... A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? - spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. - Co wtedy? - Nic wielkiego. - zapewnił go Puchatek. - Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika… tak jak Ty Bartusiu nigdy nie znikniesz z naszej pamięci i pamiętaj każdego dnia czekamy tutaj na Ciebie …

,,Przeszłość zachowana w pamięci, staje się częścią teraźniejszości.''- T.Kotarbiński

Kochani bliscy naszych zmarłych Aniołków z okazji Świąt życzę dużo wewnętrznego Pokoju, Harmonii, Jedności, Miłości i Światła.Niech ten czas będzie dla Was wytchnieniem,a nadchodzący nowy rok przyniesie zdrowie w ciele, radość w sercu i bogactwo w duszy.Niech Światło Was nie opuszcza!!!

Po raz pierwszy usłyszałem o Bartku w 2003 roku, w pierwszym dniu studiów na Uniwersytecie Syracuse w Stanach Zjednoczonych. Moi rodzice wspominali, że  po pożegnaniu mnie na lotnisku w Poznaniu poznali przemiłych rodziców innego sportowca, który  wyleciał z Poznania tym samym samolotem. On leciał do  Nowego Jorku, ja do Syracuse. Przypomniałem sobie o tej historii, kiedy we wrześniu 2005 roku mój kolega z drużyny pływackiej w Syracuse powiedział mi,  że będzie dzielił mieszkanie z wioślarzem z Polski. Jak się później okazało, tym wioślarzem był Bartek. Ten sam Bartek, którego rodzice odprowadzili na  lotnisko w Poznaniu w 2003 roku. Po 2 latach spędzonych na przedmieściach Nowego Jorku, Bartek zdecydował się przenieść na uczelnię w Syracuse, gdzie  ja studiowałem od dwóch lat. Nie trzeba nam było dużo czasu, aby znaleźć w rozmowach wspólnych znajomych. Obaj byliśmy rodowitymi Poznaniakami, z dużym  doświadczeniem w  sporcie  i teraz spotkaliśmy się tysiące kilometrów od naszego miejsca urodzenia. Wtedy myślałem, że to niesamowity przypadek -  dzisiaj wiem, że był to znak z Nieba.

Bartek szybko stał się moim przyjacielem. Jego osiągnięcia bardzo mi imponowały. Przede mną stał akademicki Mistrz Świata w wioślarstwie, pełen  inspirujących doświadczeń sportowych.  Bartek jako student zdawał wszystkie egzaminy na najwyższe oceny, jego  koledzy z drużyny wioślarskiej pytali go o radę, a on ich motywował i sam był najlepszym przykładem. W tym wszystkim Bartek znajdował czas na uśmiech,  a jego  spokój i proste, a jakże imponujące "da się zrobić" zawsze wzmacniały mnie w poczuciu, że nic nie jest niemożliwe.  Razem przebrnęliśmy przez studia, zawsze wspierając się wzajemnie i dbając o to, żeby podnosić się nawzajem na duchu w gorszych dniach. Po ukończeniu  studiów byliśmy w stałym kontakcie, a za każdym razem, kiedy wracaliśmy do Poznania umawialiśmy się na wspólne spotkanie.  Bartek miał w swoim otoczeniu mnóstwo przyjaciół. Miał niesamowitą zdolność zjednywania ludzi.

Najbardziej jednak Bartek zaimponował mi w ostatnich kilku miesiącach. Walczył z chorobą w ten sam sposób, w jaki walczył z czasem, kiedy pokonując  kilometry w łodzi wioślarskiej nigdy nie wątpił, że płynie po zwycięstwo. Bez względu na to, czy to była walka z chorobą, studia na prestiżowym  University of Cambridge czy wyścig o mistrzostwo świata, Bartek zawsze pomagał innym. Nawet, gdy był już bardzo chory, pytał co się u mnie dzieje i  zapewniał, że zaraz dołączy.

Dziś jestem przepełniony niewyobrażalnym bólem. Bartek pozostanie zawsze w moim sercu, w myślach i wspomnieniach. On zawsze  będzie moim przyjacielem i inspiracją, a jego rady będą mnie dalej motywować. Choć jeszcze dzisiaj tego nie potrafię, kiedyś uśmiechnę się do  wspomnień i będę przywoływał w pamięci również te wesołe chwile, których z Bartkiem przeżyłem bardzo dużo. Cieszę się, że mogłem Go poznać. Dziękuję  Niebu za mojego Przyjaciela i za każdą chwilę z Nim spędzoną.