Kochany mój dziś powinniśmy, świętować Twoje 29 urodziny cieszyć się wspólnym czasem słuchać Twojego śmiechu wszystkim nam go bardzo brakuję. Od dłuższego czasu zbierałam się, aby tu zajrzeć i do Ciebie napisać, ale z roku na rok jest mi coraz trudniej… 29 lat temu przyszedłeś na świat, po raz pierwszy otworzyłeś swoje oczy, Twoi rodzice musieli, być wtedy przeszczęśliwi 21 lat później zamknęły się na zawsze a nasze serca pękły bezpowrotnie fizycznie odszedłeś, nieświadomie, nie chcąc umierać, nie chcąc odejść na zawsze. Odebrano Ci ten dar, bo życie jest darem, a razem z Twoim odejściem odeszła część mnie, Twoi rodzice rodzeństwo są dzisiaj kimś innym niż 8 lat temu, od tamtej pory wszystko wygląda inaczej i choć trzeba było stopniowo ustępować temu, że czas płynie, że należy funkcjonować i żyć to i tak wiem, że gdybyś żył to byłoby o stokroć inaczej. Mimo że dziś żyjemy, funkcjonujemy, chcemy czegoś od życia, bo tak trzeba… To i tak już na zawsze i do ostatniego tchnienia jest to uczucie, że tam gdzieś są nasze najpiękniejsze wspomnienia. Wciąż czuje żal, pamiętam jak ciężko nam było przeskoczyć z roku 2012 na rok 2013, pamiętam 31 grudnia 2012 roku to co działo się w moim sercu i głowie przed godziną 24:00, kiedy wszyscy na zewnątrz wiwatowali i witali z radością nowy rok, dla nas, dla mnie był to kolejny dramat Z tego miejsca powinnam złożyć Ci najpiękniejsze życzenia, ale nie jestem w stanie tego zrobić, nie wiem co powinnam Ci życzyć może abyś był szczęśliwy tam gdzie jesteś i pamiętał, iż 11 CZERWCA NIE ZWYCIĘŻYŁ A TY NIGDY NIE ODSZEDŁEŚ W NASZYCH SERCACH ZAWSZE JEST DLA CIEBIE MIEJSCE.

Cztery lat temu, jak to brzmi! Jaka siła stoi za tymi słowami, czasu niestety nie można zatrzymać, cofnąć czy przewinąć. Trzeba przez to wszystko przejść. Chcąc czy nie chcąc znów dzisiaj mam przed oczami wydarzenia sprzed czerech lat. 11 czerwca, dzień który odmienił całe moje i Twoich bliskich życie. Po raz kolejny zbliżając się do godziny 16:40, czuję tę gorycz, niepokój, niepewność i te nagłe trzęsienie ziemi jakie panowało w naszym domu przez wiele kolejnych godzin i dni. Nie mogę zapomnieć o tym co działo się, słowa Twojego Taty ciągle mam w głowie, Twarz Twojej mamy i braci i tą cisze.... wszystko wyglądało jakby było nierealne, nieosiągalne w jakiś sposób. Te pierwsze kolejne dni w domu już nie razem, lecz z całą rodziną, ale wciąż bez Ciebie, znającego odpowiedź prawie na każde pytanie i zmartwienie. Nieszczęśliwy tragiczny wypadek.... wszystko co się wokół tego dnia działo ma wciąż tak wielką siłę, ten ból wciąż jest tak silny i bezlitosny jednocześnie, że przez te cztery lat nadal ciężko jest mi znaleźć słowa, którymi można by podsumować swoje uczucia, emocje. W Mojej głowie nadal tkwi ogromny żal i tęsknota.... żal uzasadniony, tęsknota jest oczywista. Nie zasłużyłeś na to co Cię spotkało, mimo, że być może takie było Twoje przeznaczenie, ale to wciąż niesprawiedliwe, niedobre. Nie tak powinna wyglądać dzisiejsza rzeczywistość. Nie powinno być "tego" jedenastego czerwca, nie powinno być tej strony i wszystkich filmów, które stworzyłam. To wszystko wydaje się być złym snem. Gdyby ktoś cztery lat temu powiedział mi o tym co nadejdzie, pomyślałabym, że to niemożliwe, że to nie może być prawdą. Jednak to prawda odeszłaś i już nigdy nie wrócisz . Często patrzę na czas nieco inaczej i dochodzę do różnych wniosków. Biorąc pod uwagę 2012 rok i dzisiaj odliczając od tego nieszczęśliwego roku, cztery lat, był rok 2008 Krystian miałby 17 lat. tak już po prostu jest. Często odtwarzam wspólnie spędzone chwile w głowie żeby ich nigdy nie zapomnieć, żeby zapamiętać każdy szczegół. To jeden z fundamentów jaki mi został. Minęło 1460 dni ! czytając to, czuję się jak w jakimś filmie, ale to nie film tylko rzeczywistość. Jeszcze raz muszę o tym napisać, że naprawdę niewiele brakowało, mogło się to skończyć inaczej, Krystian mógłby żyć dalej i mieć czas spełniać swoje, nasze cele, marzenia i ambicje, mógłby być przy nas. Powinien być razem z nami wszystko powinno wyglądać inaczej. Jestem przy Tobie codziennie....

