Był przede wszystkim najwspanialszym ojcem; zaszczepił we mnie i bracie ciekawość świata i ludzi, szacunek do innych, przekazał nam worek cudownych wartości dzięki którym dziś jesteśmy tu, gdzie jestesmy; zawsze zadawał pytania, nie bał się pytać, miał osobowość dziecka- czystą, nie zepsutą złym światem; zawsze uczciwy w myśleniu i działaniu, był bardzo wrażliwy choć to skrzętnie ukrywał za maską odpowiedzialności. Zawsze był blisko Boga, nigdy nie opuścił Mszy Sw. Kochał zwierzęta, przyrodę; pamiętam podróże małym fiatem w kolorze nieba gdzie na tylnym siedzeniu oprócz mnie podróżowały gołębie z Dobrej;  lubił ciężko pracować, nie umiał odpoczywać, mimo, że większość życia przepracował w ośrodku wypoczynkowym to sam nigdy nie był na takich wakacjach; praca była jego porannym motto każdego dnia. Inspirował innych, jego opowieści zawsze wszyscy wysłuchiwali niczym dzieci bajkę na dobranoc, miał w sobie magię, zarażał radością i uczynnością; był wspaniałym gospodarzem, dbał o wszystko i wszystkich ale nigdy o siebie; nigdy nie narzekał, nie skarżył się, wszystko go cieszyło. Szukał ciepła , którego nigdy tak naprawdę nie doświadczył; miał marzenia, których nie zrealizował.....modlił się o dobrą śmierć i odszedł wśród najbliższych, na rękach ukochanej córki......nikt nie był przygotowany,jego ukochane rodzeństwo mocno  przeżywa jego śmierć, każdy inaczej, po swojemu, mimo, że dzieliły ich czasem tysiące kilometrów to jest w nich jakaś magiczna siła, koło cudownej miłości i uważności, która się toczy w swoim tempie. Było ich ośmioro kochającego się  rodzeństwa, teraz jest siedmioro... i każde moje spotkanie z kimkolwiek z nich powoduje, że w każdym widzę Bronusia- jego oczy, dobre serce, bystry umysł, ciekawość świata, ciepło, odpowiedzialność i ukochany Beskid......On jest wśród nas i Wy to wiecie i czujecie..........