Kiedy zakochałem sie w Grażynie, jej córce, Ona, z mężem Ryszardem Kopińskim mieszkali na obrzeżach Warszwy w czymś, co przypomimnało dworek. To był 1971 rok. Inne czasy. Ja, kulturowo, nie dorastałem do tego miejsca. Przestrzeń, dom, zapachy, meble, obrazy, zastawa (mieli koziołki srebrne dla sztućców:). Że mnie zaakceptowali decydowała jej miłość do córki i zaufanie do niej. Przez lata, kiedy byliśmy z Grażyną, wiedziałem, że cokolwiek my, albo nawet ja sam,robimy, ma jej wsparcie. Piękna kobieta. Dzieci: Grażyna, Jagna i Bogusia mają powód do dumy. I wnuki też maja powód do dumy ze swojej Babci. Po Grażynie: Kuba, Jacek i Tomek. Po Przemku (nie żyjącym od kilku lat): Aleksander i Mikołaj, po Jagnie: Piotrek, Szymek i Ola i po Bogusi, najkmłodszej córce: Tomek, Basia i Asia. To była naprawde dobra kobieta, wspaniały człowiek, która w niełatwym dla siebie życiu oddała wszystko co miała swoim dzieciom, a potem wnukom.