Rankiem w pokoju obok, płacz matki słyszę.
Dociera do mnie że odszedł mój ojciec -"lisek".
Zaciskam zęby w złości, łzy z policzków ocierając.
Nie mogę teraz płakać, ktoś musi się wszystkim zająć.
Myślę, że największy ciężar spada na me ramię,
gdy muszę Ci wybrać trumnę i ostatnie ubranie.
Okazuje się jednak, że jest coś gorszego.
Patrzeć na bliskich cierpiących, na nią, na niego...
Tak, chodzi mi o nich: mamę, Piotra i Patrycję,
Tomka, Marcina, Annę i "Twojego szefa" małą Alicję.
Białe róże spadają w głąb piachu zimnego
i rozlega się głośny płącz, każdy wie dlaczego.
Nagle cisza nas otacza, każdy idzie w swoją stronę,
myśląc dlaczego odszedłeś, zostawiając dzieci i żonę.
Gdy nas opuściłeś wszystko się rozsypało
bo dzięki Tobie w całość się składało.
Zmieniłeś adres, mieszkasz teraz w niebie
,a ja wciąż cierpię bo nie ma tu Ciebie.
                                             WRÓĆ PROSZĘ...
                                              Twój misiek. 


 "Niech staną zegary Zamilkną telefony 
Dajcie psu kość Niech nie szczeka, niech śpi najedzony.
Niech milczą fortepiany I w miękkiej werbli ciszy 
Wynieście trumnę Niech przyjdą żałobnicy 
Niech głośno łkając samolot pod chmury się wzbije 
I kreśli na niebie napis " ON NIE ŻYJE " 
Włóżcie żałobne wstążki na białe szyje gołębi ulicznych 
Policjanci na skrzyżowaniach niech noszą czarne rękawiczki. 
W nim miałam moją północ, południe i zachód i wschód 
Niedzielny odpoczynek i codzienny trud. 
Jasność dnia i mrok nocy, moje słowa i śpiew 
Miłość, myślałam, będzie trwała wiecznie, 
Myliłam się, 
Nie potrzeba już gwiazd - zgaście wszystkie - do końca 
Zdejmijcie z nieba księżyc i rozmontujcie słońce 
Wylejcie wodę z morza, odbierzcie drzewom cień 
Teraz już nigdy na nic nie przydadzą się..."