Siostrzyczko,

jak mam jeszcze w cokolwiek wierzyć, jak mam wierzyć, że Ktoś albo Coś czuwa nad nami...

Po śmierci Babuni wierzyłam, że Coś tam jest i czuwa nad nami, po śmierci Rodziców także wierzyłam...

A w tym roku, w ciągu pięciu miesięcy umarł Sławek, umarł wujek Rajmuś, umarła ciocia Irenka i umarłaś Ty, Lusiu...

I dlaczego te wszystkie czuwające Siły z poza światów nie sprowadziły na Twoją drogę życiową odpowiedniego lekarza, który wysłałby Ciebie na badania trochę wcześniej, w momencie, kiedy można jeszcze było opanować to okropne raczysko... Zyskałabyś lata życia i za każdy moment byłabym wdzięczna...

Więc co TO jest, TO nad nami, króre pozwala, żeby w tak szybkim tępie wymarła prawie cała Rodzina i żeby tu pozostały tylko te  osoby, które na tym padole nie mają prawie nikogo...

Więc w co mam wierzyć, powiedz mi, Lusiu...

nie często wpisuję się na tej stronie, bo w ogóle nie wierzę, że TO się stało...

Dla mnie jesteś cały czas żywa i na pewno jutro zadzwonisz.

Gadałyśmy całymi nocami i jeżeli w ogóle nie miałaś czasu, to rozmowa trwała 47 minut... Mierzyłam, przysięgam! Byłaś... dla mnie jesteś... gadułką totalną i jeżeli nawet po czterech godzinach rozmowy, o piątej rano, miałam dosyć i odkładałam słuchawkę telefonu z ulgą, to jednak były to nasze "poranne Polaków rozmowy"... Tak było przez lata, bo tylko wtedy miałyśmy czas dla siebie, tylko wtedy było spokojnie i nikt nie przeszkadzał...

Więc czekam teraz, kiedy zadzwonisz znowu, bo ty nie umarłaś, nie wierzę w to wcale, nic we mnie tego nie pojmuje i pewnego dnia zadzwoni telefon i wyświetli się "Lusia" i będziemy znowu gadać do rana...

Renia

Cytuję słowa Naszego Papierza Jana Pawła II

"A przecież nie cały umieram.

To co we mnie niezniszczalne trwa!"

I jeszcze "Mały Książę"...

"Ja przecież nie odchodzę,

Ja tylko zmieniam miejsce"

Na zawsze z nami, Lusiu

Kochamy

Renia i Sebek

Anonim zapalił na stronie moich Rodziców lampeczkę za Grzesia P. Początkowo rozmyślałam nad tym, że to chyba pomyłka i postanowiłam odstawić ad acta. I nagle zrozumiałam... Znałam Grzesia, był nieco starszy ode mnie, z zaprzyjaźnionego liceum w Warszawie, znam jego historię.

Grzesio P. to Grzegorz Przemyk, zamordowany ( pobity z następstwem śmierci) przez milicję obywatelską w 1983 roku. Zaciupowany został 12.05.1983, zmarł w szpitalu na warszawskim Solcu 14.05.1983.

To były gorące czasy, równierz dla nas, licealistów, każdy, kto miał odrobinę oleju w głowie, sprzeciwstawiał się cenzurze. Działaliśmy w podziemiu, wydawaliśmy gazetki i chodziliśmy na barykady. Mieliśmy szczęście, Grzesio nie...

Byłam na jego pogrzebie,19.05.1983, całe moje liceum tam było, ze sztandarem, i prawie cała myśląca Warszawa. Mszę świętą prowadził w warszawskim Kościele św. Stanisława Kostki, ksiądz Jerzy Popiełuszko.

Przykro mi, Grzesiu, że zapomniłam o Tobie, pęd życia jest moim wytłumaczeniem. Anonim mi przypomniał.... I nawet domyślam się, kto jest tym anonimem, pogadam sobie z Nim prywatnie w cztery oczy...

I wiesz, to jest głupie, ale nic nie jest takie, jak sobie wtedy wymarzyliśmy...

Tylko starożytni Grecy mieli bóstwa pijaństwa i radości. Dionizosa i Bachusa. My mamy za to Freuda, kompleks niższości i psychoanalizę. Boimy się wielkich słów w miłości, a lubimy je w polityce. Smutne pokolenie…

Nie za taką Polskę umarłeś, prawda…?

Pamiętam, przytulam do serca, śpij spokojnie, Grzesiu...

Renata

Mamulek, to już trzy lata odkąd odeszłaś od nas.... Minęły bezszelestnie, cicho i bardzo konsekwentnie. Aż trudno uwierzyć... Bo czas mija i każdy dzień bez Ciebie i bez Staruszka owija nasze serca leciutkim puszkiem smutku. I dziwimy się często, że mimo wszystko, życie toczy się dalej... I wiesz, to nie prawda, że czas goi rany. Nasze nadal są, tylko zdołaliśmy dobrze je opatrzeć, tak, że już się nie jątrzą. Więc myślę, że czas nie goi ran, tylko my nauczyliśmy się z nimi żyć... Kochamy Was bardzo, tęsknimy bez granic w każdym momencie życia, który choćby odrobinkę nam Was przypomina. Mamulku, w trzecią Rocznicę Rozstania dedykujemy Tobie „Czarną Madonnę”, była to pieśń dla Ciebie na pożegnalnej mszy kościelnej w małym kościółku na cmentarzu Bródzieńskim. Śpijcie spokojnie, „niech dobry Bóg zawsze Was za rękę trzyma”...

