To mój ostatni wpis przed zarchwizowaniem strony, pozwolę sobie na bardzo prywatne nuty.

Marzec jest specyficzny, trudny, pojawiają się zeszłoroczne obrazy z ostatnichh tygodni życia Taty. Mama od wielu dni kartkuje zapiski z kalendarza, z marca 2013 - o sampoczuciu Taty, wahaniach wagi, badaniach, terminach sesji chemioterapii.

W pewnym sensie zazdroszczę Jej tych wspomnień, bo mój marzec z Tatą jest pusty - niemal cały miesiąc przed śmiercią Bronka chorowałam na paskudne zapalenie oskrzeli. Bałam się Go odwiedzać, przekazana potencjalnie infekcja była ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował.

A więc nie widziałam Taty na długo przed Jego odejściem. Piotr widział się w tamtą niedzielę z Tatą, Mama byla z Nim do końca. Rozmawiali z Bronkiem. Z Bronkiem, który za kilka godzin miał już odejść. Nikt oczywiście tego nie wiedział, nie przewidywał i nie odbierał wielkanocnej niedzieli jako pożegnalnej; nie padały więc żadne duże słowa. Ale moje odczucie jest takie, że jestem pozbawiona "pożegnania" z Tatą, jakichś słów, uścisku, buziaka. Czegokolwiek, co mogłabym przechować w pamięci jako ostatnią z Nim chwilę, dzień, rozmowę.

Tamtej niedzieli wieczorem, we trójkę - Piotr, mój mąż i ja - brnęliśmy przez potworną snieżycę, powoli, wieki całe, samochodem do szpitala, do Taty. To miał być pobyt dla uspokojenia zmęczonego chemią organizmu. Żadnej paniki: przyjazd z Bielańskiego SORu, przyjęcie na oddział, formalności. Tymczasem Mama dzwoni później: przyjeżdżajcie, jest źle. Nie zdążyliśmy.

Nie zdążyłam z buziakiem, uściskiem. Nie zdążyłam z czymś, co mogłabym nazwać moim "pożegnaniem", później, teraz. Coś muszę przechować jako ważne, więc może pobyt Taty w klinice na Banacha - wycięte ostatnie ognisko raka, wyraźna w Nim NADZIEJA, wyczułam ją w Bronku mocno. Ona, bez względu na to, jaki jest koniec, pozwala w tej okrutnej chorobie zachować godność. Tato ją zachował.

E. Błaszczyk