3,5 roku dziś odkąd Cię tu niema.....kocham cię syneczku

Zapewne wielu z Was wierzy, że świat istot niematerialnych znajduje się na sklepieniu niebieskim, gdzieś w Układzie Słonecznym lub całkowicie poza naszą galaktyką, jednak jest to tak samo pozbawione prawdy, jak wiara, że Bóg to staruszek z brodą. Tak naprawdę tamten świat znajduje się między nami. Jednakże nie jesteśmy w stanie przyjąć tego do wiadomości, ponieważ stanowi on subtelną płaszczyznę, o niewyczuwalnej częstotliwości drgań, które nie są odbierane przez przeciętnego człowieka. świat istot niematerialnych od świata żywych oddziela tylko cienka linia. Użyłem tu sformułowania „przeciętny człowiek”, ponieważ możemy jedynie zakładać istnienie świata duchowego – świata niedostępnego dla wszystkich. Wyłącznie jasnowidz potrafi dostrzec światłość otaczającą ludzi – jedynie on potrafi dostrzec otaczające ich pole energetyczne, ich aurę. Dlaczego? Jasnowidz jest w stanie odczuwać wyższą częstotliwość drgań, większą szerokość pasm. Widzenie aury przez jasnowidza porównać można zatem do możliwości słyszenia dźwięków o określonej częstotliwości.Skupmy się na przykładzie gwizdków służących do przywoływania psów. Wysokie dźwięki, jakie wydaje gwizdek, słyszalne są dla psów, ale nie dla ludzi. Istnieją jednak ludzie, którzy słyszą wysokie tony emitowane przez gwizdki treserskie. Jak czulibyście się, stojąc obok kogoś, komu tłumaczylibyście, że ciągle słyszycie jego gwizdek treserski? Czy nie uznano by Was za szaleńców? Wiecie jednak, co słyszycie. Podobnie rzecz się ma z „tamtym światem lub „światem duchów”, które znajdują się w tzw. świecie pośrednim, na płaszczyźnie wykraczającej poza świat materialny, nie stanowiącej jednak jeszcze świata niematerialnego. Dzieci, których umysł otwarty jest na częstotliwość drgań świata niematerialnego, potrafią dostrzegać istoty z zaświatów. Podobną zdolność posiadają ludzie przywiązani do natury i rządzących nią praw, którym obce są wartości prezentowane przez naukowców, intelektualistów i badaczy. Z nauk parapsychologicznych dowiadujemy się, że zwierzęta, szczególnie psy i koty, są wyjątkowo wrażliwe na obecność zmarłych – szczekają, miauczą lub są niespokojne. One również doświadczają świata niematerialnego. W tym wypadku nauka stoi po naszej stronie, ponieważ przedstawiła dowody na to, że „śmierć” nie istnieje. Składamy się z energii, a energia nie umiera. Podobnie jest z soplem lodu, który nie znika w momencie ogrzewania, lecz zmienia stan skupienia – staje się wodą. Nie znika, lecz zmienia stan skupienia... Posiadamy ciało fizyczne, powłokę cielesną o określonej częstotliwości – dusza posiada wyższą częstotliwość, wyższą amplitud´ drgań, w której „czas” przebiega zupełnie inaczej. Pozostając przy przykładzie wody, możemy porównać ciało fizyczne do sopla lodu, duszę do wody, a ducha do pary wodnej – wszystkie te elementy zbudowane są z tej samej substancji, jednak amplitudy drgań ich molekuł wyraźnie się od siebie różnią. Niematerialny świat duchowy nie zna pojęcia przestrzeni i czasu. Fizyczną płaszczyznę egzystencji z punktu widzenia tamtego świata można przedstawić jako szybę lub kulę, na której współistnieje czas i przestrzeń i dusza może wybrać, kiedy i gdzie chce się udać. Sekunda w świecie niematerialnym może trwać na ziemi setki, tysiące lat – równie dobrze może trwać zaledwie minut´.

