Odeszła od nas

romanistka, historyk sztuki, filmoznawca

Pracownik ECPAD Zakładu Kulturalno - Dydaktyczno - Naukowego przy Ministerstwie Obrony Narodowej Francji.

Poprzednio pracownik Instytutu Polskiego w Paryżu.

Doktorantka studiów kinematograficznych na paryskej Sorbonie. Autorka książki o twórczości Bolesława Matuszewskiego. Założycielka i Prezes Stowarzyszenia film.pl promującego polską sztukę filmową w Paryżu.

W ECPAD realizatorka projektów upamiętniających 90-lecie Wielkiej Wojny z 1918 roku, 70-lecie Kampani Wrześniowej w 1939 r w Polsce oraz w listopadzie ubr. 50 - rocznicy zakończenia francuskiej wojny w Algierii we współpracy ze studentami Uniwersytetu Paris III.

Ostatnio Jej pasją była praca z młodzieżą, której oddawała się z entuzjazmem, będąc powszechnie ceniona za profesjonalizm, była chlubą l'ECPAD.

Osoba o ujmującej osobowości, ciepła, życzliwa, ciekawa świata, promienna.

W dniu 20 kwietnia w ECPAD w Ivry s/Seine odbyła się uroczysta ceremonia pożegnalna z honorami państwowymi z udziałem dyrektora Zakładu - Panią Isabelle Gougenheim i Proboszcza Parafii Polskiej w Paryżu.

Jest rok 1996  -  Magda rozkochana w kulturze i literaturze francuskiej, po zdaniu dwujęzycznej matury  w Liceum im. Narcyzy Żmichowskiej dostaje się na Wydział Filologii Romańskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Wakacje tego roku spędza z Rodzicami w Maroku, gdzie Jej Tata wyjechał na kilkuletnią placówkę dyplomatyczną, z  zamiarem podjęcia na Uniwersytecie Hassana II  w Rabacie studiów prawniczych. Jednak program tych studiów, obejmujący tylko prawo koraniczne wykładane w języku arabskim rozwiewa to interesujące wyzwanie. Po wakacjach, pełnych  egzotycznych  wrażeń i doznań, wraca na studia do Warszawy  i razem ze swoim  starszym bratem Jackiem, rozpoczynają samodzielne życie w rozłące  z  Rodzicami.

Po dwóch latach Romanistyki w Warszawie wyjeżdża w 1998 roku  do Paryża by tam kontynuować studia nad językiem francuskim. Specjalizuje się  z zakresu  kinematografii na Uniwersytecie Paris 1 Pantheon-Sorbonne, gdzie uzyskuje dyplom mistrzowski (maitrise), pisząc obszerną pracę  ,,Censure et liberte – Le cinema polonais de 1955 a 2002”-  Od cenzury do wolności – Kino polskie w latach 1955-2002, pod kierunkiem  Pani prof. Nicole Brenez.    
Następnie otrzymuje dyplom studiów pogłębionych DEA   za pracę : ,,La vie et l’oeuvre de Bolesław Matuszewski(1856-1943?)” - Życie i twórczość Bolesława Matuszewskiego 1856-1943? – pod kierunkiem Pana prof. Jeana A.Gili,  któremu złożyła szczególne podziękowania ,
 ,, od początku moich poszukiwać, umiał mi przekazać potrzebną motywację do sfinalizowania podjętej przeze mnie inicjatywy” , a także Panu Adamowi Wyżyńskiemu  z  Filmoteki Polskiej w Warszawie, ,,który  w sierpniu 2002 roku pokazał mi drugie polskie wydanie dwóch pierwszych,  broszur Matuszewskiego publikowanych w Warszawie, podczas, gdy ja znałam wcześniej tylko nazwisko tego teoretyka,,  oraz  Panu prof. Zbigniewowi Czeczot-Gawrakowi ,, za otwarcie swoich osobistych archiwów, i za wspaniałomyślne zaoferowanie swoich usług, swoja sympatię i zapoznanie z cennymi wspomnieniami minionego czasu. Chciałabym oddać hołd prof. Janowi Jacoby, który nas opuścił w ubr. (2003) w wieku 91 lat. Poświęcił mi  dwa mile popołudnia w ogrodzie swojego domu w centrum Warszawy, gdzie jak mi opowiedział miał spotkanie z Bolesławem Matuszewskim w latach trzydziestych. Dziękuję również Panu Christophe Gauthier  za wsparcie, swoją pasje do historii kultury kina i dobre słowa” .

