Mieczysława Mich

"..zapalmy znicze nad niczem,niech światło świec przypomni blask tamtych oczu,zapalmy znicze nad niczem,ogień świec jest dla nas ,każdego roku pamięć o bliskich tworzymy na nowo.. "

Kochać kogoś a potem stracić, to tak jakby kupić szczęście a łzami zapłacić...

Człowiek umiera... Znowu za szybko! Człowiek umiera... Razem z nim wszystko! Tylko wspomnienia po nim zostają, Które wciąż mgliste z czasem się stają, Których tak wiele, jednak za mało... Znowu za szybko wszystko się stało! Czasu nie było na pożegnanie... Teraz zostało tylko płakanie. Teraz ten smutek Cię w garści trzyma, Trzyma za szyję , dusić zaczyna... Póki ktoś żyje, to go kochamy, Lecz to po śmierci... doceniamy. Wtedy to widzimy jaki był cenny, Wtedy ogarnia smutek brzemienny, Wtedy to rozpacz, wtedy to tęsknota, Jakże naiwna życia prostota... Wtedy wyrzuty nami władają... Wtedy uczucia hołdy składają... Wtedy za późno na przeprosiny, Jedno,co możemy... wciąż się modlimy...

Aż nadejdzie ten czas, gdy składając oststni pocałunek na czole ukochanej osoby spytasz: "dlaczego!?" I nikt Ci nie nie odpowie... "Czy śmierć ta była komukolwiek potrzebna?" A cisza będzie trwać... Niechaj trwa. Bo w ciszy łatwiej zapamiętać, to co życiem było niedawno. Gest i uśmiech, i oczu blask, i twarz tak bliskiego Ci człowieka.

Ludzie są jak chmury na niebie, przychodzą na dłużej albo krócej, ale nigdy na zawsze. Nie da się zatrzymać przecież chmury... Chmury bowiem świecą najjaśniej kiedy odchodzą.

Czasami przychodzi niezapowiedziana… Czasami nas zaskakuje… Czasami przychodzi za szybko… Czasami zapowiada swoje przyjście… Czasami jest oczekiwana… Ale zawsze, kiedy przychodzi, nic nie jest jak dawniej.

I mówił im w on dzień, gdy już był wieczór: Przeprawmy się na drugą stronę. ew. św. Marka IV - 35

Nie mów z rozpaczą, że już Ich nie ma, lecz z wdzięcznością mów, że byli"

Pan Bóg zabiera człowieka wtedy, gdy widzi, że zasłużył sobie na niebo...

Czasem odchodzą nasze anioły, I nagle w miejscu staje czas, A z nimi cząstka nas odchodzi I wielki smutek marszczy twarz. Czasem na chwilę gaśnie słońce, Duszę wypełnia gęsty mrok, Nikną nadzieje i marzenia I w pustce ginie tęskny wzrok. Czasem odchodzą dobrzy ludzie, Co nam pomogli w życiu wiele I próżno wtedy pytać Boga, Czemu odchodzą przyjaciele. Lecz oni ciągle przecież żywi, Nadal wytrwale są wśród nas, Ich dusze przy nas pozostały, Tylko ich ciała zabrał czas.