Przetrwam ... minęły lata i lata przeminą, Będzie tysiąc utraceń i tysiąc zdobywań, Będę tęsknił - godzina pójdzie za godziną W tańcu żalów, nadziei, łez i oczekiwań...                                                                                                                 Nie zaglądam tu już tak często. Ale czy przez to mniej pamiętam, mniej tęsknię ..? Może inaczej, ale wciąż i niezmiennie ...

Gdy mówię MAMA – czuję ciepły dotyk Twojej dłoni, Gdy mówię BABCIA – widzę Twój uśmiech pełen dumy i miłości. Do każdego z tych słów i znaczeń wniosłaś swoje indywidualne i niepowtarzalne widzenie świata i rzeczywistości. Dałaś nam, swoim bliskim, miłość, akceptację i zrozumienie. I za to, mamo, dziękujemy Ci z całego serca. Nie tylko dziś, w kolejną rocznicę Twojego odejścia, lecz zawsze i wciąż, każdego dnia.

Wyrywam kartki z albumu snów z niewinnym uśmiechem wiosny,
z letnim drżeniem poranka, jesienną nostalgią…
ale wyrwać karty z czernią oczu Nocy nie potrafię

Niedługo święta ... kolejne, gdy jedno miejsce przy stole będzie puste. I to uczucie pustki, że to nie tak, że brak tej szczególnej osoby do podzielenia się opłatkiem. Zapali się pierwsza gwiazdka, brzmieć będzie Cicha Noc - i znowu w oku zakręci się łza. Wszystkie święta od 4 lat nie są już takie same, gdzieś w sercu tli się nieugaszony żal i poczucie straty.... Mamuś, jesteś wciąż obecna na co dzień, w drobnych szczegółach, w chęci podzielenia się czymś z Tobą... Trwa to ułamek sekundy, lecz wciąż trwa.
Agnieszka 

nie
to nie pada deszcz
łez krople
za szybą noc
i nostalgia
zapadła cisza
nie
to nie deszcz ...

i cóż mogę napisać nowego? Niezmiennie i trwale, mimo biegnących dni, w każdej niemal minucie, tęsknie za Tobą, mamo. Tyle radosnych chwil, ważnych momentów Cie ominęło ... Marcina matura, jego 21 urodziny ... I wciąż jedno miejsce jest puste .... Wciąż brak mi Ciebie, pustka niezmiennie bolesna, i nadziei brak.
Kochamy Cię
AJM 

… przysiadam na brzegu myśli, przywołując w pamięci obrazy minionych chwil. Delikatną nicią wzruszeń tkam pajęczynę wspomnień, delikatną jak uśmiech Twój na pożółkłych zdjęciach, które trzymam w dłoni. Strumykiem nostalgii łez, jak stateczki z papieru płyną sercem pisane słowa … Radość i piękno czasu przeszłego nostalgia broni od zapomnienia, tuląc grymas bólu doznanego … marzeń piórem pisząc pragnienia…
Agnieszka 

Dawno tu mnie nie było. Co nie znaczy, że nie pamiętam. Czasami tak bardzo tęsknie, marzę, by poczuć dotyk Twojej dłoni, usłyszeć Twój głos. Mamo, gdzie jesteś? Brakuje mi naszych rozmów, dysput i naszego wspólnego milczenia. Teraz milczę sama...

I znów nadeszło lato. I znów intensywniej zmagam się z bólem, wspomnieniami i brakiem Ciebie... Tak czesto łapię sie na mysli, o, muszę to Ci powiedzieć, albo, o! to by Ci się spodobało... I nagle, na częśc sekundy zamiera świat - i ta bolesna świadomość, że w tej mojej rzeczywistości juz niczym podzielić się z Toba nie mogę... Zycie biegnie dalej, swoim torem, tylko to puste miejsce koło mnie, w sercu i duszy. Tylu rzeczy nie zrobiłam, tak wiele miałam Ci do powiedzenia i tak mało powiedziałam. I mam tylko wielka nadzieję, że Ty to wszystko wiedziałaś i wiesz. I choć bolą te niewypowiedziane słowa, to nadzieja troszkę łagodzi ból. I chociaż nie widzę Cię, to wierząc, że jesteś tu ze mną - kieruje te słowa do Ciebie - kocham Cię mamo i dziekuję Ci, Za wszystko co mi ofiarowałaś - miłość, cierpliwość, wiarę we mnie, Twój uśmiech i ciepło Twoich dłoni ... I przepraszam mamo ...

Czas, tych ran nie leczy.
Pozostają, bo śmierc ukochanych
jest też trochę śmiercią nas samych:
coś w nas umiera, żyjemy,ale nic nie jest tak,
jak było przedtem,
już nie jesteśmy tacy sami...