Przesyłamy Wam miliony płomyczków do Nieba i maleńką łezkę na policzku...

Gwiazdy, by ciemniej było

Smutek, by stale dreptał

Oczy, po prostu by kochać

Choć z zamkniętymi oczami

Wiara, by czasem nie wierzyć

Rozpacz, by więcej wiedzieć

I jeszcze ból, by nie myśleć

Tylko z innymi przetrwać

Koniec, by nigdy nie kończyć

Czas, by utracić bliskich

Łzy, by chodziły parami

Śmierć, aby wszystko się stało Pomiędzy światem a nami..

Lusia, Renia i Sebek.

ANIOŁKI…. Wszystkie kochane Aniołki...

Kiedy zakładałam tą stronę, myślałam tylko o sobie. Myślałam, że jest to mój wirtualny cmentarz, bo nie mogę być często na grobie Rodziców. Nie mogłam Ich odwiedzić, więc pisałam, cytowałam i wpisywałam...

Teraz wiem, że to była dobra myśl, bo ta strona w jakiś sposób zjednoczyła wszystkich. Od lat mieszkam w Niemczech, od lat miałam mały albo żaden kontakt z częścią Rodziny. A jednak na tą stronę wpisywali się wszyscy, nawet Rodzina i Znajomi z dawnych lat...

Czas goi rany, rodzina po woli zapomina, albo myśli po prostu tylko czasami.... Co z oczu, to z serca...

Ale JESTEśCIE Wy !! Rodzice moich Aniołkow, Siostry, Bracia i Dzieci...

I wszyscy, którzy odwiedzają ten Portal, nie są na Tej stronie bez przyczny... Dziękuję wszystkim za wpisy, za tysiące światełek... Ja myślę, że tam, po tamtej stronie są tylko Anioły, i te starsze opiekują się młodszymi. I Wasze Dzieciątka, Dzieci, Bracia i Siotry są w dobrych Rękach. Moi Rodzice też tam są i na pewno czuwają nad Waszymi Bliskimi... bo byli opiekuńczy i kochani...

Dla całej Rodziny i Rodzin wszystkich Aniołeczków Spokojnych świąt Wielkanocnych

Renia

Znowu trochę piszę i cytuję... 

Dla Was, Kochani i dla moich Aniołków...

I jeszcze raz mój ukochany "Mały Książę"

Antoine de Saint-Exupéry

Gdy ktoś kocha różę, której jedyny okaz znajduje się na jednej z milionów gwiazd, wystarczy mu na nie spojrzeć, aby być szczęśliwym.

Mówi sobie: „Na którejś z nich jest moja róża...”. 

Jesteście moimi różyczkami...

Kocham i tęsknię

Kochani, dzisiaj jest Wigilia i chciałabym napisać dla Was parę słów...

Na pewno nie bylście idalnymi Rodzicami, ale takich chyba na świecie już nie ma...

Ale przekazaliście i nauczyliście nas wielu rzeczy:

śmiać się często i mocno kochać...

Zdobyć szacunek ludzi inteligentnych i przywiązanie najbliższych bez zawiści,

Zasłużyć na uznanie uczciwych i znieść zdradę fałszywych przyjaciół,

Cieszyć się pięknem, znajdować w innych to, co najlepsze,

Dawać siebie, nie oczekując nawet przez chwilę zapłaty,

Uczynić świat trochę lepszym, zostawiając po sobie zdrowe dziecko, uratowaną duszę, kawałek wyplewionego ogrodu...

Bawić się oraz śmiać z entuzjazmem i śpiewać z zachwytu przez całe życie...

Wiedzieć, że choć jeden człowiek mógł zaczerpnąć głębszego oddechu, bo żyliśmy...

I za to wszystko dziękujemy, bo to są prawdziwe wartości, tego nie odbierze nam nikt...

"Ludzie, których kochamy, zostają na zawsze, bo zostawili ślady w naszych sercach..."

Kochamy Was i tęsknimy tak bardzo...

Renatka, Lusia i Sebek

Hej, Staruszku, dawno nie pisałam wspomnień...

A dzisiaj tak sobie siedzę, myślę i dopadła mnie nostalgia...

Pamiętam Twoje urodziny, nie wiem które, ale mieszkałam już parę lat w Berlinie.

Postanowiłam Ciebie odwiedzić, no i powstał problem z prezentem. Co sprawi Tobie przyjemność? Co lubisz?

No a potem błyskawiczna myśl- no jak to co? Flaszkę!