Żyjecie teraz gdzieś daleko,w krainie ciszy, gdzie nikt Was nie słyszy,nasze serca tylko coś o tym wiedzą ,lecz nam nic nie powiedzą ….Wy wiecie,że Was kochamy i nieskończoną ilość razy wzywamy,lecz Wy już na Tej Ziemi pojawić się nie możecie,dlatego przychodzicie tylko we śnie(tam wszystko może się zdarzyć ,tak jak się nam nawet nie marzy)Przychodzicie,utulacie Nas we śnie,pocieszacie,nie wszystkie sny pamiętamy,lecz i tak wiecie jak bardzo Was kochamy,Was nasze Dzieciątka .Nie taka kolejność na świecie byście Wy „TAM”w niebie byli ,a my rodzice z żałości się kulili .Czy to jakaś kara dla Nas .czy chcesz Nas Boże stopić w złoto,po szczerym cierpieniu?.Żyjemy w zapomnieniu,przez ten głupi świat na Ziemi,ludzie nas nie rozumieją,czy to oto Ci chodziło Boże?-Nie???Teraz już wiesz ,jak czuje się mama,gdy jej się zabiera radość życia,treść,SYNA,którego tyle lat wychowywała,o którego dbała i martwiła się,by był zdrowy,szczęśliwy,Nie nastał dla Niego czas szczęścia,odszedł,mając zaledwie18 lat .Zabrałeś nasze szczęście, może się nie pomyliłeś ,może lepsze miejsce do życia Mu umyśliłeś????Tylko pomyśl jak się czuje Jego mama,która na tym świecie pozostała sama(TO NIE TAK POWINNO BYĆ)Może jest w tym jakaś wielka mądrość,lecz My jej nie odczuwamy,a to,że Dziecko zabrane,za wielką boleść mamy .Żyjemy napiętnowani cierpieniem do końca swoich dni,tylko czy o to Ci Boże chodziło???Dziecko nasze miało być nam pociechą na stare lata,a teraz co?,kto zapełni tę pustkę ,którą z drugiej strony nie chcemy już zapełniać .Gdyby tak chociaż móc rozmawiać z Nimi ,na bieżąco?to nawet i to Nam zabrałeś-czemu?(jedynie sny naszą namiastką)Wiesz,że chcielibyśmy tylko wiedzieć czy”TAM”Im dobrze-lepiej???NIE!!NIE powinno być takich rozłąk z Dziećmi.Przemyśl to Boże,może dla innych pokoleń to zmienić możesz(bo mnie i tak serce boli ,do śmierci)

autor Jolanta Lewandowska

Zasypiamy ,a przecież żyjemy,więc umieramy i też żyjemy - od razu ,nie czekamy w grobie ,czy nie wiem gdzie na jakieś zmartwychwstanie ,bo nie ma zmartwychwstania naszego ciała ,ale nasza świadomość dalej żyje ,może w trochę innej ,nawet udoskonalonej postaci ,jak motyle się przeobrażają ......

