obecni (na mszy św. pogrzebowej)  dużo mu zawdzięczamy jako ojcu, teściowi, mężowi, koledze, sąsiadowi – po prostu jako człowiekowi. Był człowiekiem  wymagającym, odpowiedzialnym, a zarazem służącym  radą  i pomocą innym, dzięki Bożej pomocy był człowiekiem wartościowym, dla niektórych z nas autorytetem. Ciężko pracował, aby dać rodzinie i bliskim  to, co  jest potrzebne do życia tu na ziemi. Dobrze wypełnił swoje zadanie, dobrze zarządzał tym co Bóg postawił na Jego drodze. Niektórzy z nas odczują jego  brak.  I w tym  momencie warto się zastanowić może nad naszym życiem.

„Jeśli Bóg jest dla człowieka najważ­niejszy, to wszystko jest na właściwym miejscu.”

Bo przecież nikt z nas nie wie, czy za chwilę nie zniknie z tego świata. A życie jest piękne. Trzeba więc rozglądać się dookoła, wsłuchać w to, co próbuje nam powiedzieć Bóg i więcej się modlić.

Dzisiaj potrzeba modlitwy, a Jezus przygarnie   naszych bliskich  z miłością i zaznają oni   ukojenia  po ziemskich bólach i przeżywanych cierpieniach.

Nasza wiara polega na tym, aby wierzyć, że w wieczności  Bóg przygotował nam życie w szczęśliwości Nieba na wieki, czego żaden człowiek na ziemi nie jest w stanie sobie wyobrazić, a o czym  pisze święty Paweł tak: „... ani  oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąc, jak wielkie rzeczy przygotował  Bóg tym, którzy Go miłują.” (1Kor 2,9)

    W obecności rodziny  spokojny, czuł, że jest blisko, trzymał w swej delikatnej dłoni  rękę swoich dzieci, żony, siostry..... – tak jak kiedyś gdy były małe i bezradne.

    A dzisiaj ? Odchodzisz z mojego życia, żegnasz się ze mną  ale jakże jestem szczęśliwa, że stoję obok Ciebie i mogę Ci towarzyszyć w tej ostatniej wspólnej podróży.

Odchodziłeś powoli, tak jakbyś wszystko zaplanował. Twoje oczy wciąż patrzyły… gdzieś w nieznaną dal. Twój wzrok był wielką tajemnicą, a Twój oddech był coraz słabszy, serce nie biło jak dawniej. Już teraz wiedziałam, że tracę światło w ciemności i najlepszego przyjaciela. Nic nie mogłam zrobić ..... ! Otarłam Ci z twarzy łzę, która spływała po policzku… Zostawiłeś mi dowody na szczęśliwe chwile – chwile, które przebrzmiały a pozostaną.

Przekonałeś mnie, że warto kochać, warto żyć i warto umierać.    

Pamięć odkłada w nas nie tylko słowa, pozostawia też klimaty rozmów, tych mimochodem, niedokończonych, urwanych pośpiechem...

    Dzięki Tobie nie boje się śmierci, potrafię o niej głośno mówić. Umieranie jest czasem osobistego spełnienia, jest to czas rachunku sumienia i żalu w poczuciu winy i grzechu dla umierającego, ale także dla tych, którzy go otaczają. Gdy odchodziłeś nie byłeś sam - dobrze jest mieć przy sobie osoby bliskie i kochane, dobrze jest mieć gotowe do pomocy ręce pielęgniarki, kapłana i otwarte współczujące serce. Tu nie odkłada się niczego na potem.

Wszędzie gdzie żyje człowiek, niezależnie od jego fizycznej i psychicznej kondycji, powinno się znaleźć miejsce na godność, szacunek i uwagę. To dziwnie zabrzmi, ale czuwanie przy łóżku chorego dało mi więcej niż wszystkie lekcje, książki i filmy.

To nie tylko ja dawałam – czas, życzliwość, serdeczność, pomoc, otuchę. Ja także brałam garściami. Przy chorym uczyłam się rozumieć sens życia, uczyłam się pokory, wyzbyłam się zbędnego pośpiechu, uczyłam się wyrozumiałości, cierpliwości, wyciszenia i wielu innych postaw w życiu, o których zapominamy w codziennym pośpiechu, zabieganiu.

Te doświadczenia jak i własna walka z chorobą spowodowały, że czuję się o wiele bogatsza wewnętrznie, niż byłam przedtem. Często jesteśmy bezradni, naszą pomocą może być tylko, a może aż potrzymanie kogoś za rękę, obecność na sali, modlitwa przy chorym, słowo pociechy, rozmowa.

Nie zahamujemy postępującej choroby, nie powstrzymamy kogoś od śmierci, ale możemy towarzyszyć drugiemu człowiekowi, gdy przeżywa kryzys. Dla mojego taty,  jak widziałam, wystarczyła sama nasza obecność i rozmowa. Tak niewiele.
Na koniec, wracając myślami do hospicjum, gdzie tata spędził ostatnie dni życia -  nasuwa mi się stwierdzenie, że „Hospicjum to Ewangelia Życia”, w której dotykając ludzkiego cierpienia spotykamy się ze śmiercią, która nie kończy życia ale otwiera jego nowy etap.  
Musimy pamiętać, że każdy z nas  musi odejść. Człowiek jest zniszczalny w swoim ciele, ale jest niezniszczalny w swojej duszy...