Kupiłam flaszkę i wybrałam się w odwiedziny. Otworzyłeś drzwi, przywitaliśmy się, zaprezentowałam flaszeczkę ze słowami, że to prezent na urodziny, spojrzałeś na mnie z trochę ogłupioną miną i powiedziałeś:

„a...no to wszystkiego najlepszego, córko”

Potrwało kilka minut, zanim wyjaśniliśmy sobie, kto tu jest dzisiaj jubilatem. A potem chciałam napić się z Tobą drinka, a Ty na mnie nakrzyczałeś, że z dziećmi nie pijesz i że zwariowałam. Nadmieniam przy tym, że byłam już dorosła baba, gdzieś tak pod trzydziestkę...

Hej, Staruszku, dzisiaj kończyłbyś 78 lat... A ja dzisiaj wieczorem wypiję tego drinka za Twój spokój wieczny...

Pamiętamy, Tato...

Renia

Pamiętamy...

Mamciu opiekuj się Tatą a On niech zawsze Cię za rękę trzyma jak w dniu Waszego Ślubu!!!

Pod tą gwiazdą betlejemską,która błyszczy w dali,pastuszkowie,trzej królowie pięknie się kłaniali.I my także się kłaniamy tej Bożej Dziecinie,niech Bóg,Halka oraz Kondzio też nas nie ominie!!!Wszyscy Nasi niech czuwają nad swymi Bliskimi bo nie w tym lecz w Tamtym Świecie wszyscy się złączymy!

Kochani, dzisiaj Wigilia a Was nie ma tutaj...

Wiem, że gdzieś jesteście, że czuwacie nad nami, czułam to tysiące razy. Ale w normalnym życiu bardzo nam Was brakuje.

Czas odmierzany jest datami.

Dzisiaj jest Wigilia i kiedyś czas upływał od wakacji do wakacji, od Wigilii do Wigilli, od sylwestra do sylwestra. Kiedyś ważne były urodziny, imieniny, daty ślubów.

Dzisiaj mierzymy ten czas inaczej. Pierwszy okres zaczął się dla mnie 20.11.1995. Umarła, wraz z moją Babunią, ogromna część mojego dzieciństwa. Część mojego serca zapłakała, bolała bez granic a potem spotulniała i chyba przestała istnieć.

Potem, 03.05.2011 umarła Mama... Tego ogromnego bólu nic nie było w stanie ukoić do dzisiaj.

27.01.2011 umarł Staruszek. I ten fakt był chyba kropeczką na „i”, gdyż od tego momentu przestawiły się w życiu wszystkie wartości. Nagle nie było wyższej instancji w naszym życiu doczesnym, miałam wrażenie, że od tego momentu zostaliśmy pozostawieni sami sobie.

I nawet jeżeli Rodzice lub bliscy są starsi albo potrzebujący pomocy, to jednak Są!!   A kiedy Ich zabraknie, zmienia się wszystko i myślę, że każdy, kto stracił bliską osobę i posiada odrobinę wrażliwości wie, o czym piszę.

A jednak czuję Ich opiekę, wiem, że są i czuwają nad nami. I to pozwala mi przeżyć tą Wigliję bez płaczu...

Muszę zrobić dygresję. Mam małego szmergla na punkcie zwierząt, mam w domu małe ZOO. Posiadam też króliczka i z tym króliczkiem wychodzę codziennie na spacerki. Lata sobie to maleństwo po trawce i, przysięgam- wraca z powrotem! W związku z tym jesteśmy taką małą atrakcją sąsiedztwa.

I tu wracam do tego, co chciałam napisać.

Dzisiaj wieczorem też wyszliśmy na spacerek ze zwierzątkiem. Wieczór był pogodny, ciepły i na niebie było tysiące gwiazd. Sąsiedzi wyczuli blusa i również powychodzili na balkony na pogawędkę. I chyba od dzisiaj będą uważali mnie za szaloną, gdyż zamiast gadać z nimi, stałam w oddaleniu i po prostu śmiałam się do gwiazd...

Wszystkim naszym bliskim, których już nie ma wśród nas, zapalamy na Gwiazdkę tysiące gwiazdeczek i dedykujemy te słowa:

Płoną świeczek szeregi, płoną świeczek tysiące,

Powiewają płomyki zamyślone i drżące.

Więc płomykiem jak dłonią, dłonią ciepłą i jasną,

Pozdrawiamy tych wszystkich, których życie już zgasło ...

Kochamy Was, czuwajcie nad nami nadal

Renia, Lusia i Sebastian.

Staruszku, dzisiaj mijają cztery miesiące od rozstania z Tobą...

Pamiętasz nasze urlopy nad morzem i na Mazurach...?

Pamiętasz bony towarowe, które dawałeś nam na spodnie w Peweksie...?

Pamiętasz, jak broniłeś nas, kiedy Mamulek chciała nas za coś ukarać...?

Pamiętasz, jak grałeś z Sebkiem w Cymbergaja...?

Pamiętasz mecze piłki nożnej i wieczory przy kartach...?

Pamiętasz popijawy przy Twoim serniczku na zagrychę...?

Pamiętasz to wszystko?

Ja pamiętam...

Renatka

Kochany Mamulku, w dniu Twojego święta dedykujemy Tobie te słowa:

Jedno tylko słowo jest na świecie ,

Takie słowo, które każdy w swym słowniku zawsze ma.