TREN XIX albo SEN Żałość moja długo w noc oczu mi nie dała Zamknąć i zemdlonego upokoić ciała. Ledwie mię na godzinę przed świtanim swemi Sen leniwy obłapił skrzydły czarnawemi. Na ten czas sie matka własnie ukazała, A na ręku Orszulę moję wdzięczna miała, Jaka więc po paciorek do mnie przychodziła, Skoro z swego posłania rano sie ruszyła. Giezłeczko białe na niej, włoski pokręcone, Twarz rumiana, a oczy ku śmiechu skłonione. Patrzę, co dalej będzie, aż matka tak rzecze: "Spisz, Janie, czy cię żałość twoja zwykła piecze?" Zatymem ciężko westchnął i tak mi sie zdało, Żem sie ocknął; a ona, pomilczawszy mało, Znowu mówić poczęła: "Twój nieutulony Płacz, synu mój, przywiódł mię w te tu wasze strony Z krain barzo dalekich, a łzy gorzkie twoje Przeszły aż i umarłych tajemne pokoje. Przyniosłam ci na ręku wdzięczną dziewkę twoję, Abyś ją mógł oglądać jeszcze, a tę swoję Serdeczną żałość ujął, która tak ujmuje Sił twoich i tak zdrowie nieznacznie twe psuje, Jako ogień suchy knot obraca w perzyny, Darmo nie upuszczając namniejszej godziny. Czyli nas już umarłe macie za stracone I którym już na wieki słońce jest zgaszone? A my owszem żywiemy żywot tym ważniejszy, Czym nad to grube ciało duch jest ślachetniejszy. Ziemia w ziemię się wraca, a duch z nieba dany Miałby zginąć ani na miejsca swe wezwany? O to sie ty nie frasuj, a wierz niewątpliwie, Że twoja namilejsza Orszuleczka żywie. A tu więc takim ci sie kształtem ukazała, Jakoby sie śmiertelnym oczom poznać dała, Ale miedzy anioły i duchy wiecznemi Jako wdzięczna jutrzenka świeci, a za swemi Rodzicami sie modli, jako to umiała Z wami będąc, choć jeszcze słów nie domawiała. Jesliżeć też stąd roście żałość, że jej lata Pierwej są przyłomione, niżli tego świata Rozkoszy zażyć mogła: o biedne i płone Rozkoszy wasze, które tak są usadzone, Że w nich więcej frasunków i żałości więcej, Czego ty doznać możesz sam z siebie napręcej. Ucieszyłeś sie kiedy z dziewki swej tak wiele, Żeby pociecha twoja i ono wesele Mogło porownać z twoim dzisiejszym kłopotem? Nie rzeczesz tego, widzę. Także trzymaj o tem, Jakoś doznał, ani sie frasuj, że tak rana Twojej ze wszech namilszej dziewce śmierć zesłana. Nie od rozkoszyć poszła; poszłać od trudności, Od pracej, od frasunków, od złez, od żałości, Czego świat ma tak wiele, że - by też co było W tym docześnym żywocie człowieczeństwu miło - Musi smak swój utracić prze wielkość przysady, A przynamniej prze bojaźń nieuchronnej zdrady. Czegóż płaczem, prze Boga? Czegóż nie zażyła? Że sobie swym posagiem pana nie kupiła? Że przegrozek i cudzych fuków nie słuchała? Że boleści w rodzeniu dziatek nie uznała? Ani umie powiedzieć, czego jej troskliwa Matka doszła: co z więtszym utrapieniem bywa, Czy je rodzić, czy je grześć? Takieć pospolicie Przysmaki wasze, czym wy sobie świat słodzicie. W niebie szczere rozkoszy, a do tego wieczne, Od wszelakiej przekazy wolne i bezpieczne. Tu troski nie panują, tu pracej nie znają, Tu nieszczeście, tu miejsca przygody nie mają, Tu choroby nie najdzie, tu nie masz starości, Tu śmierć łzami karmiona nie ma już wolności. Żyjem wiek nieprzeżyty, wiecznej używamy Dobrej myśli, przyczyny wszytkich rzeczy znamy. Słońce nam zawżdy świeci, dzień nigdy nie schodzi Ani za sobą nocy niewidomej wodzi. Twórcę wszech rzeczy widziem w Jego majestacie, Czego wy, w ciele będąc, prózno upatrzacie. Tu w czas obróć swe myśli, a chowaj sie na te Nieodmienne, synu mój, rozkoszy bogate. Doznałeś, co świat umie i jego kochanie, Lepiej na czym ważniejszym zasadź swe staranie. Dziewka twoja dobry los (możesz wierzyć) wzięła, A własnie w swoich rzeczach sobie tak poczęła, Jako gdy kto na morze nowo sie puściwszy, A tam niebezpieczeństwo wielkie obaczywszy, Woli nazad do brzegu. Drudzy, co podali Żagle wiatrom, na ślepe skały powpadali: Ten mrozem zwyciężony, ten od głodu zginął, Rzadki, co by do brzegu na desce przypłynął. Śmierci zniknąć nie mogła, by też dobrze była Onę dawną Sybillę wiekiem swym przeżyła. To, co miało być potym, uprzedzić wolała: Tymże mniej tego świata niewczasów doznała. Drugie po swych namilszych rodzicach zostają I ciężkiego siroctwa nędzne doznawają. Wypchną drugą na męża leda jako z domu, A majętność zostanie, sam to Bóg wie komu. Biorą drugie i gwałtem; a biorą i swoi; Ale w hordach część sie wielka ich zostoi, Gdzie w niewoli pogańskiej i służbie sromotnej Łzy swe piją, czekając śmierci wszystkokrotnej. Tego twej wdzięcznej dziewce bać sie już nie trzeba, Która w swych młodych leciech wzięta jest do nieba, Żadnych frasunków tego świata nie doznawszy Ani grzechem dusze swej drogiej pomazawszy. Jej tedy rzeczy, synu (niemasz wątpliwości), Dobrze poszły, ani stąd używaj żałości. Swoje szkody tak szacuj i omyłki swoje, Abyś nie przepamiętał, że baczenie twoje I stateczność jest droższa. W tę bądź przedsię panem, Jako sie kolwiek czujesz w pociechy obranem. Człowiek, urodziwszy sie, zasiadł w prawie takim, Że ma być jako celem przygodom wszelakim. Z tego trudno sie zdzierać; pocznimy, co chcemy: Jesli po dobrej woli nie pójdziem, musi[e]my. A co wszytkich jednako ciśnie, nie wiem czemu Tobie ma być, synu mój, naciężej jednemu. Śmiertelna, jako i ty, twoja dziewka była, Póki jej zamierzony kres był, poty żyła. Krótko wprawdzie, ale w tym człowiek nic nie włada, A wyrzec też, co lepiej, niełacno przypada. Skryte są Pańskie sądy; co sie Jemu zdało, Nalepiej, żeby sie też i nam podobało. Łzy w tej mierze niepłatne; gdy raz dusza ciała Odbieży, prózno czekać, by sie wrócić miała. Ale człowiek nie zda sie praw szcześciu w tej mierze, Że szkody pospolicie tylko przed się bierze, A tego baczyć nie chce ani mieć w pamięci, Co mu też czasem padnie wedle jego chęci. Tać jest władza fortuny, mój namilszy synie, Że nie tak uskarżać sie, kiedy nam co zginie, Jako dziękować trzeba, że wżdam co zostało, Bo to wszytko nieszczeście w ręku swoich miało. A tak i ty, folgując prawu powszechnemu, Zagródź drogę do serca upadkowi swemu, A w to patrzaj, co uszło ręku złej przygody: Zyskiem człowiek zwać musi, w czym nie popadł szkody. Na koniec, w co sie on koszt i ona utrata, W co sie praca i twoje obróciły lata, Któreś ty niemal wszystkie strawił nad księgami, Mało sie bawiąc świata tego zabawami? Teraz by owoc zbierać swojego szczepienia I ratować w zachwianiu mdłego przyrodzenia. Cieszyłeś przed tym insze w takiejże przygodzie: I będziesz w cudzej czulszy niżli w swojej szkodzie? Teraz, Mistrzu, sam sie lecz; czas doktór każdemu. Ale kto pospolitym torem gardzi, temu Tak poznego lekarstwa czekać nie przystoi: Rozumem ma uprzedzić, co insze czas goi. A czas co ma za fortel? Dawniejsze świeżemi Przypadkami wybija, czasem weselszemi, Czaem też z tejże miary, co człowiek z baczeniem Pierwej, niż przyjdzie, widzi i takim myśleniem Przeszłych rzeczy nie wściąga, przyszłych upatruje I serce na oboję fortunę gotuje. Tego sie, synu, trzymaj, a ludzkie przygody Ludzkie noś; jeden jest Pan smutku i nagrody". Tu zniknęła. Jam sie też ocknął. Aczciem prawie Niepewien, jeslim przez sen słuchał czy na jawie.........(Jan Kochanowski)

