Urodziła się 1924 r. w Jędrzejowie. Jej rodzice to Stanisław i Józefa Bronisława z domu Słoń. Matka zwykle używała swojego drugiego imienia i w 1969 r. oficjalnie zmieniła kolejność imion. Bożena miała starszego brata (ur. 1922), który zginął w 1941 r. w Oświęcimiu. Urodziła się 29 lutego, więc w swoim długim życiu miała urodziny tylko 22 razy...

Lata szkolne spędziła w Jędrzejowie. Egzamin dojrzałości zdała w 1941 r. na tajnych kursach. W 1945 r. , po potwierdzeniu podziemnej matury, rozpoczęła studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. W 1948 r. , na podstawie pracy dyplomowej z technologii środków leczniczych, uzyskała tytuł inżyniera chemika i magistra nauk technicznych. Została asystentką na tejże uczelni, po kolejnych czterech latach obroniła doktorat pt. "O zachowaniu się niektórych amidów heterocyklicznych w reakcji z formaldehydem i aminami" i awansowała na stopień adiunkta. Potem zrezygnowała z kariery naukowej i przeszła do przemysłu farmaceutycznego. Pracowała w zakładach Polfy w Grodzisku Mazowieckim, Tarchominie i wreszcie - aż do emerytury - w Warszawie.

Miała dwie pasje: naukę i podróże. Na emeryturze dzień powszedni spędzała w bibliotekach, chodziła na wykłady i prelekcje dotyczące różnych dziedzin. Biegle władała angielskim i niemieckim. Żyła bardzo skromnie, wręcz ascetycznie. Większość przychodów z emerytury odkładała, żeby przynajmniej dwa razy w roku odbyć długą podróż. W ciągu ostatnich kilkunastu lat życia była m.in. na Wyspach Kanaryjskich, dwa razy w kontynentalnej części Portugalii, na Korsyce, dwa razy w Turcji, w Szwecji, na Rodos, w Londynie, w Budapeszcie, w Kolonii, w Meksyku, dwa razy w Szwajcarii, na Krecie, w Pradze, kilka razy we Włoszech, w tym dwa razy na Sycylii, na Ibizie,  na Peloponezie, w Egipcie, kilka razy w Hiszpanii, w Brazylii, w Maroku. Ze wszystkich swoich wycieczek najlepiej wspominała tę do Chin.

Nigdy nie wyszła za mąż. Odkąd w 1981 r. zmarli oboje rodzice, mieszkała sama. Zawsze chciała być przede wszystkim samodzielna. O pomoc prosiła tylko w ostateczności, gdy np. złamała nogę. Ale np. po złamaniu ręki, gdy w rozmowie telefonicznej pytałem o zdrowie, uzyskałem tylko zdawkową odpowiedź, że opowie mi wszystko, jak się spotkamy. Coraz mniej dbała o siebie i o swoje zdrowie. Lekarzom zresztą nie wierzyła za grosz i zawsze stosowała własną "terapię".

12 kwietnia 2011 r. miała wypadek we własnym domu. Początkowo wydawało się, że przejdzie nawet to - złamanie biodra, zapalenie płuc i udar mózgu. Zgodziła się nawet zamieszkać na jakiś czas u nas w domu. Niestety nie udało się jej odzyskać sił. Gdy po krótkim pobycie w szpitalu wróciła do swojego mieszkania, wymagała już stałej opieki. Zmarła w nocy z 5 na 6 października.