Znaczy więcej niż miliony przyjemności,

a tym słowem jest po prostu MAMA ma.

Dla niektórych nie ma życia bez tych słów,

choć dla nas dzisiaj gorzkim są wspomnieniem.

Zawsze jednak w sercu naszym żyłka drga,

Gdy łączymy swoje życie z Jej imieniem.

Mamciu, nie ma Ciebie wśród nas ale dla nas zawsze JESTEś!

Jesteś w naszych myślach, jesteś w naszych sercach, jesteś w snach i wspomnieniach.

Kochamy i w Dniu Matki zapalamy tysiące światełek dla Ciebie.

Renatka i Lusia

Dziś mija rok od odprowadzenia Mamci do miejsca Jej wiecznego spoczynku. W niedługim czasie dołączył do Mamy Tata.

Kochamy Was i jest nam bardzo źle, ponieważ brakuje nam Was bardzo. Zostawiliście nas w ogromnym smutku.

W maju- miesiącu Maryjnym, słuchamy "Czarnej Madonny".

Opiekujcie się nami, kochani!!!!!

Lusia

Moi Kochani,

Byłam wczoraj na grobie naszej Babuni Władzi i Wujka Edka a dzisiaj opuszczałyśmy z Lusią cmentarz bródzieński o 22.00 wieczorem. Chciałam być z Wami do końca, do ostatniego momentu.

Często zastanawiałam się, jaki będzie ten urlop w Warszawie bez Was. Gdy byliście, zawsze były obowiązki, taki prawdziwy urlop, mimo wielu wspaniałych chwil i super wesołych momentów nie był to nigdy odkąd zachorowała Mama. Nie wiedziałam, jak to będzie, ponieważ pierwszy raz od lat jechałam do Warszawy po prostu na urlop.

Było dziwnie, czegoś brakowało… Brakowało niedzielnych mszy w telewizji, które z reguły oglądałyśmy wspólnie, brakowało poranków, kiedy wpadałam do sypialni mamy z wesołym okrzykiem: pobudka, Wstać! Koniom wody dać! Brakuje wieczornego stukania laską, gdy staruszek przemieszczał się do toalety ruchem posuwisto-zwrotnym&hellip ; Dom opustoszał i ucichł…

Mam teraz za sobą rejs wspomnień i nostalgii. Dużo myślałam o dzieciństwie i młodości, odwiedzałam stare kąty. Pojechałam do Ostrołęki na grób Babci i Wujka i przespacerowałam się po miejscach, w których jako dziecko w każde wakacje szlajałam się po rowach…

I wiem jedno. Nie jestem osobą sędziwą, ale w swoim życiu pożegnałam już tyle kochanych serduszek. I z każdym takim kochanym sercem, które odchodzi, umiera jakaś cząstka mojego…

Więc dzisiaj, dla WSZYSTKICH moich kochanych serc, które odeszły, zapalam tysiące światełek. Aby Wam nigdy nie zagasły…

Kochamy i tęsknimy…

Mamulek, dzisiaj mija rok od Twojego odejścia.

Jak minął ten rok…? Mamulek, dla najbliższych był ogromnie trudny. Oprócz codziennych problemów, pożegnaliśmy w tym czasie bliskie i kochane osoby. Zmarł wujek Bogdan, zmarł nasz Tata..

Tyle rozstań, tyle bólu, tyle smutku…

Dzisiaj, 3 maja, miedzy godziną 15 a 16, będziemy wszyscy w miejscu, w którym odeszłaś do Boga, a wieczorową porą- w miejscu Waszego wiecznego spoczynku.

Czuwajcie nad nami, pamiętać będziemy do końca naszego istnienia…

Renia, Lusia, Sebek, siostra Irena i Rajmek

Mamulek, to już prawie rok od Twojego odejścia.

Chciałam Tobie napisać te słowa w jedenaście miesięcy od Twojej śmierci ale nie mogłam.

Piszę je dzisiaj:

"Nieśmiertelność jest bardzo łatwa do osiągnięcia. Wystarczy nie umierać."

Ty dla Nas nie umarłaś, zawsze będziesz w naszych sercach, zawsze bedziemy pamiętać!

Kochamy, Renia, Lusia i Sebek.

Dzisiaj mijają 2 miesiące od śmierci naszego Taty i Dziadka.

Przychodzą mi na myśl tysiące zatartych przez czas wspomnień, okruchy wydarzeń, zakurzonych chwil...

W małym pokoju na Marzanny wisiał w roku 1974 plakat polskiej drużyny piłkarskiej, uczestniczącej w mistrzostwach świata. A podczas mistrzostw, Staruszek i ja siadaliśmy w dużym pokoju i oglądaliśmy mecze. Emocji było co nie miara, bo wtedy jeszcze polska piłka nożna miała w skali światowej duże znaczenie.
W wieku 7 lat potrafiłam bezbłędnie wyliczyć wszystkich piłkarzy, zawodników rezerwowych, trenerów i działaczy tej drużyny. Nawet dzisiaj pamiętam dużo nazwisk.

To już wtedy Staruszek zaszczepił we mnie miłość do piłki nożnej i niestety, na tym punkcie mam bzika do dzisiaj...