Myślimy,że tam,gdzie jesteś ,jesteś wolny bez żadnych ograniczeń ziemskich i szczęśliwy ,czekaj na nas ,my już do Ciebie biegniemy.....kochamy Cię....

Czasem zrozumieć to wszystko jest tak trudno I ciężko sobie wmówić, że życie jest próbą, że ktoś ułożył ten plan precyzyjnie, kiedy odchodzą szybko Ci, którzy żyli tak niewinnie. Co boli? To, że musisz tkwić bezczynnie. W faktów niewoli, w wiecznym memento mori, wyrzucam smutek, zostawiam pamięć o nich. Twarze z przeszłości, duchy, których nie chcę wygonić. Przez okno patrzę w gwiazdy, nad miastem wisi wszechświat, podobno gdzieś tam jest lepsze miejsce niż Ziemia (podobno) Jeśli to prawda, wzrasta prawdopodobieństwo, że dzieli nas czas, nie odległość.

WODNIK- wszystkie informacje Charakterystyka ogólna: Jedenasty znak zodiaku patronuje osobom najbardziej uduchowionym, ekscentrycznym spośród całego niebieskiego zwierzyńca. Wodnik należy do trygonu powietrza. Ze względu na pozycję Słońca w cyklu rocznym Wodnik, wraz z Bykiem, Lwem i Skorpionem, należy do tzw. krzyża stałego, który przynosi tym znakom stałość, wytrwałość oraz przywiązanie do osób i rzeczy. Wzmacnia również wytrzymałość i kontynuację wielkich przedsięwzięć. Wodnikowi patronują dwie planety: Saturn i Uran. Saturn uważany jest za planetę złowróżbną, jednak dla Wodnika jest on łaskawy i obdarza go takimi cechami, jak wierność w przyjaźni, łatwość w nawiązywaniu kontaktów, skłonność do filantropii, inwencję oraz powściągliwość. Również Uran uważany jest za planetę złowróżbną. Jednak swoich podopiecznych obdarza oryginalnością, szaloną fantazją, niezależnością, nowatorstwem, tolerancją i bogactwem myśli. Wzmacnia też negatywne cechy, takie jak ekscentryczność, fanatyzm i anarchizm. Urodzeni w znaku Wodnika cechuje szczerość, bezinteresowność, otwartość na towarzystwo, dobroduszność, która nieraz przynosić może zmartwienia. Wodnik to duchowy arystokrata o idealistycznych poglądach i nieprzeciętnym, twórczym umyśle. Hasło: „wolność, równość, braterstwo” na pewno należy do zodiakalnego Wodnika. Idzie zawsze z postępem, otwarty na wszystko co nowe, dziwne i nietypowe. To wyizolowani indywidualiści. Odznaczają się wysokim poziomem intelektualnym. Interesują ich wszystko co jest niecodzienne, abstrakcyjne i postępowe. Niezwykle uduchowieni, mają skłonność do mistycyzmu i parapsychologii. Interesują się wszystkimi sprawami tajemniczymi i nieznanymi. Posiadają nieprzeciętne zdolności umysłowe. Nie interesuje ich kariera i pieniądze. Fascynuje jedynie walka o szczytne ideały. Chętnie służą pomocą i bronią pokrzywdzonych. Typowi demokraci. Są mile widziani w towarzystwie, na które oddziaływają uspokajająco. To wspaniały materiał na przyjaciela - szczery, oddany, życzliwy. Na ogół spokojni, charakteryzują się chwilowymi wybuchami nerwowości i napięcia. Wymagają bardzo dużo od innych, wtedy kiedy zostaną rozczarowani, cierpią lub mają pretensję i żal. Właściwe zawody dla nich to: lekarz, ksiądz, pracownik społeczny, poeta, astronom, informatyk, inżynier, aktor i pilot. Cechy pozytywne: Wodnik jest nastawiony do życia optymistycznie, a nawet entuzjastycznie. Do obranego celu zmierza z wiarą i zapałem, ma wiele zalet. Przede wszystkim nie szczędzi wysiłków, aby ulepszać świat. W imię ludzkości gotów jest do dużych ofiar. Przez całe życie szuka właściwych dla siebie zasad postępowania. Jego umysł jest w ciągłym ruchu. Trapią go nie rozpoznane jeszcze zjawiska przyrodnicze. Lubi rozwiązywać zagadki i przejawia dużą fascynację parapsychologią. Wodnik w ocenie sytuacji zachowuje dużą trafność i realizm. Nie zabiega o wysokie stanowiska, a jeżeli już je piastuje, to nie zaspokojenia własnych ambicji, lecz dla lepszego zrealizowania wyznaczonych zadań. W stosunku do otoczenia osoby spod znaku Wodnika są życzliwe, tolerancyjne, wielkoduszne, łatwo wybaczają doznane krzywdy i nie wykorzystują cudzych