Dziś mija półtora roku kiedy wygasło twoje serduszko.Raczej żaden młody człowiek nie zagłębia się nad tym, że mógłby nagle odejść, opuścić ten świat. To nie jest jeszcze ten moment w życiu młodego człowieka, żeby się zastanawiać nad tak trudnym tematem. Żaden młody człowiek nie myśli o tym, że jutro może już nie zobaczyć swojej mamy, taty, rodzeństwa i przyjaciół, bo przecież dopiero co zaczyna przygodę z życiem, układa sobie swoje marzenia, plany i wyznacza sobie życiowe cele. Myślę, że to działa też na odwrót... żaden rodzic kochający swoją pociechę, nie wyobraża sobie, że jutro już nie zobaczy swojego dziecka, które przecież mocno kocha i wobec którego wiązał swoje dalsze życie. Żadne kochające się rodzeństwo nie wyobraża sobie tego, że nagle może odejść najważniejszy i najwierniejszy przyjaciel w życiu. Żaden młody człowiek nie myśli o tym, że może już nigdy nie wrócić do swojego domu. Krystian nie był świadomy tego, że zostawia wszystko to co najcenniejsze, jednak niesprawiedliwy los nie pozwolił mu wrócić do swoich najbliższych i do swojego domu w którym przecież codziennie rano budził się i żył razem z nami. Nikt nigdy nas nie zapewniał, że wszystko będzie dobrze, ale nikt też nigdy nie mówił, że będzie tak niesprawiedliwie i tak ciężko. Tęsknimy Skarbie bardzo za Tobą ...

Jakże szybko nadszedł ten dzień. Tak bardzo się go obawialiśmy, tego uczucia, że to już okrągły rok. Nic tak bardzo nie boli jak ta myśl, że już nie ma cię wśród nas te całe 365 dni.Odrzucałam tę datę, nie chcemy przechodzić przed to po raz drugi, ale niestety musimy.W moim życiu zawsze wydawało mi się, że wszyscy bliscy mi ludzie (szczególnie najbliżsi) są zwyczajnie i po prostu nieśmiertelni. Co jakiś czas tragicznie czy po ciężkiej chorobie odchodzili ludzie co skłaniało do głębszego zastanowienia się nad swoim życiem, swoimi priorytetami i przede wszystkim nad rodziną i przyjaciółmi. Wtedy za każdym razem jakiś głos w mojej głowie powtarzał - ''To nigdy nie będzie dotyczyć twojej rodziny, twoich najbliższych ludzi których kochasz''. Ja wierzyłam w ten głos, głęboko w niego wierzyłam i byłam stanowczo przekonana, że to prawda, że moja rodzina i przyjaciele są bezpieczni. Znaczenie słowa jakim jest ''śmierć'' było mi obce, lecz nigdy nie obojętne. Żyjąc z przekonaniem, że moim najbliższym nigdy się żadna krzywda nie stanie mogłam odetchnąć i całkiem zwyczajnie żyć nie zatrzymując się i brnąć dalej. Wszystko zaczęło się odkąd zacząłam rozumieć co to znaczy umrzeć, odejść już na zawsze. Z każdym kolejnym rokiem wciąż żyłam z przekonaniem o nieśmiertelności moich bliskich, wydawało mi się to już tak oczywiste i prawidłowe. Kiedy teraz o tym myślę... widzę to jak na filmie, jak na taśmie która się przewija w momentach w których upewniałam się, że moja rodzina jest nieśmiertelna czyli w obliczu jakiś pobliskich tragedii. Na końcu tego filmu widzę naszą życiową tragedię, taką ogromną, kulminacyjną, która w sporej mierze podsumowała i moje życie, moje ślady i wszystkie dobre chwile jak i błędy. Film się kończy i jest już tylko cisza, brakuje już tego głosu który zapewniał o bezpieczeństwie moich bliskich. Czuję się oszukana wobec tego świata i w pewnym sensie wobec samej siebie bo w tym momencie kiedy faktycznie podsumowujesz i analizujesz swoje życie doszedłam do wniosku, że przecież ani Ja, ani Krystian nie zrobiliśmy niczego złego co rzeczywiście miałoby zadecydować o cenie jaką jest nasze życie. Dla wielu ludzi śmierć drugiego człowieka wydaje się być czymś zwyczajnym, naturalnym, albo ktoś potrafi powiedzieć, że trzeba się z tym pogodzić. Przecież to niemożliwe! Jak można pogodzić się z utratą swojego kochanego dziecka, które wniosło do życia rodziny tyle pociechy, radości, miłości i też tej przygody jaką jest wspólne życie. Jak można pogodzić się z utratą swojego dziecka które starało się wychować w jak najlepszy sposób. Jak można pogodzić się z utratą dziecka o które przez dwadzieścia jeden lat się troszczyło i dbało. Nie można pogodzić się z utratą kochanego dziecka, kochanego chłopaka. Można jedynie przyzwyczaić się tylko i wyłącznie do tego, że życie już wygląda zupełnie inaczej. jedenasty czerwiec odmienił wszystko. Odnoszę wrażenie, że ta data, a w szczególności cyfry 3.6.2012 towarzyszą mi od zawsze, tak jakbym od bardzo dawna wiedziała, że te cyfry(data) może coś oznaczać. Tymczasem w ten bolesny dzień życie wydawało się zwyczajne, normalne i takie proste w prozaicznym znaczeniu. Dobrze pamiętam co robiłam przed tym jak wydawało mi się 'zwyczajnym' telefonem. Potrafię sobie odtworzyć te kilka minut przed podniesieniem słuchawki i sama myśl o tym, że te kilka minut przed... nasze życia były takie piękne, tak sielankowe i, że mieliśmy szanse być może jeszcze coś odwrócić czy zmienić albo chociaż ostatecznie się pożegnać. Nie potrafię opisać emocji które towarzyszą mi kiedy wracam do tego dnia. Chciałoby się jeszcze tyle Kacperku tobie przekazać, podziękować. Jestem jedynie pewna tego, że swoimi krótkim życiem zasłużyłeś na tak piękne i zielone niebo jakie można sobie tylko wymarzyć.