Kochani Dorotko i Pawle;
Zawsze gdy ktoś umiera ogarnia nas smutek i żal, ale gdy umiera rodzic bez względu na to ile mamy lat powstaje w naszym sercu i życiu ogromna dziura, taki księżycowy krater, który koniecznie trzeba czymś wypełnić. Nagle ogarnia nas przerażenie, że jesteśmy zupełnie sami na tym Bożym świecie, że nie ma nikogo kto nas pocieszy albo poratuje w trudnej sytuacji. To z czasem przemija. Powoli przyzwyczajamy się to tej myśli i tylko od czasu do czasu przy różnych zwykłych, codziennych sytuacjach wracają wspomnienia.
Piszę o tym, bo chcę abyście wiedzieli, że bez względu na to jak bardzo daleko od siebie mieszkamy, i jak rzadko się widujemy dla mnie zawsze będziecie najbliższą rodziną i zawsze możecie na mnie polegać. Ja nigdy nie zapomnę dni i nocy spędzonych w Waszym domu na Rajców, wspólnych wakacji w Jastarni, a przede wszystkim cudownych Świąt i uroczystości tak pieczołowicie przygotowywanych przez Waszą Mamę. Ciągle mam pod językiem smak pasztetu Cioci Uli i Jej barszczu z uszkami, a Wigilie które spędziłam razem z Wami zawsze pozostaną dla mnie niedoścignionym wzorcem.
To bardzo smutne gdy ludzie odchodzą z naszego życia. Szczególnie tacy ludzie jak Ciocia: pełni ciepła i serdeczności. Musimy wierzyć, że przenoszą się do lepszego życia. Życia bez bólu i cierpienia.
Dziewczynki bardzo płakały, gdy dowiedziały się o śmierci "Babci Agatki i Benia". Zapaliły w naszym Polskim Kościele świeczkę i odmówiły paciorek za spokój jej duszy.
Najserdeczniej Was ściskamy i pozdrawiamy.
Ania, Sonia i Kaya.