Dzięki Tobie za to... śpij spokojnie, ja w Twoim imieniu będę trzymała kciuki na każdym meczu piłkarskim Twojego klubu i reprezentacji Polski.
Objecuję!

Kurcze, Staruszek, tęsknimy... Renia, Lusia i Sebek

Mamulek, dzisiaj mija 10 miesięcy od rozstania z Tobą...

Kiedy tęsknię wyciągam do Ciebie bezwiednie moje ręce, które dosięgnąć chcą Twoich rąk.
Kiedy tęsknię zamykam powieki i jesteś...
Idę w zimną noc dokąd prowadzi mnie Twoja gwiazda...
I choć dzisiaj tak daleko nam do Ciebie wierzę w to, że kiedyś znów Cię zobaczę ... [*][*] ;(

Kochamy i bardzo tęsknimy

Renia, Lusia i Sebek

Dzisiaj mija miesiąc, odkąd odszedł od nas „Staruszek”.. .
Prawie nigdy nie mówiłam o Nim „Tata”. Nie ma to nic wspólnego z wiekiem, zawsze tak było. Odkąd pamiętam, zawsze było: „Hej, Staruszek, jak leci? Wszystko ok?”, „Hej, Staruszek, wypijemy małego?”, „Hej, Staruszek, pogramy w JEDENASCIE?”
Na Jego śmierć nikt z nas nie był przygotowany, jeszcze dwa i pół miesiąca temu leciał do „Biedronki” jak młody Janosik...

Pamiętam nasz świat rok temu. Jeszcze miałyśmy Rodziców... Mama była co prawda bardzo chora, ale chora była od lat, więc nikt nie spodziewał się tak nagłego rozstania. No a Staruszek śmigał jeszcze wtedy jak fryga.

Dzisiaj nie ma Was obojga. Odeszliście tak nagle i w pewnym sensie tak niespodziewanie, że trudno jest się nam po tym pozbierać... I nic już nigdy nie będzie tak samo...

A Staruszek...Ja bym chciała jeszcze raz móc pograć z Nim w karty.
Lubił ten sport i starał się trochę oszukiwać. No bo graliśmy o flaszkę, jakżeby inaczej! Każda przegrana partia to była kreska na dzwiach w domu naszej mamy. A dziesięć kresek, to była flaszka. Wieczory ciągnęły się nieskończoność i z reguły nie udawało się nam skończyć rozgrywki. Potem bywały „Poranne Polaków rozmowy” i ja wyjeżdżałam. A kiedy przychodziłam następnym razem, na drzwich widniały po mojej stronie dwie kreski więcej...l
Mama wściekała się nieziemsko, a my mieliśmy kupę śmiechu...

I najgorsze jest to, że takie niby mało ważne momenty ceni się dopiero wtedy, kiedy się wie, że one już nie wrócą...

Jest ból o którym lepiej nie mówić, bowiem najlepiej wyraża go milczenie... I są rany, których nawet czas nie zagoi...
Tak bardzo za Wami tęsknimy... Tak bardzo byśmy chcieli, abyście wciąż byli tutaj z nami...

Kochamy Was bardzo, śpijcie spokojnie...

Renia, Lusia i Sebek.

24 stycznia w dniu moich 53 urodzin ostatni raz się widzieliśmy...
Dlaczego, Tato...?

Tata został pochowany 04.02.1011 do grobu rodzinnego, w którym od maja 2010 spoczywa nasza Mama.

Pragnęłyśmy, aby to Jego Ostatnie Pożegnanie wypadło tak godnie, jak wypadło pożegnanie naszej Mamy...
Bo jeżeli czyjeś życie dobiega końca, jeżeli dobiega końca czyjaś historia i pozostają bliscy, pogrążeni w smutku
- uważamy, że ten zmarły człowiek zasłużył na szacunek i respekt.
Niestety, nie każdy ksiądz ma dar wymowy. Na pewno nie było to złośliwe, ale nasz zmarły Tata wygłosiłby tę mszę dużo lepiej.
Nie wiemy, czy ktokolwiek zrozumiał księdza, wygłaszającego kazanie i pożegnanie naszego Taty... My, najbliższa Rodzina, siedząca w pierwszym rzędzie, nie słyszeliśmy prawie nic.

Tekst tego osobistego pożegnania, które napisaliśmy wspólnie, umi eszczony został na pierwszej stronie, w zakładce "o Niej" "o Nim".

Jednocześnie pragniemy podziękować wszystkim uczestnikom uroczystości pożegnalnej naszego Taty. Dziękujemy za kwiaty, za wpisy na tej stronie internetowej, za słowa otuchy i pamięci...

Pamiętajcie o naszych Rodzicach i Dziadkach, oni już teraz mają tylko naszą modlitwę i naszą pamięć...

Zmarły Konrad żegna:

• Córki Lucynę i Renatę,

•Ukochanego brata Rajmunda

• jedynego wnuczka Sebastiana wraz z żoną Kasią i córką Paulinką oraz Sławka.

Żegna również:< /p>

• Całą Rodzinę Szeniawskich i Kozickich.

