Treść przemowienia z pogrzebu..
"Dzień dobry, Dziękuje ze państwo przybyliście w tak licznym gronie. Chciałabym najpierw podziękować mojej mamie i stryjkowi za to ze otoczyli mojego tatę tak wspaniałą opieka, szczególnie podczas jego pobytu w szpitalu. Ujęła mnie wasza troskliwość i widziałam jacy byliście mu oddani. Miał w was niesamowite oparcie i cieszę się ze byliście przy nim w tych trudnych chwilach… Każdy z nas znal tatę na inny sposób i doceniał w nim inne cechy. Chciałabym powiedzieć kilka slow o tym jakim człowiekiem tata był dla mnie i mojej najbliższej rodziny. Tata zawsze mawiał ze „rodzina jest najważniejsza” i ze ważne jest to żebyśmy utrzymywali ze sobą kontakt, mimo ze dzielą nas niekiedy duże odległości. Święta w naszej rodzinie obchodziliśmy czasem w małym gronie, ale zawsze były to dla mnie najwspanialsze chwile. Choinkę ubieraliśmy razem, przy akompaniamencie kolęd i aparatu fotograficznego, bo tata zawsze dokumentował kolejne święta i akt ubierania choinki. Był osobą o wielkim poczuciu humoru, wiec te rodzinne spotkania były zawsze pełne śmiechu i wygłupów… chyba ze ktoś podjął temat rond trzypasmowych i wtedy zaczynała się zażarta dyskusja… W niedziele siadaliśmy razem zawsze do śniadania, co po niektórzy nadal w piżamach i rozmawialiśmy o tym co zdarzyło się w minionym tygodniu, czy tez jakie mamy plany w nadchodzącym. Imponowała mi pasja z jaka tata zawsze opowiadał o swojej pracy. Pamiętam jak wracał do domu i siadał w kuchni czekając na obiad, i opowiadał mamie co dzisiaj zrobił w laboratorium a mama opowiadała mu o elewacjach… Wtedy nie widziałam w tych tematach nic ciekawego, i nadal ciężko mi zrozumieć jak można się pasjonować półprzewodnikami, ale pamiętam ten zapal w jego glosie. Dzięki niemu zrozumiałam jak ważne jest żeby kochać to, co się robi na co dzień i jak ważne jest żeby mieć kogoś bliskiego, z kim można ta swoja radością się podzielić. Tak jak na pewno każdemu będzie mi taty brakować, ale najbardziej tych codziennych drobnostek: tego że dziękował mamie za każdy podany mu obiad całując ją w rękę nawet jeśli to był niedogotowany makaron i podsmażane parówki; tego ze na nas krzyczał bo rozrzucaliśmy buty w przedpokoju; tego że sobie żartował ze odda jedno z nas na eksperymenty medyczne w chwilach finansowego kryzysu (i później się wielce zmartwił że wzięłam sobie to do serca, gdy na drugim roku studiów się takowym poddałam); robienia herbaty, oczywiście w podwójnie wyparzanym kubku, bo tato twierdził że ma gardło z azbestu; czy tez jego umiejętności zagryzania krówek ogórkiem kiszonym. Dla naszej rodziny każdy dzień był świętem, ponieważ byliśmy razem. Tato, pozostawiasz po sobie pustkę nie do wypełnienia. Mimo że teraz płaczemy bo odchodzisz, to jesteśmy szczęśliwi że byłeś z nami… "
