Józef Jaworski 1923 – 2012 Za niespełna 3 miesiące obchodziłby 89 urodziny . Pochodził z pokolenia boleśnie naznaczonego wojną . Maturę otrzymał w czasie wojny w Liceum Rejtana w Warszawie w 1943 roku po czym rozpoczął studia w konspiracyjnej Politechnice Warszawskiej na Wydziale Mechanicznym . Były to jedyna dostępna możliwość . Myślał wcześniej studiach medycznych lub o polonistyce , jako młodzieniec pisał przecież wiersze , ale na te studia w okupacyjnej Warszawie nie było szans . Studiowanie nie trwało długo gdyż cała Warszawa legła w gruzach powstania . Zaraz po wyzwoleniu w 1945 roku Ojciec Józefa został aresztowany przez UB bez podania przyczyn , zapewne jednak z tego powodu , że posiadał kilka kamienic w Przasnyszu , młyn i grunty rolne . Majątek rodzinny został zarekwirowany a do domu rodzinnego dokwaterowana obca rodzina nowego zarządcy dóbr . Trzy lata później , 18-letnia siostra Józef została porwana w niewyjaśnionych okolicznościach i zastrzelona niejako pomyłkowo przez wojsko KBW , które miało ją odbijać z rąk bandytów. W 1945 roku Józef podjął studia w Szkole Inżynierskiej Wawelberga i Rotwanda uzyskując w 1949 roku dyplom inżyniera mechanika . Rozpoczął pracę w Instytucie Motoryzacji będąc już jako młody człowiek doradcą dyrektora technicznego Fabryki Samochodów Osobowych w Warszawie. Po latach zrobił doktorat na Politechnice Warszawskiej . Projektował i współtworzył najnowocześniejszą w Europie Fabrykę Okładzin Ciernych POLMO zatrudniającą ponad dwa tysiące pracowników w której został dyrektorem . Nadeszła druga połowa lat siedemdziesiątych, już prawie wszystko było zakłamane – nic nie działało normalnie , wszystko trzeba było ,, załatwiać ,, . Józef w takich warunkach kierować fabryką dalej nie chciał i był chyba jedynym dyrektorem w historii Zrzeszenia Przemysłu Motoryzacyjnego POLMO, który bez powodu , budząc zdziwienie i niedowierzanie , sam z siebie i na własną prośbę zrezygnował ze stanowiska dyrektorskiego mianując się zwykłym inżynierem w swojej fabryce. Po dwóch latach wybuchła Solidarność , która próbowała Jozefa nakłonić do powrotu na stanowisko dyrektorskie – ale on podziękował i postanowił dalej kontynuować inżynierskie prace badawcze . Gdyby nawet powrócił na stanowisko dyrektorskie nie zaznał by stabilizacji i normalności gdyż już po roku w Polsce wprowadzony został stan wojenny. Józef napisał wiele książek technicznych – podręczników dla inżynierów i mechaników przemysłu motoryzacyjnego. Pracował aktywnie do ostatnich lat życia . Był znawcą historii i literatury . Mógł przez kilka godzin recytować z pamięci wiersze największych polskich poetów. Znal Biblię jak rzadko kto. Potrafił zajmująco opowiadać. W ostatnich dwóch latach, na komputerze , którego obsługę dobrze opanował spisał sam swoje wspomnienia w dwutomowej książce której nadał tytuł ,,Oficerowie Przemysłu ,, Józef nigdy nie zabiegał o stanowiska ani o pieniądze . Był zawsze zadowolony z tego co posiada. Nikomu niczego nie zazdrościł . O nikim nie mówił źle. Był człowiekiem wybaczenia . Nikt chyba nie widział go w złości czy wściekłości. Był pogodnym , dobrym i uczynnym człowiekiem ,wiernym mężem opiekującym się najtroskliwiej swoją wymagającą opieki żoną , która pozostawił. Był świetnym , oddanym doradcą i opiekunem dla swoich dorosłych synów i ich rodzin . Ma czworo wnuków, mających już swoje rodziny . Szkoda , że nie będzie mógł zobaczyć swojej prawnuczki która ma urodzić się dosłownie w tych dniach . Niech odpoczywa w pokoju. ( Informacja na okoliczność pogrzebu ŚP Józefa Jaworskiego )