• Rodzinę Jerzabków, Kochańskich, Bożennę Szrednicką z Rodziną, Rodzinę Kowalskich, Antośkiewiczów oraz Gienię.

• Rodzinę Nowalskich

• Ewę Ostrowską, Hanię Wrochniewską z Rodziną

• Rodzinę Kowalczyków

A także:

• sąsiadów, znajomych oraz wszystkich uczestniczących w tej uroczystości.

Do zobaczenia, Kochani...

Mamulek, dzisiaj mija 9 miesięcy od rozstania z Tobą.

27.01.2011 zmarł nasz Tata i jutro będzie pochowany w miejscu, w którym spoczywasz Ty.

Jest nam tak smutno, sama myśl, że nie mamy już Rodziców jest przerażająca. Wszystko to, z czym poradziliśmy sobie od Twojej śmierci, odżywa na nowo. Znowu ten sam ból i smutek…

Porozmawiajcie sobie na tamtym świecie, wyjaśnijcie sobie swoje sprawy.

Zaopiekuj się Nim, Mamulek...

Kochamy Was bardzo i tęsknimy ogromnie

Renia, Lusia i Sebastian.

Dzisiaj Twoje urodziny, Mamulek... kończyłabyś 74 lata...

Wspomnienie...
Na Twoją 70-tkę postanowiłam ofiarować Tobie bukiecik róż, a ponieważ nie mieszkam w Warszawie, zdecydowałam przesłać prezent pocztą internetową. Wiedziała o tym tylko Paulinka ale prosiłam, aby trzymała język za zębami, no i dziecko nie puściło farby. Prosiłam o doręczenie w porze wieczorowej, bo w ciągu dnia nikogo z reguły nie było w domu, a Ty przecież nie mogłaś otworzyć drzwi.
No i jak zwykle, odbyła się imprezka rodzinna, było „jedzą, piją, lulki palą...” i około 20.00 towarzystwo rozeszło się każdy w swoją stronę. Lusia wyskoczyła na zakupy i właśnie wtedy zadzwonił posłaniec...
A Ty, Mamulek, w ostatnich latach panikowałaś z lekka, powiedziałaś więc, że nikt tu żadnych urodzin nie obchodzi, nie ma żadnego jubilata, nie oczekujemy żadnej przesyłki i w ogóle mają się odpierwiastkować. Nie chcemy i już!
Gdy wrócia Lusia, w mgnieniu oka zaraziłaś ją myślą o mafii kwiatowej! Wiedzą na pewno, że w domu przebywa osoba niepełnosprawna, że nie może się bronić, wynaleźli przez ten piekielny internet, że obchodzi okrągłe urodziny, chcą się wkraść podstępem, obrabować i stuknąć w łeb!
Lusia nie jest szurnięta, taką formę przekazywania prezentów zna, ale Twój dar przekonywania był niepodważalny, no i na tym stanęło. A więc, nie chcemy i basta! Nie damy się!
Biedny posłaniec kwiatowy był obserwowany przez okno w kuchni przy zciemnionym świetle, w jego dłoniach zamiast bukietu domniemano pistolet albo nóż. Po wpuszczeniu do mieszkania musiał się poddać bo dwie furie rzuciły się na niego. W popłochu oddał prezent i wziął nogi za pas. Nie dostał napiwku, czego Lusia nie może przeboleć do dzisiaj...

Wiedziałam wtedy, gdyż byłaś bardzo chora, że są to na pewno Twoje ostatnie okrągłe urodziny...

Dedykuję Tobie dzisiaj piosenkę, którą śpiewa Freddy Sahin Scholl i ten piosenkarz jest moim prywatnym odkryciem. Tytuł „Carpe Diem...” znaczy tyle, co „chwytaj chwilę”, a w kontekście piosenki można to rozumieć jako „zatrzymaj chwilę”.
I ja bym chciała wszystkie te chwile zatrzymać, wszystkie chwile razem z Tobą, ze wszystkimi, którzy odeszli, a których kochałam...
I jeszcze raz, przesyłam Tobie pocztą internetową mały bukiecik róż...
Mamulek, Twoje urodziny zawsze będziemy obchodzić razem, obojętnie w jakim wymiarze, inaczej niż myślałam jeszcze rok temu, ale myślami, sercem, duszą i wyobraźnią- na zawsze razem...

Kocham, Mamulek...

Renia

Mamulek, minęło osiem miesiący od dnia, w którym od nas odeszłaś...
Wszystko toczy się dalej, pędzimy przez życie a Ty...śpisz sobie cichutko.
Czasami, w pogodną noc spoglądam w gwiazdy i myślę o Tobie... I wtedy wydaje mi się, że Ty naprawdę mieszkasz na jednej z tych gwiazd i z góry uśmiechasz się do nas...
Mamulek, brak nam Ciebie tak bardzo...

Kochamy i tęsknimy...

Mamulek, to pierwsza Gwiazdka bez Ciebie...
Brakuje kogoś, kto zadzwoni, kogoś kto pamięta, kogoś kto siedzi w cichym kąciku w kuchni...

