Karol Wojtyła (ur. 18 lipca 1879 w Lipniku, obecnie dzielnica Bielska-Białej, zm. 18 lutego 1941 w Krakowie) – podoficer Cesarskiej i Królewskiej Armii oraz kapitan Wojska Polskiego, ojciec Karola Józefa Wojtyły, późniejszego papieża Jana Pawła II.

Syn Macieja Wojtyły (ur. 1 stycznia 1852 w Czańcu, zm. 23 września 1923 w Wadowicach[1]) i jego pierwszej żony Anny Przeczek (zm. 19 września 1881 w Lipniku).

Ożenił się z Emilią Kaczorowską. Dokładna data ich ślubu nie jest znana ze względu na niezachowane księgi metrykalne. Powszechnie przyjmuje się rok 1904, czasem podawany jest także 1903, 1905 i 1906[2]. Owocem małżeństwa była trójka dzieci: Edmund (ur. 1906, zm. 1932), Olga (ur. i zm. 7 lipca 1916)[3] i Karol Józef (ur. 1920, zm. 2005).

Był podoficerem wojska austriackiego, w czasie I wojny światowej przeniesiony do Granic na Morawach. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był oficerem 12 Pułku Piechoty stacjonującego w Wadowicach. W 1924 pełnił służbę w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Wadowicach, w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 grudnia 1922 i 170 lokatą w korpusie oficerów zawodowych administracji, dział kancelaryjny. Po zakończeniu kariery wojskowej w stopniu kapitana (1927) został urzędnikiem. W 1934 zajmował 78 lokatę na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku administracji.

W 1938, po śmierci żony i syna Edmunda, przeniósł się z Wadowic wraz z dorastającym synem Karolem do Krakowa, gdzie zmarł trzy lata później.