Ś.P.  Krystyna Jachna urodziła się 9 września 1936 w miejscowości Sielec. Tam, razem z rodzicami Anielą i Janem oraz siostrą Marysią spędziła okres swojego dzieciństwa. Ciekawa świata i nauki w wieku kilkunastu lat przeniosła się do Warszawy, gdzie rozpoczęła swoją drogę życiową związaną z oświatą  i kształceniem. Tutaj znalazła również swoje szczęście osobiste spotykając na drodze przyszłego męża Władysława z którym spędziła następne lata swojego życia , aż do jego śmierci w roku 2000 . Trudne chwile przeżyła wraz z mężem w roku 1961 , kiedy to tuż po urodzeniu zmarł pierwszy syn Jacek .

W 1964 na świat przyszedł syn Tomasz , któremu poświęciła swoja miłość , troskę i opiekę wspomagając go do ostatnich chwil swojego życia. Była też szczęśliwą Babcią ukochanych wnuków Kasi i Pawła, którym dała bardzo wiele miłości , ciepła i mądrości.

Potrafiła pogodzić życie osobiste z życiem zawodowym. Była między innymi dyrektorem szkoły zawodowej, dyrektorem Instytutu Kształcenia Zawodowego, wykładowcą, nauczycielem, pedagogiem, autorem książek i artykułów związanych z kształceniem i  wychowaniem młodzieży. Ś.P.  Krystyna była odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski , Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP.

W ostatnich latach życia związała się z Wyższą Szkołą Menadżerską, gdzie była promotorem i recenzentem kilkudziesięciu prac licencjackich i magisterskich. Była inicjatorką i organizatorem Uniwersytetu Trzeciego Wieku przy Wyższej Szkole Menadżerskiej . W działania  Uniwesytetu bardzo silnie się zaangażowała, zdobywając w jego imieniu wiele nagród i wyróżnień.

W swoim bogatym życiu , przeszła wiele trudnych chwil i chorób , którym dzielnie stawiała czoło. Pokonała własną niemoc i słabości poprzez upór , chęć życia i dzielenia się swoją miłością z najbliższymi . W ostatnich miesiącach życia przeszła szereg skomplikowanych operacji , którym towarzyszył ból i cierpienie . Do końca , mimo tak trudnego stanu zachowała optymizm , nadzieję i wiarę .  Była pełna planów , marzeń i pasji . Dla niej nie było rzeczy nie możliwych. Pozostanie w naszej pamięci i w naszych sercach jako symbol człowieka , który się nigdy nie poddaje i zawsze walczy do końca. Tym razem przegrała z chorobą

         Dla wszystkich którzy ją znali był życzliwym, uśmiechniętym i kochanym przyjacielem. Jej wiedza i dojrzałość życiowa i życzliwa dociekliwość pomagała w pokonywaniu trudności, w realizowaniu marzeń i otwarciu na świat. Dawała nadzieje na lepsze jutro .

         I taką ją wszyscy zapamiętajmy.