KRYSTYNA KACZMAREK (Z DOMU KĘDZIOR)

Słowa nie wyrażą cierpienia, łzy nie umniejszą bólu, słońce nie rozjaśni twarzy, nic już nie będzie takie jak było. Żyję dalej lecz czy to życie? Dzień za dniem snuje się powoli. Serce tak tęskni, a dusza woła, tak mocno pragnę Twojego powrotu, lecz taki świat, że nic nie zdoła przywrócić życia gwieździe co spadnie. Tyle marzeń nie spełnionych, tyle wypraw nie odbytych, tyle słów nie wypowiedzianych, tyle rzeczy nie poznanych.... Na zawsze pozotaniesz w moim sercu i nikt ani nic nie zmieni tego faktu... tak kocha się tylko raz... Dzękuję Ci za wszystkie lata spędzone razem... I powiem jedno, czas zmienia tylko z zewnątrz a w środku to samo, co z tego że potrafię się uśmiechać !!! na pozór wszystko w porządku a tak naprawdę to co się czuje zrozumie tylko ten kto przeżył coś podobnego... ZAWSZE NA ZAWSZE

„Są słowa, których nikt nie usłyszy, Są życzenia, których nikt nie otrzyma, Są łzy, których nikt nie osuszy, Są serca, które na zawsze krwawiące będą, Są miejsca gdzie śmierć oddycha, Są dusze, które do innych tęsknią, Są wspomnienia, które są jedyną osłodą, Jest miłość, która trwa, choć w innych światach”.

Patrzę na płomień tlący się w zniczu. Smutek i żal się we mnie budzi. Spoglądam w niebo i zadaję pytanie: „Dlaczego Boże, zabierasz dobrych ludzi?”

Dobrzy ludzie odchodzą młodo, bo nie muszą Bogu udawadniać, że zasługują na niebo, zostawiają czas tym którzy muszą jeszcze nad swoimi schodami do Nieba popracować [*][*]*[*]

Nie ten żył długo, kto liczne miał lata, lecz ten, kto zrobił wiele dobrego dla świata. A. Naruszewicz

Ponad chmurami zawsze świeci słońce.

Żaden lekarz Nie pomógł Tobie, Bo Cię Bóg chciał Mieć przy sobie.

W daleką podróż zabrał Cię Bóg, Jedną, jedyną nadzieję nam dając, Że kiedyś przekroczą też niebios próg, Ci, którzy tutaj w bólu zostają.

! ! ! nie lubię składać kondolencji.

W daleką podróż zabrał Cię Bóg, Jedną, jedyną nadzieję nam dając, Że kiedyś przekroczą też niebios próg, Ci, którzy tutaj w bólu zostają.