Na granitowych płytach
zapłonęły lampki pamięci
ich drgajace płomyki
cienką smugą światła
unoszą w niebo żal
tylko kolorowe chryzantemy
skazane na cmentarność
przypominają że oni
też lubili się śmiać.

Kamil... byłeś wspaniałym człowiekiem choć miałeś trochę wad ale to normalne jak u każdego człowieka.

Moją ulubioną zaletą twoją było to ,że myślałeś o innych nie tylko o sobie...

Mam z Tobą tyle miłych wspomnień ,że aż trudno je tutaj wszystkie wymienić... ale najlepsze ze wszystkich naszych wspólnych wspomnień i dni był ostatni dzień który spędziliśmy razem gdy odszedłeś... Najlepiej go tu opisać...

Pamiętam jak się umówiliśmy w centrum i się tak do mnie spieszyłeś, że aż się na schodkach wywaliłeś.. spędziliśmy pół dnia w parku i opowiadałeś mi o swoim mieście i o rodzinie... potem pojechaiśmy nad wodę zresztą jak codziennie...

Było wspaniale. Potem już zostałam sama bez Ciebie i stałam nad brzegiem z Twoimi rzeczami w ręku... Mam nadzieję że jest Ci tam Dobrze i patrzysz na nas wszystkich z góry i się uśmiechasz czekając na nas... i śmiejesz się kiedy płaczemy, że nas wspierasz wszystkich.

"Tęsknota za kimś utraconym nie polega na płaczu po jego śmierci. Ważne abyśmy po 20, 30 latach potrafili z uśmiechem wspomnieć, że znaliśmy tak wspaniałego człowieka."

Jeśli ktoś kto znał Kamila chce aby znalazło tu się coś od niego niech napisze prywatnie a ja wstawie...