Pożegnanie

Najdroższy Mężu, Tato, Dziadziu

Twe przywołanie: „Jadziu… Jadziu!”

Ucichło… bo słów już nie trzeba,

Gdy dusza drogę zna do nieba,

Porzuca udręczone ciało…

Bo tak być miało… tak być miało…

Tam Sędzia rzecze Ci: „Człowiecze

Już zaliczyłeś wszystkie mecze,

A z tych wyników, co tu widzę,

Chyba w Najwyższej zagrasz Lidze?”

Serce nam nasze nakazało,

By przyjść pożegnać Twoje ciało

Tu na tej ziemi – równie swojskiej,

Jak tej rodzinnej Twej – zamojskiej.

Dziś nie na miejscu jest pytanie:

Dlaczego Go zabrałeś Panie?

Dziś słuszne jest podziękowanie

Za to, że nam Go dałeś Panie,

Że pokazałeś Dobry Boże,

Jak być szlachetnym człowiek może,

Jak zdobyć wszelkie doktoraty

I w roli męża, dziadka, taty…

I przyjaciela, i kibica…

Proszę o uśmiech więc na licach,

A nie łzy – w imieniu Stacha,

Który z przestworzy do nas macha

To z dala, to znów całkiem z bliska

Z pozaziemskiego bram boiska.

Tadeusz Zieńkowski, zięć