Hania była delikatna i wrażliwa. Cicha i nieśmiała. Uparta i czasem zamknięta. Chodziła swoimi drogami, unikała hałaśliwego towarzystwa. Zawsze pełna uroku.

Miała bardzo dobre serce i dbała o innych. Często otaczała opieką i darzyła przyjaźnią osoby najsłabsze w grupie.

Sama sobie stawiała ambitne cele i pracowicie odnosiła sukcesy. Brała udział w wielu konkursach chemicznych i matematycznych.

Miała artystyczną duszę. Przepięknie grała na pianinie, najbardziej lubiła grać utwory Chopina, Beethovena i Liszta (to Jej ulubiony kompozytor). Hani ambicją było zagrać kiedyś Etiudę Rewolucyjną Chopina.

Przez kilka lat była harcerką, uwielbiała obozy harcerskie i trudne zadania. Była fizycznie bardzo wytrzymała, pomimo drobnej postury. Zahartowana na trudy pionierskich warunków podczas obozów harcerskich.

Lubiła piesze wędrówki z plecakiem po Bieszczadach i trudne wyprawy rowerowe. 

Uwielbiała biegi długodystansowe, jako 16-latka przebiegła półmaraton.

Jej ulubionym sportem było trudne, morskie żeglowanie. Zdobyła w tym duże doświadczenie i jako nastolatka potrafiła sprostać trudnym żeglarskim zadaniom na równi z dorosłymi. Podczas sterowania na fali bardzo dobrze wyczuwała żaglówkę. W rejsach rodzinnych - niezastąpiona ochmistrzyni. Po ostatnim rejsie oceniona przez kapitana jako "filar załogi". Zdobywała kolejne uprawnienia żeglarskie.

Była dla swojego brata Tadeusza najlepszą towarzyszką dzieciństwa i niezastąpionym kompanem w realizacji wspólnych pasji. 

Przygotowywała się do matury. 

Chciała zostać lekarzem.

Odeszła nagle.