Szczególnie wspominam święta w roku 1990, u cioci Irenki, w Ostrołęce. Byliśmy wtedy jeszcze wszyscy razem, żył wujek Edek, żyła babunia Władziunia, no i żyłaś Ty, Mamulek...
To były najpiękniejsze święta w moim dorosłym życiu, jestem wdzięczna, że mogłam je spędzić razem z Wami. Bo w te święta nikogo nie brakowało.
A teraz...nam się Rodzina kurczy a Was tam na Górze coraz więcej...

Smutno nam, Mamulek...

Renia i Lusia

Dzisiaj o 10.00 rano zmarł wujek Bogdan... Dokładnie siedem miesięcy po rozstaniu z Tobą, Mamulek.
Ten tekst dedykuję Tobie, wujkowi Bogdanowi i Jego bliskim:

"A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść - spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę-Co wtedy?
-Nic wielkiego-zapewnił go Puchatek. Posiedzę tu sobie i na ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten ktoś nigdy nie znika, tylko siedzi gdzieś i czeka na ciebie..."

"Mały Książe" Antoine de Saint-Exupéry

Ciocia Lucynka była siostrą naszego taty, zmarła tragicznie w wieku 22 lat, 22.11.1954 roku, kilka dni przed swoim ślubem. Pochowana została w białej sukni.
Nikt z nas nie znał tej cioci osoboście, znaliśmy ją tylko z opowiadań. Wszyscy, którzy Ją znali mówili, że była osobą o ogromnej kulturze osobistej i inteligencji, wykształcona, zawsze zadbana i elegancka.
Na płycie nagrobnej widnieje napis: Maria Lucja Szeniawska, żyła lat 22, zmarła tragicznie- i tu jest błąd, gdyż na płycie jest wyryte, że ciocia zmarła 22.IX.1954 roku. A Lucynka zmarła 22.XI.1954 roku. Murarz pomylił pałeczki...Rodzina naszego taty zawsze nad tym faktem ubolewała, chciano to zmienić ale taki napis pozostał do dziś. Babcia Maria, mama naszego taty zawsze wspominała, że 01.XI, w Dniu Wszystkich świętych, cioteczka jeszcze biegała po cmentarzu Bródzieńskim i odwiedzała groby najbliższych. A trzy tygodnie później sama tam spoczęła...
Nasz tata nigdy nie lubił swoich imienin i w te imieniny zawsze płakał. Zapytany dlaczego- opowiedział kiedyś, że właśnie w tym dniu imienin Konrada odprowadzał Lucynkę do miejsca jej wiecznego spoczynku.
Pierwszą urodzoną w rodzinie dziewczynkę nazwano Jej imieniem. I nawet jestem zdania, że nasza Lucynka jest do cioci Ludki bardzo podobna.
Grób cioci Lusi odwiedzało się czasem, z reguły 1 listopada. Zapalało się lampkę, podumało chwilę nad tą nieznaną ciocią...
A teraz w tym grobie spoczywa nasza Mama...Rodzina taty wyraziła zgodę na to, aby to miejsce było miejscem wiecznego spoczynku naszej Halinki i przekazała grób w nasze ręce.
 
Ciociu Lucynko, w 56 rocznicę Twojej śmierci: „wieczny odpoczynek”...

Rodzina

Była najukochańszą osobą na świecie.
Przeżyła wojnę, okupację, Oświęcim i przymusowe roboty w Berlinie. Sama wychowała dwie córki, im i rodzinie poświęciła życie. Nigdy nie straciła pogody ducha, miała poczucie humoru i była, mimo tylu przeżyć, ostoją spokoju.
Wychowywała mnie od dziecka do momentu, kiedy opuściłam dom rodzinny. Pomagała też w wychowaniu Sebka, prawnuczka. W ogóle pomagała każdemu, kto jej zdaniem pomocy potrzebował. Zawsze oddana, nie myśląca o sobie, opanowana, spokojna i pracowita... dzisiaj takich ludzi już chyba nie ma...
Mój dom rodzinny – ten „kraj lat dziecinnych”, najpiękniejsze momenty i najcieplejsze chwile- to zawsze Babunia Władziunia i Mama.
Pamiętam nasz ogródek, który Babunia kochała i pielęgnowała wraz z moją mamą. Był najpiękniejszy ze wszystkich. Czasem w szkole podstawowej wraz z panią od przyrody oglądaliśmy wszystkie ogródki na osiedlu i wybieraliśmy najładniejszy. Nasz zawsze wygrywał! Byłam taka dumna!
A w tym ogródku było wszystko, kwiaty kwitły i pachniały od marca do późnej jesieni. Były też pomidorki, marchewka, zioła, no i poziomki. Poziomeczki Babunia zawsze serwowała mi wieczorem, z cukrem i śmietanką. Pewnie dlatego jestem całe życie taki „pełny egzemplarz” ...
A kiedy uważała, że ktoś kłamie, mówiła: „pierdus dusy, dusy plapla”. Dokładnie tego chyba przetłumaczyć się nie da, to znaczy tyle, co „stuknij się w głowę, bracie, gadasz totalne bzdury”.
Gdy umarła, umarła z nią wielka część mojego dzieciństwa. A pozostała cząstka odeszła 3 maja wraz z moją mamą...
Babcia tyle dla nas zrobiła, dla mnie, mamy, Lusi i Sebka. Nigdy nie byłam w stanie tego rachunku wyrównać, nikt z nas nie był w stanie. Ale może w pewnym momencie naszego życia koło się zamknie, może oddamy ten dług w innym miejscu i w innych okolicznościach jakiejś innej osobie. Bo ja w to wierzę, że w życiu tak jest i dobro, którego doznaliśmy, przekażemy dalej...
Babuniu, w 15 rocznicę Twojej śmierci, 20 listpoada 2010 zapalamy za Ciebie lampkę i modlimy się.
Kochamy i nigdy nie zapomnimy...