słabostek dla własnych korzyści. Rozgrywki personalne, kliki, grupy interesu ich nie interesują. Bez wahania bronią pokrzywdzonych. Przeciwnika nie starają się pokonać siłą, ale przekonać argumentami. Odznaczają się małą odpornością nerwową, stąd łatwo załamują się drobnymi nawet niepowodzeniami, ale duża siła wewnętrzna pozwala im na dość szybkie otrząśnięcie się psychiczne i ponowne przeanalizowanie zdarzeń. Wodnik ma umiejętność dostosowywania się do różnych sytuacji. Pomaga mu to wyjść nieraz obronną ręką z różnych opresji. Również jego nastrój bywa zmienny. Rozpacz przeradza się w krótkim czasie w euforię, a radość w strapienie. Osoby spod znaku Wodnika są doskonałymi wynalazcami, racjonalizatorami i prekursorami nowych rozwiązań. W znacznym stopniu przyczyniły się do postępu cywilizacyjnego. Cechy negatywne: Wodnik jest typem samotnika. Nudzą go wszelkie zasady, zwyczaje i etykieta. Nie lubi poddawać się żadnym konwenansom. W tym względzie jest ignorantem. Bardzo dobrze czuje się bez towarzystwa i wtedy najlepiej mu się pracuje. Życzliwe otoczenie jest mu jednak potrzebne do oceny jego pracy i do dalszych inspiracji. Wtedy jest w swoim żywiole. Pozbawiony wsparcia moralnego i czynnika emocjonalnego Wodnik zatraca swoje walory i działa w sposób nie przemyślany. Sprzymierzy się całkowicie z tym, kto będzie popierał jego dążenia i zamysły twórcze. Osoby spod tego znaku są na ogół miłe, towarzyskie i życzliwe. Nie znaczy to jednak, że mają wielu przyjaciół. Potrafią często zrażać otoczenie i wcale się tym zbytnio nie przejmują, bo przecież mogą obyć się bez towarzystwa. Trudno pracuje się im w zespole, gdyż mają odmienny styl pracy. Nie działają też systematycznie, ale gdy się zmobilizują, nadrobią zaległości z nawiązką. W życiu codziennym pełni kaprysów i humoru, a przy tym gadatliwi i niecierpliwi. Potrafią być też nietaktowni i szorstcy. Nie znoszą żadnych ograniczeń. Czasami bywają marzycielscy.   mężczyzna - WODNIK: Nie można go łatwo zaszufladkować do żadnego ze znanych dotychczas typów mężczyzn, gdyż jego zachowanie jest dziwne i zagadkowe. Sam łatwo wybacza doznaną przykrość, toleruje słabostki innych, wszystko przyjmuje z pobłażaniem i zrozumieniem. Nie ulega presji tradycji, zwyczajów czy zasad. Chce być niezależny. Jest pełen inwencji, stale coś ulepsza, usprawnia i reformuje. Ma wiele zapału do nowych idei, a swój entuzjazm lubi dzielić z innymi. Ze względu na swój oryginalny sposób myślenia i działania często bywa nie rozumiany. Broniąc swych koncepcji, wpada w zacietrzewienie. Bezstronny, życzliwy i bardzo przyjacielsko nastawiony do ludzi i świata. Chętnie patronuje zbiorowym przedsięwzięciom, jest szlachetny, łagodny i opanowany. Umie pracować w zespole. Przez współpracowników ceniony jest za to, że stroni od intryg. Mimo że Wodnik ubiera się najczęściej z niewyszukana prostotą, uchodzi za dystyngowanego. Porusza się z kocią zręcznością, jest serdeczny, szuka bliskich sobie dusz, szybko je akceptuje, ale i szybko się rozczarowuje. Stworzony, by uszczęśliwiać innych. Jest szczególnie wyczulony na fałsz i tylko prawdziwa szczerość może znaleźć jego trwałe uznanie. W doborze przyjaciół Wodnik kieruje się głównie intelektem partnerów, a nie ich statusem majątkowym czy zajmowanym stanowiskiem. W sprawach finansowych jest oszczędny, ale zdarza mu się być od czasu do czasu niezwykle hojnym, po prostu lub mieć gest. Wodnik lubi samotność, długie spacery, nawet odizolowanie się od otoczenia. Wpływa to na niego korzystnie, gdyż uspokaja go i odpręża. W pożyciu małżeńskim Wodnik nie jest łatwym partnerem. Przywiązuje jedynie wagę do poziomu intelektualnego partnerki, natomiast we wszystkim innym jest ignorantem. Do końca życia pozostaje niepoprawnym optymistą, zupełnie nie interesując się sprawami dnia codziennego. Siłą rzeczy obowiązki, szczególnie te przyziemne, spadają na żonę.