Kocham Cię Mamuś... I dziękuję za wszystko, czego mnie nauczyłaś. Nie jest mi łatwo z Twoimi naukami, to prawda, łza nie raz sie moja polała, ale myślę, że nie możesz się mnie wstydzić... Mimo potknięć i upadków, chyba wciąż idę Twoją drogą. Kocham Cię i wciąż pamiętam. Twój uśmiech, dotyk Twoich dłoni, taki delikatny i łagodny ... A przede wszystkim Twoją wszechogarniającą, bezwarunkową miłość. Do mnie, Marcina ... do nas wszystkich ... Kocham Cię Mamo ...

Dwanaście miesięcy ... dużo to czy mało?
Ile to dni, ile pustych, samotnych minut bez Ciebie...
Smutek ten sam, osnuty mgiełką wspomnień..
Biorę kubek do ręki i błysk pojawia się w głowie mojej...
I wielkie pragnienie, by raz jeszcze twej dłoni matczynej
dotyk poczuć na twarzy, dłoni tak drogiej i bliskiej.

Dwanaście miesięcy ... To chwila zarazem i wieczność cała.
I ból, co niby obręczą me serce ściska.
I usta, które wciąż szepczą „przepraszam” i „wybacz”.

Niezdany egzamin, to wiem na pewno.
Więc czy dziwne to pragnienie moje,
by znów ujrzeć Cię na chwilę, wyczytać z oczu Twych,
tę miłość do mnie, i to przebaczenie?

Bo teraz już wiem, że miłość sama nie zawsze wystarcza,
bo trzeba jeszcze tak wiele.
Słowa łatwo płyną z ust naszych, potokiem niczym górskim,
lecz potem, co potem?
I wciąż tęsknota za tym co było i nie jest już.
Gdzie wszystko tak proste jeszcze, gdzie wszystko przede mną.
Gdzie jeszcze rozstaje przede mną, a sen spokojny, bo jesteś tuz obok...

Teraz, gdy patrzę wstecz za siebie, cóż widzę?
Niewiele, bo miłość to przecież nie wszystko.
Bo miłość to tak wiele, a jeszcze tak wiele potrzeba.
Cierpliwość, zrozumienie, akceptacja...
Bo jeszcze chęć szczera dzielenia się sobą,
Bo jeszcze podpora, jak to drzewo zielone i silne,
Dające osłonę przed słońcem i deszczem...

Lecz ja... cóż ja? Ni drzewo, ni krzak zielony...
Ani przed słońcem, ani przed deszczem osłona żadna...
Więc chodź, i przytul mnie, jak kiedyś, jak zawsze.
I powiedz, że to nie wszystko...
Że zamykam oczy i co?
Nie widzę, nie słyszę, nie czuję...
Więc wszystko, co drogie sercu memu zostawić muszę,
i tak po prostu odejść, zginąć w przestworzach niebytu?

Więc po mnie nic? I tylko pamięć ludzka, te kilka liter lśnić
będzie na zimnym kamieniu?
Gdzie idę?... Gdzie jestem?...
Czy w nicość odchodzę, jak mgła po nocy?...
To wszystko i nic więcej?
Promyk ludzkiej pamięci, promyk lampki, co przez chwilę się tli?

Pewności nie ma i być nie może.
Bo życie to chwila, a wiecznością jest sen.
Więc śpij i nie chciej już żyć...
Zadumana spoglądam na świat
I wciąż zdumiewa mnie ta nicość dnia...
Spoglądam przez okno i widzę siebie...
Znudzona, zbolała, zgorzkniała,
co pochylona nad białą kartką papieru, udaje, że pisze coś...
I wmawia sobie, że sens to jakiś ma.

Zatykam uszy, zamykam oczy,
i widzę siebie sprzed lat...
I myśl jedna po głowie wędruje,
uparta, uparta tak mocno,
że wszystko, co piękne przemija w nas.
Zostaje tylko szarość pośpiechu dnia codziennego,
I ten wstyd, że nie zawsze i nie wszystko
piękne w nas jest...
Skrzywienie ust, błysk złości w oku, ot i wszystko.
A cała reszta to mgliste wspomnienie,
co umyka nam samym i w ramy się ująć nie da.

I taka głęboka świadomość, że piękni jesteśmy
urodą naszych uczynków, miłością bliźniego.
Bo życie odcieni ma wiele, nie tylko biel i czerń istnieje.
A naszym dążeniem i sukcesem jest życie
nie tylko w odcieniach szarości, szukajmy więc blasku i bieli.
Ogrzejmy serca nasze w promieniach słońca,
A wpatrując się w niebo, nie zapinajmy o tych, co nie są już z nami....

Kolejne święta Bożego Narodzenia bez Ciebie, mamo. I tak samo mi Ciebie brak. Pamiętam Twój uśmiech, Twoją przedświątęczną krzątaninę, ręcę lepiące pierogi na Wigilię. I ciepło, którym emanowała Twoja postać... Zostały tylko obrazy w pamięci i niezmienna miłość do Ciebie...