Podniosła powieki zmęczone życiem, Pokazując piękne oczy, w których błyszczał promyk młodości. Tylko ciało było już nie to samo. Na twarzy rysowały się zmarszczki- Patrzyła w dal uśmiechając się nieśmiało. O czym myślała i dlaczego po policzku jej łza spływała? Na twarzy rysował się żal, żal, że to już ten dzień- Dlaczego czasu nie można cofnąć? Tego dnia nic nie mówiła- patrzyła ciągle w dal przeczesując od czasu do czasu swoje białe włosy. Dziś wiem, że żegnała się ze światem. Nad ranem jej oczy zgasły, serce przestało bić. Tęsknię za nią.