Śmierć  jest niczym. Przeszedłem tylko do sąsiedniego pokoju. Ja jestem ja, ty jesteś ty. Nadal jesteśmy tym, czym byliśmy jeden dla drugiego. Nazywaj mnie imieniem, którym mnie zawsze nazywałaś. Mów do mnie, jak zawsze mówiłaś. Nie używaj innego tonu, nie przybieraj miny uroczystej i smutnej. Śmiej się nadal z tego, co nas śmieszyło razem. Módl się, uśmiechaj się, myśl o mnie, módl się za mnie. Oby moje imię było wypowiadane, jak zawsze było, bez przesadnej uczuciowości, bez śladu cienia. Życie oznacza to, co zawsze oznaczało. Jest tym, czym zawsze było. Nić nie została zerwana. Dlaczego miałbym być poza twoją myślą tylko dlatego, że jestem poza twoim wzrokiem? Czekam na ciebie. Nie jestem daleko, dokładnie po drugiej stronie drogi. Widzisz, wszystko jest dobrze. Canon Henry Scott Holland " Miłość nie znika" (chociaż niektórzy podają, że to słowa Charlesa Pe'guy)...EMILKU....

Życie to teatr ,z nami aktorami w roli głównej,czasem wystawiamy komedię ,czasem tragedię ,lecz gdy zakończy się nasza rola w tym życiu ,nie oznacza ,że NAS nie ma............

