Moje życie jest jednym wielkim wspomnieniem.Żyję przeszłością i myślę co mogłam zrobić wtedy,jakby to mogło cokolwiek zmienić.... Nadal mam ją przed oczami,jak siedzi przy mnie trzymając mnie za rękę,jak patrzy na mnie swoimi niebieskimi oczami,ciągle ją słyszę i czuje jakby była przy mnie, chociaż jej nie ma.Ten jeden raz to ja trzymałam ją za rękę,po raz pierwszy w życiu zupełnie bezradną,zgaszoną wypaloną niczym świeca.Jej ręka zawsze emanująca ciepłem,teraz przerażała mnie zimnem i lodowatym chłodem...jej wzrok,który utkwiła we mnie,przepełniony był bólem, cierpieniem,bezradnością. Patrząc na nią wiedziałam,że poddała się, chociaż obiecywała walczyć.Nie chciałam w to uwierzyć,wierzyłam że wszystko wróci do normy.Myliłam się,ona odeszła na zawsze.Żyje,chociaż wszystko co było we mnie umarło wraz z nią,jedyna rzecz która mi pozostała,to poczucie winy i czekanie na śmierć......Proszę o modlitwę, abym nauczyła się żyć.

Mamo,pamiętam...... Agnieszka