Gdy wybuchła wojna miał 7 lat. Życie na wsi w tamtych latach, nawet w czasie pokoju nie było łatwe, a co dopiero gdy wojenna zawierucha przewalała się kilkukrotnie przez Liw – rodzinną miejscowość, w której królowa Bona nakazała wybudować zamek, co zapoczątkowało dzieje miasteczka. Dla Niego Liw i pobliski Węgrów zawsze były bardzo ważne.

Relacje rodzinne pełne były sprzeczności: silne wzajemne przywiązanie przeplatała szorstkość, gotowość pomocy szła w parze z powściągliwością w okazywaniu uczuć. Niewątpliwie szczególnie ważną postacią w latach młodzieńczych była siostra Renia, która młodszego brata pchała do przodu na niełatwych ścieżkach życia, a także później, gdy po studiach pomagała mu znaleźć pracę.

Ówczesny system doświadczył i jego. Ponieważ nie zapisał się do organizacji młodzieżowej został oskarżony o to, że jest "synem kułaka" i utracił jakiekolwiek szanse by dostać się na upragnioną Politechnikę, gorzej nawet – na żadną państwową uczelnię. Tak trafił na KUL, na filozofię, niefortunne studia, bo przecież miał umysł ścisły, zmysł techniczny, smykałkę do majsterkowania. Ale Opatrzność wynagrodziła Mu to w inny sposób: na KUL-u spotkał Prawdziwych Przyjaciół, ludzi ważnych do ostatnich swoich dni.

Ożenił się późno ale zdążył mieć trójkę dzieci. Doczekał pięciorga wnucząt. Lubił spotkania rodzinne, gdy zjeżdżała się cała ta gromadka. W ogóle był towarzyski, choć jednocześnie zamknięty w sobie; miał poczucie humoru, choć najczęściej był milczący.

Był wielkim patriotą, losy Polski były jego wielką troską. W latach 90-tych, dopóki zdrowie pozwalało działał w organizacjach społecznych i patriotycznych. Pasjonował się ziołolecznictwem. O zdrowiu rozgadywał się zawsze, każdemu chciał pomóc, radził według najlepszej swojej wiedzy i przekonania.

Ostatnie miesiące Jego życia, a szczególnie ostatnie tygodnie, były trudne. Cierpiał, choć starał się dzielnie znosić trudy choroby. Chyba do samego końca nie tracił nadziei...

Zmarł 10 stycznia 2013 roku.