Miłość jest jak nasionko leśne, z wiatrem szybko leci, ale gdy drzewem w sercu wyrośnie, to tylko chyba razem z sercem wyrwać je można.....(Henryk Sienkiewicz)

Życie przeżyję błagając KIEDY SPEŁNIĄ SIĘ MOJE MARZENIA... KIEDY WYJDĘ Z KRAINY CIENIA, WTEDY WSZYSTKO SIĘ ZMIENI W BARWY LATA, JESIENI... A JA W TWYCH RAMIONACH NA ZAWSZE BĘDĘ SPAŁA... AŻ ZASNĘ. „

Tyle czasu upłynęło tyle łez spłynęło a my nadal czekamy, czekamy na ten jedyny cud.. na to spotkanie i na te spojrzenia, ale czy się doczekamy tego wszystkiego, czy w ogóle warto jeszcze czekać czy to w ogole ma sens?? jezeli drogi nasze coraz bardziej się rozchodzą, więc idziemy teraz swoimi drogami..WY TAM,a my tutaj.. i może na końcu naszych dróg doczekamy się tego, na co tak długo czekamy na WAS NASZE DZIECI NAJDROŻSZE..,i wtedy będziemy razem na zawsze ♥ ♥ ♥

Jest taka miłość,która się nigdy nie kończy która z chwilą rozstania nie mija, lecz nabiera na sile a ogrom jej zaskakuje samego Boga. To miłość matki do swego ukochanego Dziecka… Dziecka, które nie wiedzieć czemu odeszło przedwcześnie……(♥)(♥)(♥) mama Matiego

♥ ♥ ♥ ¸¸.•*´¯`✿ ♥ •*´¯`✿ Spójrz Mamo do góry.  To ja kiwam do Ciebie z tej niebieskiej chmury, Jestem i wciąż o Tobie pamiętam, Gwiazdy dla nas świecą I to dla Ciebie te białe płatki ode mnie z nieba lecą, Zimowy wieczór, a ja wciąż na Ciebie patrzę, Twoje włosy gładzę, Wtulam się w Twoje ramiona, Nie chciałem żebyś czuła się osamotniona, Połóż się, kochana, nie czekaj na mnie do rana Popatrz jeszcze tylko na te błękitne chmury- Popatrz Mamusiu na mnie - jestem tu u góry... ♥ ♥ ♥ ¸¸.•*´¯`✿ ♥ •*´¯`✿ WRÓĆCIE DO NAS CHOCIAŻ ,TYLKO DZISIAJ I NA JEDNĄ SEKUNDKĘ..Joleczko,ja również mocno tulę Cię do serca,ktore nieustannie krzyczy powrotu Synka

Do zobaczenia później syneczku.................. see you later syneczku.........  tak nam  często  mówiłeś......tak my mówimy Tobie .......... znajdziemy się skarbie..........prawda??????

Emilku kochany,dzisiaj rok jak nie ma Cię z Twoimi bliskimi...Czuwaj nad swoimi rodzicami i bratem...Nigdy nie zrozumiem dlaczego odchodzą młodzi ludzie,którzy mają przed sobą całe życie...Niestety nigdy nikt na to pytanie nie odpowie...Twoja mama ma rację,że czas nie goi ran...Czas uczy nas żyć w bólu...Ściskamy i przytulamy z całego serduszka Twoją mamusię,życzymy dużo siły...

╬♥╬ Serce tak tęskni, a dusza woła; Twego powrotu, tak mocno pragnie - zostawiam moją modlitwę i promyki nieustannej pamieci za wszystkie dni mojej nieobecnosci dla Ciebie EMILECZKU ╬♥╬ Z calego serca pragne podziekowac Emilku Twojej Mamie za pamiec o moim Synku w czasie mojej dlugiej choroby.Sercem dziekuje i , do bolacego serca przytulam DZIEKUJE mama Matiego Gosia.

Są łzy, co jak ogień palą, Są serca, które się nigdy nie żalą, Są winy, na które nie ma sędziego, Więc kiedy płaczę, nie pytaj, dlaczego.

