Pożegnalne wspomnienie o Matce Lucynie Markiewicz z domu Siekierskiej. Urodziła się w Warszawie, na Utracie dnia 14 listopada 1918 roku, już w wolnej Polsce; Co zawsze podkreślała jej młodsza siostra Maria. W październiku 1939 roku bierze ślub z Walerianem Markiewiczem, pochodzącym z byłego woj. Nowogródzkiego, a pracującym w Warszawie po ukończeniu Szkoły Technicznej w Wilnie. Nielegalnie przekraczają nową granicę niemiecko – radziecką w okolicach Czeremchy, obecnie w woj. Podlaskim. Walerian chce przedstawić młodą żonę swojej rodzinie Po wojnie, która ma trwać najwyżej 6 miesięcy mają wrócić do Warszawy. Wraca po 6 latach tylko bez męża. W listopadzie 1940 roku przychodzi na świat owoc wielkiej miłości - synek Lech Brunon. W czerwcu 1941 roku, w zagrożeniu wywozem na Syberię zostaje ochrzczony nocą w pięknym kościele w Starych Wasiliszkach, obecnie na Białorusi. Chrzest miał być w Warszawie. W tymże czerwcu wybucha wojna niemiecko-radziecka. Walerian potajemnie działa w strukturach AK w okręgu nowogródzkim. W 1940 i 1943 roku dochodzą do Matki smutne wieści z Polski. Umierają ukochana siostra Gienia i ojciec Wojciech Siekierski. W lipcu 1944 r zostaje przełamany front i ponownie wkracza Armia Czerwona. W sierpniu tegoż roku, w ramach czyszczenia tyłów, po rozpracowaniu przez SMIERSZ lokalnych struktur AK. Następują aresztowania. Mój ojciec Walerian i jego brat Janek trafiają na zsyłkę w głąb Rosji, z której już nigdy nie wrócą. Wiadomość o śmierci męża w 1946 r Lucyna otrzymuje w 1947 r (Gułag koło Chabarowska nad oceanem Spokojnym). Stryj Janek ginie w roku 1953 na Magadanie. W lutym 1945 roku Lucyna wraz z czteroletnim synem próbuje nielegalnie przekroczyć granicę polsko-radziecką. Niestety to się nie udaje. Dopiero w kwietniu tegoż roku oficjalny powrót do Warszawy w ramach repatriacji. Zamieszkuje z synem u swojej matki Franciszki Siekierskiej na Pradze. W 1947 r rozpoczyna pracę w dawnej fabryce Szpotańskiego, później ZWAR, gdzie pracuje do emerytury, do 62 roku swojego życia. W 1971 roku rodzina się powiększa, syn się żeni z Moniką Wyrzykowską, najlepszą synową na świecie, którą woła w ostatnich chwilach życia. W 1974 roku przychodzi na świat ukochana wnuczka Olga, którą zajmuje się z wielkim oddaniem. Od 1972 roku rodzina mieszka w Śródmieściu. Wreszcie w wymarzonym własnym mieszkaniu. W czasie studiów Olgi, Monika i Lech mieszkają w Lesznowoli. Olga mieszka z Babcią. Opiekują się sobą nawzajem. Cieszy się sukcesami wnuczki, która uzyskuje tytuł doktora nauk. Wcześniej w wieku 88 lat odwiedza wnuczkę na studiach we Florencji wykazując wielką żywotność i ciekawość nowego świata. W dobrej formie obchodzi swoje 90 – te urodziny. Cieszy się nową pociechą, prawnuczką Ritą. Jeszcze jest w stanie bawić się z nią. Po 93 roku życia zaczyna powoli tracić siły i sprawność umysłową. Zamieszkuje z rodziną, wymaga stałej opieki. Ostatnie cztery miesiące spędza w domu opieki, gdzie umiera we śnie 17 lutego 2014r. w wieku 95 lat. Chyba szczęśliwa i spełniona. Całe życie pogodna życzliwa ludziom, opiekuńcza dla rodziny. Wielka domatorka, pasjonatka wędrówek górskich, potem prac ogrodowych w Lesznowoli, zręczna w dzierganiu na drutach i szydełku, lubiąca śpiewać, miłośniczka opery, dużo czytała historycznych ksiąg. Zainteresowana wydarzeniami i polityką. Mimo trudnych chwil w młodości, pogodna i mająca wielką wolę życia, szczęśliwie cieszy się dobrym zdrowiem przez całe życie. Taką ją zapamiętajmy; do spotkania w innej przestrzeni jeśli takowa istnieje. Żegnamy Cię Mamo i Babciu Lu z bólem i wielkim smutkiem Monika i Lech, Olga, Rita i Tomek.