6 listopada, 2011 roku przyszedł potwornie smutny i tragiczny dla naszej rodziny dzień, odejścia z tej ziemi naszego najukochańszego Męża, Tatusia, Dziadziusia i Brata. Dzień, w którym pękły i nie przestaną nigdy krwawić nasze zranione i osierocone serca,  po którym nic już nie będzie takie jak było wcześniej, w którym odeszła bezpowrotnie cząstka nas samych. Tę datę nasza rodzina pamiętać będzie już zawsze. Tatuś był wspaniałym, najbliższym nam człowiekiem. Jego ciepła twarz, pogoda ducha, uśmiech, głos i gesty zawsze pozostaną w naszych sercach i pamięci. Tak trudno będzie żyć bez Jego mądrych i dobrych rad. Zawsze potrafił znaleźć wyjście z trudnej sytuacji. Był naszym oparciem. Pomoc innym ludziom dawała mu satysfakcję i przyjemnośc. Jego inteligencja i ogromna wiedza zarowno humanistyczna jak i ścisła byly inspiracją dla bliskich. Był wielkim patriotą i swą milość do ojczyzny starał się zaszczepiać w innych.

Jako Mąż - Kochający, troskliwy, wspierający, wyrozumiały i czuły.
Taka szkoda, że nie udało nam się dotrwać razem do pięćdziesiątej rocznicy małżeństwa, którą zaczęliśmy wspólnie planować, Kochanie.

Jako Tatuś - Pełen miłości, ciepła i dobroci. Troskliwy, pomocny i motywujący do działań.
Jest jeszcze tyle chwil, które chciałam przeżyć razem z Tobą Tatuniu... Róże, które ofiarowałeś mi w dzień moich urodzin wciąż stoją w wazonie, a Ciebie już nie ma...

Jako Dziadziuś - Skoncentrowany na miłości do wnuczek, zawsze pomocny i troskliwy.

Jesteśmy pewni, że patrzysz teraz na nas z nieba, Kochany.

Modlimy się za Ciebie i mamy nadzieję na wspólne życie w Niebie, kiedyś...

Kochamy Cię!!! Żona Zosia, córka Monisia, wnuczki Malwinka i Gabrysia.

Spoczywaj w Pokoju Najdroższy!