Po co pytasz - Dlaczego??? I tak nikt nie odpowie. Tak właśnie miało się zdarzyć, tak miało się zdarzyć Tobie. Dlaczego? - pytać nie warto ,bo wciąż bez odpowiedzi. Wszystko ma sens i choć bardzo trudno.. Musisz w to matko uwierzyć... Wszystko ma sens i choć trudno Zrozumieć Ci sens cierpienia... Musisz przyjąć, wyszeptać: syneczku do zobaczenia... Do zobaczenia kochany... Będę cierpliwie czekała... Będę nadał żyć tutaj, Tak jakbyś syneczku chciał ,Będę wciąż dobra dla ludzi I będę się uśmiechać, A Ty od czasu do czasu Pomachasz do mnie z daleka. Do zobaczenia syneczku, do zobaczenia kochany..... Dziękuję Ci, że jesteś, choć teraz niewidzialny...............Halina Surmacz.

Synuś ....dziś o godz. 15.10 minęło 9 miesięcy mojej tęsknoty i cierpienia......kocham Cię ogromnie.....tęsknię.....to tyle ile było potrzebne ,abyś się narodził , pamiętam ten czas ,jak czekałam,martwiłam się o Ciebie i jak cieszyłam się na Twój pierwszy krzyk ,i gdy położna położyła Ciebie na mnie ,mogłam się Tobą opiekować(wcześniej dzieci były zabierane na inne sale) setki razy usypiałam Cię na rękach i bardzo to lubiłam.........KOCHAM CIĘ.....

Synuś..... teraz Twoja postać też nie żyje ????? czy grasz nią w tym innym świecie????? "Etek Sinu" the HERO!!!!!!!!!!! Mój mały, wielki skarbie ,kocham Cię, tęsknię.............(....)


https://www.youtube.com/watch?v=f6HJMIyCBlw


 http://www.youtube.com/watch?v=f6HJMIyCBlw

POWIEDZ MI PROSZĘ JAK TAM JEST, NO WIESZ TAM GDZIE JESTEŚ TERAZ???!!! CZY TAK JAK MÓWIĄ WSZYSTKO MASZ???!!! I NIC TAM NIE BOLI I NIE DOSKWIERA!!!???? POWIEDZ MI PROSZĘ JAK TAM JEST, CZY SĄ TAM ŁĄKI WIECZNIE KWITNĄCE!!!??? CZY TAK JAK MÓWIĄ,NIKT NIE PŁACZE???!!!! I ZAWSZE TAM DLA WAS ŚWIECI SŁOŃCE!!!?? POWIEDZ MI PROSZĘ JAK TAM JEST, NO WIESZ TAM GDZIE JESTEŚ TERAZ. BO W KOŃCU PRZECIEŻ KAŻDY Z NAS PRĘDZEJ CZY PÓŹNIEJ TAM SIĘ WYBIERA.....

Zgasłeś nam jak świecy płomyk Bez buntu, bez słowa skargi, bezbronny. Samotny w tej ostatniej drodze I tylko smutek bolesny, i pamięć żywa o Tobie w nas pozostanie, Bo zawsze myślami będziemy przy Tobie.[*] Tyle spraw niezałatwionych Tyle nieodkrytych dróg Tyle marzeń niespełnionych Ciągle pytam gdzie był Bóg?.Czemu swoją boską mocą Nie pochylił koron drzew? Czemu boskim swym oddechem Nie odgonił gęstych mgieł ?.Gdzie mam złożyć zażalenie?Gdzie mam skargę swoją wnieść? Gdzie zmartwiałe złożyć serce Kiedy już zabrakło łez?

Skarbuniu , dziś mija miesiąc od tego czasu ,jak od nas odszedłeś, dziś mi się przyśniłeś jak opiekowaliśmy się Tobą , gdy byłeś mały, mija czas , a moje cierpienie nie mija...Pocieszam się tylko myślą , że jst Ci tam lepiej ,że jesteś w dobrym świecie

Tragedia przy ulicy Miodowej 23.05.2012 (19:15), Autor: SM Dziś, 15 minut po godzinie 15 przy Miodowej doszło do tragedii. Zmarł 18-latek, który prawdopodobnie popełnił samobójstwo. Chłopak wyskoczył, lub wypadł, z okna kilkunastopiętrowego wieżowca przy Miodowej 16. Jak podaje Krzysztof Piasek, rzecznik prasowy płockiej policji: - Do zdarzenia doszło 15 minut po godzinie 15. Na miejsce przybył lekarz, który podjął próbę reanimacji, niestety chłopiec zmarł na miejscu. Z bardzo wstępnych ustaleń wynika, że była to skuteczna próba samobójcza. Prokuratura bada miejsce zdarzenia i próbuje ustalić dokładne okoliczności tej tragedii.





http://plock.gazeta.pl/plock/1,35681,11784253,Tragedia_na_Miodowej__17_latek_wyskoczyl_z _10__pietra.html