Magister inżynier, specjalista ds. zabezpieczeń reaktorów jądrowych, szybowniczka,
absolwentka Politechniki Warszawskiej, dawny pracownik kieleckiego Chemaru, Politechniki
Świętokrzyskiej, Instytutu Badań Jądrowych w Świerku, Agrometu i warszawskiego Urzędu
Dzielnicy Ursynów.

Ewa była kobietą renesansu o wszechstronnych zainteresowaniach, żywym intelekcie i
błyskotliwym poczuciu humoru, wielbicielką dobrej literatury i muzyki, mistrzynią rękodzieła
artystycznego, miłośniczką kotów i duszą towarzystwa. Jej żywy temperament ubarwiał życie
rodziny i przyjaciół, zaś ciepło, życzliwość i gotowość niesienia pomocy sprawiały, iż była
powszechnie lubiana i szanowana.
Ewa osierociła siostrę bliźniaczkę – Hanię, dziennikarkę, ostatnią spośród trzech
konstancińskich Meyerówien.