Ksiądz kardynał Stanisław Kazimierz Nagy (ur. 30 września 1921 w Bieruniu Starym, zm. 5 czerwca 2013 w Krakowie) – polski biskup rzymskokatolicki, sercanin, profesor nauk teologicznych, arcybiskup, kardynał diakon od 2003.Inkardynacja sercanie
Prezbiterat 8 lipca 1945
Nominacja biskupia 7 października 2003
Sakra biskupia 13 października 2003
Kreacja kardynalska 21 października 2003
Jan Paweł II
Kościół tytularny kościół Matki Bożej na Schodach

Życiorys
Młodość i wykształcenie

Urodził się 30 września 1921 w Bieruniu Starym.W latach 1934–1937 był uczniem niższego seminarium duchownego sercanów w Krakowie.

W 1937 wstąpił do Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego. Po rocznym nowicjacie w Felsztynie złożył pierwszą profesję[4]. W czasie II wojny światowej odbył konspiracyjne studia filozoficzne i teologiczne u krakowskich reformatów[5]. Śluby zakonne złożył 22 września 1941[6]. 8 lipca 1945 w zgromadzeniu sercanów otrzymał święcenia prezbiteratu, których udzielił mu biskup pomocniczy krakowski Stanisław Rospond[7].

W 1948 uzyskał magisterium na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia kontynuował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1950 obronił licencjat, w 1952 doktorat (dysertacja Urząd nauczycielski w Kościele pierwotnym), a w 1968 uzyskał habilitację (rozprawa „Via notarum” we współczesnej eklezjologii apologetycznej)[6][5]. W latach 1968–1969 przebywał na stypendium naukowym na Katolickim Uniwersytecie w Leuven[5].
Prezbiter[edytuj]

W latach 1947–1950 pełnił funkcję rektora Małego Seminarium Księży Sercanów w Krakowie-Płaszowie, a w latach 1952–1958 rektora Wyższego Seminarium Księży Sercanów w Tarnowie[6]. Od 1956 do 1962 był kierownikiem Studium Teologicznego Księży Sercanów w Krakowie, które powstało z jego inicjatywy[2][6].

Od 1958 prowadził wykłady z teologii fundamentalnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[2]. W 1963 został mianowany adiunktem w Katedrze Eklezjologii, a w 1972 docentem[8]. W 1979 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1985 profesorem zwyczajnym[6]. Od 1973 był wykładowcą Papieskiego Fakultetu Teologicznego we Wrocławiu[9]. Wykładał również na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie oraz w Wyższym Seminarium Księży Sercanów w Stadnikach[8][10][6].

Na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1972–1974 pełnił urząd prodziekana Wydziału Teologii[6]. Od 1970 był kierownikiem nowo utworzonej Sekcji Teologii Porównawczej i Ekumenicznej, a w latach 1972–1991 kierownikiem Katedry Eklezjologii Fundamentalnej[9]. Zasiadał w Radzie Naukowej Instytutu Jana Pawła II, której przewodniczył w latach 1982–2007[5]. Był również członkiem Senackiej Komisji Stypendialnej[2].

W latach 1983–1991 był przewodniczącym Sekcji Profesorów Teologii Fundamentalnej przy Komisji Episkopatu ds. Nauki[6]. Uczestniczył w pracach Komisji Episkopatu ds. Ekumenizmu[2]. Z nominacji papieża Jana Pawła II w latach 1986–1996 był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej[11]. Ponadto w latach 1973–1974 wchodził w skład Komisji Mieszanej Katolicko-Luterańskiej, powołanej przez Sekretariat ds. Jedności Chrześcijan i Światową Federację Luterańską[6]. W latach 1985 i 1991 uczestniczył jako ekspert w synodach biskupów w Rzymie[2][11].

W latach 70. i 80. działał w krakowskim duszpasterstwie studentów medycyny i pracowników służby zdrowia[5].

Był redaktorem działu ekumenicznego Encyklopedii Katolickiej, należał do kolegium redakcyjnego „Roczników Teologicznych”[9].
Biskup[edytuj]

28 września 2003 papież Jan Paweł II mianował go kardynałem[12][13].

7 października 2003 został mianowany arcybiskupem tytularnym Hólaru[14]. Święcenia biskupie przyjął 13 października 2003 w katedrze na Wawelu[6]. Udzielił mu ich kardynał Franciszek Macharski, arcybiskup metropolita krakowski, z towarzyszeniem kardynała Mariana Jaworskiego, arcybiskupa metropolity lwowskiego, i arcybiskupa Józefa Kowalczyka, nuncjusza apostolskiego w Polsce[6][1]. Na swoje zawołanie biskupie wybrał słowa „In Te, Cor Iesu, speravi” (W Tobie, Serce Jezusa, swą ufność złożyłem)[14].

Kreowany kardynałem diakonem został na konsystorzu 21 października 2003[15][16]. 25 stycznia 2004 objął swój kościół tytularny w Rzymie – kościół Matki Bożej na Schodach[17]. Jako że do godności kardynalskiej został wyniesiony po ukończeniu 80 roku życia, nie miał nigdy prawa do uczestniczenia w konklawe[18]. W związku z tym nie brał udziału ani w konklawe w 2005, ani w 2013 roku[1].

Zmarł 5 czerwca 2013 w Krakowie[9].
Odznaczenia i tytuły[edytuj]

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 17 października 2008 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[19].

W 2003 Rada Miejska Bierunia nadała mu tytuł honorowego obywatela miasta[8]. W 2012 odebrał Złotą Odznakę za Zasługi dla Województwa Śląskiego[20].

W 2009 otrzymał tytuł doctora honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu[21]. W 2012 miało miejsce uroczyste odnowienie jego doktoratu na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (traktowane na równi z doktoratem honoris causa)[22].

W 2007 został uhonorowany medalem Za zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[23].