O. Martynian Wojciech Darzycki  urodził się 14 lutego 1918 r. w miejscowości Jagiełła k. Przeworska. W roku 1934 wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Prowincji Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, nazywanej popularnie Prowincją OO. Bernardynów. Pierwszą profesję zakonną złożył 2 września 1935 r., a uroczystą – 9 września 1941. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 marca 1943 r. i został posłany przez przełożonych do posługi kapłańskiej w klasztorze we Lwowie. Po wojnie nie powrócił na teren Polski, ale pozostał wraz z wiernymi, którzy pozostali na terenach obecnej Ukrainy, aby otoczyć ich opieką duchową. Za działalność duszpasterską został skazany na 7 lat pobytu w łagrze i wywieziony na Kołymę, gdzie w nieludzkich warunkach spędził okres od 31 lipca 1946 r. do 20 lipca 1952 r. Cudownie ocalony przy życiu i wyzwolony, o czym był mocno przekonany do końca życia, powrócił do Mistkówki (woj. Winnickie), gdzie otrzymał pozwolenie na sprawowanie Mszy św., ale potajemnie działał na terenie całej Ukrainy i w innych republikach Związku Radzieckiego, narażając się na ponowne aresztowanie a nawet utratę życia.

 O. Martynian, został nazwany „jednym z filarów Kościoła katolickiego na Ukrainie”. Poprzez swoją gorliwą i heroiczną posługę kapłańską oraz swoje ukochanie Kościoła przyczynił się, wraz z kilkoma innymi mężnymi kapłanami, do przetrwania wiary i odrodzenia się wspólnoty oraz struktury hierarchicznej Kościoła na Ukrainie.Należał do Zakonu Braci Mniejszych.  

Dzięki nieugiętej wierze O. Martyniana, w najtrudniejszych czasach walki sił ciemności z wiarą chrześcijańską i Chrystusowym Kościołem, przetrwała wspólnota katolicka na Ukrainie i przetrwał zalążek duchowości franciszkańskiej, z którego, dzięki odwadze i prorockiej postawie, odrodziła się wspólnota Zakonu Braci Mniejszych w tym kraju. To właśnie siła wiary i męstwo O. Martyniana sprawiły, że trwała wspólnota Kościoła i wielu młodych ludzi w czasach nieludzkich prześladowań religijnych usłyszało powołanie franciszkańskie i kapłańskie, dzięki czemu z pomocą i wysiłkiem Prowincji w Polsce, narodziła się w roku 1993 Kustodia św. Michała Archanioła zależna od polskiej Prowincji, a później w 2005 r. – Prowincja św. Michała Archanioła, z której pochodzi trzech biskupów Kościoła katolickiego na Ukrainie.

O. Martynian całe swoje życie kapłańskie i zakonne przeżył na terenach obecnej Ukrainy, z wyjątkiem sześciu lat (31.07.1946 – 20.07.1952) pobytu w sowieckim łagrze na Kołymie. Najdłuższy okres czasu posługiwał w małej miejscowości w Miastkówce, gdzie doświadczył wiele różnych szykan i przykrości ze strony władz komunistycznych, a także prześladowań. Ale było to dla niego także miejsce wielu radosnych przeżyć i powstania potajemnie franciszkańskiej wspólnoty zakonnej. Kościół i klasztor pw. Niepokalanego Poczęcia NMP stał się i pozostaje do dzisiaj, dla Braci Mniejszych na Ukrainie, Porcjunkulą czyli miejscem narodzenia się wspólnoty franciszkańskiej. O. Martynian fizycznie i uczuciowo bardzo był związany z tym miejscem. Przez cały jednak czas, także wtedy kiedy powstała nowa Prowincja na Ukrainie do której prawnie należał, czuł się mocno związany z Prowincją w Polsce i żywo interesował się tym, co działo się w Prowincji. Wspólnota prowincjalna w Polsce ze swej strony również zawsze utrzymywała z nim serdeczne i braterskie więzi, interesowała się jego działalnością i zawsze gotowa była wspierać go pomocą.

Odejście do domu Ojca w niebie O. Martyniana zamknęło bardzo ważną kartę nie tylko historii Bernardyńskiej Prowincji oraz Prowincji św. Michała Archanioła, ale także Kościoła Katolickiego na Ukrainie.

 O. Martynian uczestniczył z pełnym zaangażowaniem w bolesnym i heroicznym zarazem okresie historii Kościoła i Zakonu św. Franciszka na ziemiach obecnej Ukrainy. Życie i działalność O. Martyniana to również chwalebna karta działalności Prowincji Niepokalanego poczęcia Najśw. Maryi Panny, która zawsze była obecna na terenach, gdzie on pełnił posługę duszpasterską. Jego odejście do domu Ojca w niebie, gdzie jak wierzymy cieszy się już oglądaniem Bożego Oblicza, jest utratą tutaj na ziemi Wielkiego i Świętego Współbrata, ale dla Braci Prowincji w Polsce i na Ukrainie jest także czasem dziękczynienia za „wielkie rzeczy” które Bóg uczynił poprzez jego życie i posługę kapłańską i franciszkańską. W roku Jubileuszowym 800-lecia zatwierdzenia Reguły św. Franciszka z Asyżu i 800-lecia istnienia Zakonu Braci Mniejszych, dziękując Bogu za dar powołania franciszkańskiego, bracia obydwu Prowincji dziękują także za dar O. Martyniana Darzyckiego, za jego wiarę i męstwo oraz gorliwą posługę kapłańską i zakonną. W sercach i pamięci swoich współbraci pozostaje na zawsze jego przykład umiłowania kapłaństwa i Chrystusowego Kościoła oraz franciszkańskiej miłości każdego człowieka.Zmarł 2 lipca 2009 r. w Miastkówce na Ukrainie w wieku aż 91 lat!

Niech odpoczywa w Pokoju i wstawia się za wszystkimi u Pana!