Życiorys
Śp. Józef Wojnowski należał do pokolenia wojennego i brał czynny udział w walce z okupantem. W roku 1941 wstąpił w szeregi Związku Walki Zbrojnej na terenie powiatu sochaczewskiego. Od roku 1942 był Członkiem Armii Krajowej Warszawa-Śródmieście IV Rejonu. W tym czasie pełnił funkcję łącznika-kuriera na Odcinku Sochaczew-Puszcza Kampinowska-Płock-Warszawa. Przewoził broń, materiały wybuchowe, materiały Opatrunkowe, leki, prasę, meldunki oraz książki polskie dla dzieci Polaków zamieszkałych w Rzeszy. W roku 1943 został skierowany do zgrupowania Jerzyki, gdzie przeszedł szkolenie bojowe sabotażu i dywersji. Poza pracą konspiracyjną w czasie okupacji uczęszczał na komplety tajnego nauczania. W roku 1944 ukończył podchorążówkę. Walczył na barykadach w Powstaniu Warszawskim, następnie był łącznikiem pomiędzy dowództwem grupy Kampinos, a dowódcą oddziału” Jerzyki”. W czasie potyczki z żandarmerią chodakowską został ranny w głowę, rękę i nogę. Za swoją działalność podziemną był represjonowany przez władze komunistyczne. W roku 1949 został aresztowany przez UB i zesłany do kamieniołomów w Strzelcach Opolskich, a także wyrzucony ze studiów. Naukę na Akademii Medycznej Mógł kontynuować dopiero od roku 1956. Po uzyskaniu dyplomu lekarza miał problemy ze znalezieniem pracy i rozpoczęciem specjalizacji. Przez wiele lat pracował społecznie jako lekarz środowisk kombatanckich, niosąc pomoc inwalidom wojennym. W roku 1967 wraz z Cichociemnym dr Alfredem Paczkowskim zorganizował pierwszą w Polsce przychodnię dla kombatantów. Był członkiem Komitetu Organizacyjnego Upamiętnienia Miejsc Walki i Męczeństwa. Jednym z efektów jego działalności było postawienie w roku 1993 w Brzozowie k. Sochaczewa pomnika na cmentarzu, odsłonięcie tablicy w kościele oraz tablicy z brązu na kamieniu polnym, upamiętniające pierwszy zrzut Cichociemnych na terytorium okupowanej Polski. Zorganizował pomoc finansową na zakup sztandaru dla szkoły podstawowej w Brzozowie im. Żołnierzy AK Cichociemnych. Większą część swojego życia zawodowego związał z Pogotowiem Ratunkowym w Warszawie. Kochał naturę, hodował najlepsze na świecie pomidory i paprykę. Róże w ogrodzie przestały kwitnąć, gdy nie mógł ich już doglądać. Przez całe życie niósł pomoc chorym i cierpiącym. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie otoczony osobami, które kochał.