Renatka

Gdy ktoś kochany odchodzi, początkowo nie używamy prostych słów, operujemy opisami.
Nie mówimy, że ktoś umarł, mówimy, że odszedł...nie mówimy: „sześć miesięcy od Twojej śmierci”, mówimy:”sześ ć miesięcy od rozstania”... Nie mówimy, że ktoś nie żyje, mówimy, że śpi...
Bo łatwiej jest poradzić sobie z wizerunkiem kochanej osoby, która śpi, niż z obrazem tejże kochanej osoby, która martwa leży przy naszej piersi...

Moje myśli:
Odeszłaś tak nagle... Może wrócisz..? Raczej nie...
Czekam i tęsknię ogromnie...
Coś płacze... moje serce..., usta krzyczą - Nie !
Zostawiłaś mnie tak nagle.
Gdzieś daleko jest zimna płyta i Twoje zdjęcie. Na nagrobnym zdjęciu jesteś taka inna, żywa...
W moim cichym śnie patrzysz na mnie i uśmiechasz się leciutko, robisz swoją „mini-minkę“ a potem odwracasz się i odchodzisz w mgłę...

Tęsknimy, Mamulek...

Renatka i Lusia

Mamulek, dzisiaj 19 Rocznica Odejścia Wujka Edka... Tyle lat minęło, a ja ciągle pamiętam, jak Wujek na imprezce śpiewał kabaretowe piosenki niemieckie. Ja i mój były mąż wyliśmy ze śmiechu, bo tylko my i Wujek rozumieliśmy, o co biega... Tyle wspomnień i tyle lat...a ja mam wrażenie, że to było wczoraj.

Potrzeba tylko jednej minuty, żeby kogoś zauważyć,
jednej godziny, żeby go ocenić,
jednego dnia, żeby polubić...
Całego życia nie starczy, by zapomnieć...

Wujek Edek był wspaniałym człowiekiem, jednym z najszlachetniejszych ludzi, jakich znałam i jest dla mnie pocieszeniem, że tam, gdzie teraz jesteś, masz przy swoim boku taką kochaną Duszę...

Nie starczy życia, aby zapomnieć... Będziemy pamiętać zawsze, do ostatnich naszych chwil...

Czuwajcie nad nami, Kochani...

Renia

Żegnając się po raz ostatni z Mamusią i Babunią, córki i wnuczek proszą o osobisty pożegnalny tekst:

Zmarła Halina mówi do Ciebie:

Ja przecież nie odchodzę, ja tylko zmieniam miejsce…

Halina mówi do nas:

- Gwiazdy dla ludzi mają różne znaczenie. Dla tych, którzy podróżują, są drogowskazami. Dla innych są tylko małymi światełkami. Dla uczonych są zagadnieniami. Lecz wszystkie te gwiazdy milczą…. Ty będziesz miał takie gwiazdy, jakich nie ma nikt. Gdy popatrzysz nocą w niebo, wszystkie gwiazdy będą się śmiały do ciebie, ponieważ ja będę mieszkała i śmiała się na jednej z nich. - A gdy się pocieszysz - będziesz szczęśliwy, że mnie znałeś. Będziesz zawsze mym przyjacielem i będziesz miał ochotę śmiać się ze mną. Będziesz od czasu do czasu otwierał okno - ot, tak sobie, dla przyjemności. I wszystkich ludzi zdziwi, że patrząc w niebo, po prostu śmiejesz się do gwiazd…

Zmarła Halina żegna:

 • Córki Lucynę i Renatę, ukochanego wnuczka Sebastiana wraz z żoną Kasią i córką Paulinką
 • Jedyną siostrę Irenę
 • Konrada
 • Rodzinę Kochańskich, Jerzabków, Bożennę Szrednicką z Rodziną, Rodzinę Kowalskich, oraz cioteczną, siostrę Gienię.
 • Żegna również:
 • Rodzinę Nowalskich, Sulików, Załęskich oraz Kajaków
 • Dzieci Chrzestne: Wiesię, Małgosię i Mietka
 • Całą Rodzinę Szeniawskich, Kozickich wraz z Panią Jadzią
Zmarła żegna także:
 • Opiekunki Anię i Ewę
 • Rodzinę Wrochniewskich, Kowalczyków i ich bliskich
A także:
 • Prawdziwe przyjaciółki od serca, wszystkie koleżanki z wielu lat pracy, sąsiadów, znajomych oraz wszystkich uczestniczących w tej uroczystości.

Do zobaczenia, Kochani...