Słowo o zmarłej Emilii Gembarzewskiej Warszawa, 11 kwietnia 2013 Emilka była wspaniałą, cudowną i mądrą kobietą. Całe swoje życie podporządkowała pracy , wychowywaniu dzieci i wnuków, które kochała nad życie. Dzielnie stawiała czoła przeciwnościom losu nie poddawała się nigdy nawet w najtrudniejszych momentach gdy brakowało wszystkiego co do życia jest niezbędne nie dawała po sobie poznać mocno walcząc o lepsze jutro dla swoich najbliższych, znajomych i zupełnie obcych ludzi. Nazywaliśmy ją Naszym harcerzykiem, zawsze znalazła wyjście z trudnych sytuacji. Jako młoda kobieta przyjechała do Warszawy i tu poznała swojego przyszłego męża Adama. Los jednak nie był łaskawy, ich szczęście nie trwało zbyt długo po kilku latach bardzo szczęśliwego pożycia Adam zginął w tragicznym wypadku zostawiając Emilię z dwójką malutkich dzieci Bogusiem i Elą, Emilia miała wtedy 26 lat. Zdana na własne siły troszkę z pomocą rodziców męża wychowuje dzieci godząc ciężką pracę z codziennymi obowiązkami. Dzieci wyrosły na wspaniałych młodych ludzi założyły swoje rodziny, przyszły na świat wytęsknione ukochane wnuki Robert. Asia i Mariusz. Emilia czynnie uczestniczy w wychowywaniu wnucząt służy pomocą, oddaje im całą siebie. Zarówno dzieci jak i wnuki bardzo ją za to kochają i szanują. Niestety znów los mocno ją doświadczył po ciężkiej trwającej kilka lat chorobie odeszła jej ukochana wnuczka Asia. Nasz harcerzyk walczy dalej nękana chorobą, która wyniszcza jej organizm. Do ostatnich chwil swojego życia była dla nas wzorem do naśladowania. Otoczona gronem życzliwych osób niosących pomoc w zmaganiu się z ciężką chorobą, którzy byli przy niej aż do ostatniej chwili życia. Taką ją zapamiętamy drobną ale wielką duchem kobietę o bardzo silnym charakterze. Żegnamy dzisiaj naszą najukochańszą mamę i babcię, przyjaciółkę i sąsiadkę Pozostajemy w głębokim smutku po naszej kochanej Emilii Dzieci, Wnuki, Rodzina i Przyjaciele. Niech Cię Bóg prowadzi