A kiedy przyjdzie po mnie śmierć.
Do drzwi mych zakołacze.
Ja będę wtedy cieszył się,
Bo Ciebie znów zobaczę.
Już nie dbam o swój marny los.
Na tym łez padole.
Pozamykam sprawy swe,
I skończą się niedole.

Jakże jest ciężko tutaj żyć.
Gdy smutek nas nachodzi.
I tylko żal i słone łzy.
Modlitwa, złość przechodzi.

Tylko się modlę żebym mógł.
U nieba stanąć bramy.
Ty na mnie czekać będziesz tam
I znowu się spotkamy.

I te wymówki i ten żal,
Do ciebie Dobry Boże.
Błaganie żebyś zwrócił Go.
To wszystko nie pomoże.

Muszę więc czekać na swą śmierć.
Jak długo, powiedz Panie?
Bądź litościwy no i skróć,
Na starość to czekanie.

A kiedy przyjdzie po mnie śmierć.
Do drzwi mych zakołacze.
Ja będę wtedy cieszył się,
Bo Ciebie znów zobaczę.
Już nie dbam o swój marny los.
Na tym łez padole.
Pozamykałem sprawy swe,
Skończyły się niedole

Wiersz taty Grzesia

Miałem w domu Anioła i nie wiedziałem.
Miałem w domu Anioła i nie przeczuwałem.
Kogo mi zesłał dobry Bóg
By nas pocieszać w życiu mógł.

Nie wiedziałem co to jest – wszyscy go kochali.
Nie wiedziałem co to jest – wszyscy podziwiali.
Za dobroć, za szczerość serca Jego.
Co nas Boże prowadzi do domu Twego?.

Przy Nim przeżyłem chwile radości.
Przy Nim przeżyłem chwile hojności.
Nie było przy Nim złych dróg,
bo Go prowadził Ojciec, Nasz Bóg.

Dałem Anioła, lecz Go zabrałeś.
Dałem Anioła, Ty pochowałeś.
Kochałem Go i bardzo bym chciał,
żeby każdy z Niego przykład brał.

Ten Anioł mieszkał między nami.
Ten Anioł dzielił się naszymi smutkami.

I kiedy przyjdzie wielka bieda
do Niego zwrócić nam się trzeba.

Pytamy Boga: „Dlaczego zabrałeś Jego?”.
Pytamy Boga: „Dlaczego najlepszego?”.
Odpowie nam dobry Pan Bóg,
żeby kochający Anioł pomagać nam mógł.



Dla wszystkich, którzy szukają odpowiedzi – DLACZEGO??? (wiersz napisany przez tatusia Grzesia:) za co serdecznie mu DZIęKUJę!!!)

13-tego z rana do Grzesia ruszamy
niebo ziemię łzy nosi my się wygłupiamy.
Pełni optymizmu, nadziei, radości.
Nie mamy pojęcia że śmierć u niego gości.
W szpitalu szybko przemierzamy schody
patrzę na zegarek 9.05 jesteśmy.

Stoimy przed drzwiami i martwa cisza
zniknęły gdzieś słowa, smutek, zamyślenie.
Co się stało nie wiem. Nagle słyszę głos żony:
-zadzwoń.
-ja nie! Dzwoń Ty.
Nikt nie chce dzwonić.
Czyż byśmy czuli że Grzesiu jest z nami, że się do nas tuli?
Myślał o nas. Chciał nas pożegnać być z nami.
Wiedział że przyjdziemy, że jego kochamy.
9.05 odszedł z tego świata.
Pożegnał mamę, tatę, siostrę, brata.
Podnoszę się ciężko podchodzę do dzwonka.
"Lekarze zajęci. Proszę czekać."
Iskra nadziei tli się w nas, czekamy.
Widzę Grzesia jest trupio blady.
Boję się coś powiedzieć.
Drzwi się otwierają, proszą nas do środka, fotele stawiają.
Czuję że coś się stało niedobrego.
Słyszę głos:
-9.05 odszedł Grzegorz ze świata tego.
Chciał nas pożegnać, czekał i walczył z chorobą
I odszedł gdy spełniło się Największe marzenie Jego.

Te wspomnienia opisał tata Grześka