Wspomnienie o Adamie

Adam był silny do ostatniego tchnienia, lecz przegrał tą nierówną walkę z nowotworem. Potrafił cieszyć się życiem. Kochaliśmy go za jego szlachetność, uczciwość, prawość, bezinteresowność, obowiązkowość, pracowitość, rzetelność, szczerość, skromność, cierpliwość, tolerancyjność, uczynność. Tych pozytywnych cech można by było wymienić znacznie więcej. Był opiekuńczy w stosunku do swojej żony i swoich córek, Anity i Blanki. Opiekował się również teściem po śmierci żony aż do jego końca. Kiedy został już tylko z dorastającymi córkami na początku lat dziewięćdziesiątych, wspierał je mocno w realizacji ich planów. Obie ukończyły wyższe studia. Poznałem go w Polservice na początku sierpnia 1977 roku, kiedy rozpoczynałem pracę w tym samym dziale co on. Był wzorem handlowca. Pomagał kolegom już wtedy, kiedy zwracali się do niego z pytaniami. Absolwent hz z 1967 roku z 5-cioma zdanymi językami obcymi musiał imponować. Znał dobrze angielski, niemeicki, francuski, hiszpański, rosyjski. W połowie 1978 roku Adam wyjechał do Algerii tworzyć delegaturę Polservice w Algierze. Później został dyrektorem tej placówki. Zaprzyjaźniłem się z nim podczas delegacji służbowej do Algerii w czerwcu 1984 roku. Zajął się wtedy mną serdecznie i pomagał w realizacji zadań zleconych przez centralę w Warszawie. Po jego powrocie z zagranicy w roku........ spotykaliśmy się coraz częściej. W połowie 1987 roku odszedłem z Polservice. Spotykaliśmy się często na korcie tenisowym. Jeździliśmy na rowerach po okolicy. Adam kochał podróże. Zaliczyliśmy  też wspólny tygodniowy pobyt w Czeskich Tatrach w lipcu 1998 r. Być może uratował mi wtedy życie, kiedy nie dał mi wspiąć się na ostatnie podejście Slavkowskiego szczytu( 2452 m.n.p.m.) słysząc jak mocno wali mi serce i nie uspokaja się.  Adam odwiedzał też kilka razy Blankę w Irlandii. Wyjeżdżał też sam na wycieczki po Polsce. Zawsze można było na niego liczyć w potrzebie z wzajemnością.  Adam służył radą i pocieszeniem, kiedy tylko była taka potrzeba. Potrafił wspierać w sytuacjach problemowych i podsuwał rozwiązania. Miał  poczucie humoru a w ostatnich latach odkrył i rozwinął swój talent do wierszowania. Zaczął pisać wiersze i teksty piosenek z refrenami, do których komponował muzykę.  Część piosenek zapisałem w zeszycie nutowym. Niektóre piosenki przypadły mi do gustu. Jego „Urodzinowy walczyk” zagrałem na moje 60-te urodziny w jego obecności.

Adam był wielce uczynnym człowiekiem. Pomagał też swoim siostrom.

Pomagał też bezinteresownie wielu znajomym, często bez wzajemności.

Obchodził uroczyście tylko równe urodziny. Na dwóch ostatnich na 60-tkę i 65-tkę przygotowałem mini recitale. Niestety nie dane mu było dożyć 70-tych urodzin. Odszedł zbyt szybko jedyny mój przyjaciel, ale pozostanie na zawsze nie tylko w mojej pamięci. Na zawsze pozostanie w pamięci tych, którzy go kochali i szanowali. Wierzę, że odnajdzie się w niebiosach a jego dusza będzie uzdrowiona.

Bogdan Popiński