Kiedy dzień po śmierci Babci Czesi moja Mama przyniosła ze szpitala torbę z jej rzeczami, moją uwagę szczególnie przyciągnął jeden przedmiot. Jest to kartonowa czapeczka, jedna z tych, które zdarza się nam zakładać, gdy coś świętujemy. Wcześniej nie zauważałem jej podczas wizyt w szpitalu u Babci, zwróciłem na nią uwagę dopiero w sobotę, pięć dni przed jej śmiercią. Leżała na szafce koło jej łóżka. Oczywiście natychmiast ją założyłem zacząłem wygłupiać się i wypytywać jakie to wyczyniają się w tym szpitalu imprezy, skoro potrzebne są takie rekwizyty. Babcia wytłumaczyła, że przyniósł ją w sylwestra jeden z lekarzy. Zdziwiło mnie to, że czapeczka nie została przez te kilkanaście dni wyrzucona. Przecież w międzyczasie Babcię kilkakrotnie przenoszono, najpierw wewnątrz oddziału intensywnej terapii, później na oddziale kardiologii. Oczywiście mógł to być przypadek, czapeczkę mógł przynieść nadgorliwy pielęgniarz, lub mogła być przewieziona wraz z całą szafką. Ja uważam jednak, że czapka ta jest kolejnym symbolem tego, co zawsze postrzegałem jako najbardziej charakterystyczne cechy Babci: wola i radość życia. Nawet na kilka dni przed śmiercią Babcia chciała mieć przy sobie coś, co przypominało jej, że każdy nowy dzień jest powodem do świętowania. W całym życiu Babci było bardzo wiele dowodów na to jak wielką miłością darzyła życie. Być może największym z nich jest oddanie innym. Chyba każdy kto ją poznał może przyznać, że coś Babci Czesi zawdzięcza. Jest tak dlatego, że pomaganie innym przez lata stało się częścią natury Babci i było dla niej oczywiste. Nigdy nie oczekiwała żadnej nagrody, wystarczyło jej, że sprawiła komuś radość. Co ważne pomimo tego, że tak wiele poświęcała innym nie zapominała też o sobie. Sama też potrafiła cieszyć się owocami swojej ciężkiej pracy. Dzięki temu mogła o sobie powiedzieć, że choć miała ciężkie dzieciństwo i wychowywała się w internacie to, gdy w latach siedemdziesiątych wszyscy marzyli o Ameryce, Ona nie tylko tam była ale czerpała z pobytu pełnymi garściami, oprócz ciężkiej pracy znajdując też czas na zwiedzanie i poznawanie tego niezwykłego miejsca. Najlepszym dowodem na to jak ważni dla Babci byli ludzie jest fakt, że teraz tak wielu z Was ją wspomina, kontaktuje się z nami w tych ciężkich dniach i przekazuje wiele serdecznych słów odnoszących się do Niej. To otwartość na ludzi i dobroć sprawiały, że wszyscy do Niej lgnęli. Była nestorką pokaźnej rodziny (miała dwójkę dzieci, dziewięcioro wnucząt, ośmioro prawnucząt) a mimo to znajdowała w sercu miejsce na kolejne osoby. Tych, których inni uznali by za obcych Babcia otaczała miłością i opieką. Właśnie dlatego dziś mam poczucie przynależności do tej rodziny i odczuwam więzi łączące nas. Właśnie tego nauczyła mnie Babcia.