Kasię poznałam na samym początku mojej przygody z turystyką. Tuż po studium turystycznym , 2 wspaniałe miesiące praktyk jeszcze we Fly Away na Nowym Świecie. Magiczny czas ciężkiej pracy i uczenia się o co chodzi w świecie biznesu turystycznego. Naturalna, wesoła, pełna życia a w pracy profesjonalna, rzetelna, konkretna. O śmierci Kasi dowiedziałam się wczoraj na targach turystycznych od przypadkowo spotkanej znajomej. Nie mogę się z tą wiadomością pogodzić i ciągle o Kasi myślę. Żal, wielki żal.

Funeral Blues W.H. Auden Niech staną zegary, Zamilkną telefony, Dajcie psu kość, Niech nie szczeka, niech śpi najedzony. Niech milczą fortepiany, I w miękkiej werbli ciszy, Wynieście trumnę, Niech przyjdą żałobnicy, Niech głośno łkając samolot pod chmury się wzbije, I kreśli na niebie napis "Ona nie żyje!" Włóżcie żałobne wstążki na białe szyje gołębi ulicznych, Policjanci na skrzyżowaniach niech noszą czarne rękawiczki. W Niej miałam moją północ, południe i zachód i wschód, Niedzielny odpoczynek i codzienny trud. Jasność dnia i mrok nocy, moje słowa i śpiew, Miłość, myślałam, będzie trwała wiecznie, Myliłam się. Nie potrzeba już gwiazd - zgaście wszystkie - do końca! Zdejmijcie z nieba Księżyc i rozmontujcie słońce, Wylejcie wodę z morza, odbierzcie drzewom cień, Teraz już nigdy na nic nie przydadzą się.

Kasia była jedną z pierwszych osób jakie poznałem rozpoczynając życie w Warszawie. 28.11.1997 prosto z dworca udałem się do biura Discovery, gdzie wówczas pracował Marcin. Tam właśnie spotkałem Kasię, Marka i Monikę. Byłem przerażony "Warszawką" a Kasia próbowała dodać mi otuchy. Nigdy tego nie zapomnę...

… Kasię poznałem przypadkiem. Zadzwoniła w sobotę … kupowała mieszkanie. Pamiętam głos pełen entuzjazmu… emocje jakie towarzyszyły zwykłej rozmowie. Decyzje podjęła praktycznie przed jego obejrzeniem..:) Spotkaliśmy się jeszcze kilka razy.. zarażała swoim uśmiechem.. radością z życia.. optymizmem, Była naprawdę szczęśliwa… obiecałem ze kiedyś jeszcze się spotkamy.. nie zdążyłem ..

Kasiu… mówiłaś, że będziesz zawsze, że nigdy nas nie opuścisz, że będziesz w promieniach słońca, i zapachu kwiatów i wietrze co będzie nas gonił. Dziś gdy w samotności siedzę - myślę... co z tego, że czuję promienie na twarzy - nie złapię promienia za dłonie... co z tego, że Twój głośny śmiech znów się rozsypał perłami po podłodze pamięci… co z tego, że wiatr mnie goni - przecież wiatr w smutku mnie nie utuli... co z tego, że razem ze mną deszczem płaczesz - przecież nigdy mi nie odpowiesz... tęsknię pomimo pragnienia zapomnienia… Już nie chce odpowiedzi…dlaczego? Chcę po prostu posiedzieć z Tobą w ciszy.