Znikający Aleks

Byłeś i nagle zniknąłeś
Jesteś, a jednak nie ma Cię
To dziwne zjawisko, wciąż zastanawia mnie.

Nic na świecie nie znika?
Nie wierzcie w to, o nie
Zniknąłeś z mego życia w minutę albo dwie.

Widzę Cię, a Ciebie już nie ma
Patrzysz na mnie, ale nie widzisz
Gdy mówię: Kocham Cię- Ty tego nie słyszysz.

Byłeś mądry i przemądrzały
Kochany, choć czasem wkurzający.
Nie zapomnę Cię nigdy, w chmurach fruwający.

Świat był dla Ciebie za ciasny
Nie mogłeś się w nim odnaleźć
Teraz ma Twój rozmiar i możesz w nim zaszaleć.

02.03.2013, Łukasz Brutkowski- ojciec

Ku czci Aleksego

Choć znałem Cię tylko z opowieści chłopcze drogi,
Wiadomość o Twojej śmierci podcięła mi nogi,
Wraca bezpowrotnie ból w sercu, w duszy i w umyśle,
Więc mówię sam do siebie, to nieprawda, to niemożliwe,
Niech ten zły czar, ta mara, pryśnie.

Aleksy Twoim odejściem sprawiłeś wszystkim wielkie cierpienie,
Ale ja Cię nie winię i na Twoje pocieszenie,
Powiem Ci, że Twoje poświęcenie,
Odejścia szybko z tego ponurego świata,
Będzie symbolem protestu, co nigdy w dal nie ulata.

Czuję, że duszę Twoją szarpało nieludzkie cierpienie,
To ono dało Ci na skok w mroczną ciemność,
przyzwolenie.
Uwierz mi, ta zła nowina,
Poraziła mnie i moją żonę,
Jakbyśmy sami stracili kochanego syna.

Choć się łza w mym oku perli żałośnie,
Myślę, że tam, dokąd odszedłeś jest radośnie,
Że znajdziesz duszy i ciała ukojenie,
Że spełni się Twoje każde marzenie.

Wierzę w świat równoległy, dokąd dusza ulata,
Wierzę w to, że przyczynisz się tam do budowy
lepszego świata.

Twoja śmierć każe mi spojrzeć inaczej na świata istnienie,
Każe mi patrzeć bacznie na ludzkie cierpienie,
Każe pamiętać o tych bliskich i tych z dala,
I uprzytamnia, że jeden fałszywy krok,
życie oddala.

Zachowam Cię w pamięci jako syna mojego przyjaciela,
Jako dobrego ucznia, wspaniałego kolegę i siatkówki wielbiciela,
Człowieka, odeszłą na zawsze nadzieję młodego pokolenia,
Aleksa z Batorego, który gdzieś indziej,
Ma bardzo dużo do zrobienia.

Cierpienie się w mojej duszy kołacze,
żegnaj,
Jaka szkoda, że Cię nigdy nie poznałem,
I już nigdy nie zobaczę.

Zbigniew Roliński, tata Karola z IB