Christophe Gauthier, francuski historyk z Filmoteki w Tuluzie, w swoich pożegnalnych słowach powiedział
 
,, Chciałbym przywołać Magdo nasze pierwsze spotkanie. Przyjechałaś do Francji, aby prowadzić badania nad Matuszewskim. Poznaliśmy się w Bibliotece Arsenał, i widzę nas przechodzących od jednej do drugiej kartoteki, widzę Cię ogarniętą zainteresowaniem i swoim entuzjazmem. Było to już ponad 10 lat temu, jak sądzę. W wyniku tych spotkań nawiązaliśmy silne wzajemne porozumienie. Spotykaliśmy się regularnie w czasie Twoich pobytów w bibliotece i całkiem naturalnie staliśmy się przyjaciółmi. W czasie tych dziesięciu lat przypominam sobie tyle ważnych momentów. Te ważne momenty w Twoim życiu krzyżowały się z moimi. Wybór  DEA, decyzje o rozpoczęciu pracy doktorskiej, publikacja Twojej pierwszej książki, pytania jakie sobie stawialiśmy w czasie pracy w ECPAD. O tym wszystkim i o wielu innych rzeczach bardziej osobistych, intymnych tak wiele rozmawialiśmy . Obdarzyłaś mnie swoim zaufaniem, a w trudnym momencie mojego życia umiałaś być obecna ze swoją szczerością i otwartością i taką siłą, że musiała to być prawdziwa przyjażń. Zaczynałaś często swoją rozmowę od słów ,, wyobraż sobie”. Tak wyobrażam sobie Ciebie dzisiaj wesołą, czułą w stosunku do innych, ciekawą wszystkiego, roznamiętnioną. Byłaś tym wszystkim. Obrazy te są moimi wspomnieniami Ciebie. Zachowuję je starannie i one mnie nie opuszczą.”

Równolegle za pracę  ,,Voltaire, le corps comme siege des idees” pod kierunkiem dr Izabelli Zatorskiej na  Wydziale Romanistyki Uniwersytetu Warszawskiego  uzyskuje tytuł magistra .

Te pełne uroku studia uniwersyteckie kontynuuje studiami doktoranckimi na Wydziale Kinematografii Uniwersytetu Paris 1 dalej  pod kierunkiem Pana  Jean A. Gilli, otrzymując stypendium naukowe. Wyjątkowo aktywna w dziedzinie analizy i krytyki filmowej,  prowadziła równocześnie wykłady z historii kina na tym Uniwersytecie i seminaria w Wyższej Szkole Nauk Społecznych . Była uznanym ekspertem w swojej dziedzinie i doradcą z ogólnej historii  francuskiego kina niemego na tym Uniwersytecie.

W 2005 roku ponownie wraca do pierwszego teoretyka kinematografii, Polaka,  Bolesława Matuszewskigo. Zostaje główną animatorką poczynań, pomysłodawcą,  redaktorką naukową i współautorką studiów komentujących publikację ,, Boleslas Matuszewski, Ecrits cinematographigues”. Jest to szeroko komentowana edycja dwóch ciągle żywych traktatów, opublikowanych przez Bolesława Matuszewskiego w Paryżu w 1898 roku, ,,Nowe żródło historii”” oraz ,, Ożywiona fotografia, czym jest, czym  być powinna”. Książka została starannie wydana przez prestiżowe francuskie wydawnictwo Association Francaise de la Recherce sur L’histoire du Cinema, Paryż, 2006 rok .
 
Mając dobre przygotowanie historyczne i naukowe w dziedzinie kina i fotografii w maju 2008 roku zostaje przyjęta do pracy w  Wydziale  Archiwów  ECPAD (Rządowej Agencja Promocji i Produkcji Audiowizualnej Francuskiego Ministerstwa Obrony ),  z zadaniem utworzenia serwisu działań pedagogicznych, kulturalnych i naukowych. Z zadania tego wywiązuje się wyśmienicie. Uruchamia  współpracę z Uniwersytetami  „Ile de France”,   w celu rozwoju działalności z przeznaczeniem do nauczania powszechnego. Realizuje projekty skupiając wokół siebie osoby, które osobiście prowadzi wraz z  personelem Wydziałów Archiwów pozyskując do współpracy zakłady i instytucje,  takie jak m.in. Filmotekę Robert Lynen w  Paryżu czy  Muzeum de la Grande  l’Armee . Praca z młodzieżą dawała Jej  dużą satysfakcję i stała się wręcz Jej pasją.... 
Zapamiętałam Magdalenę sprzed roku, gdy w sali Abla Gance'a, tej, w której dziś Ją żegnamy, przyjmowała moich studentów z seminarium hostorii filmu na Uniwersytecie Paris I, Jej uczelni. Była tego dnia mocno przeziębiona. Przepraszała,że ledwo może mówić. A mimi to... na zakończenie spotkania wszyscy studenci zapragnęli nie tylko podjąć pracę w ECPAD, ale zająć się zawodowo właśnie dziedziną archiwów audiowizualnych: wybrać Jejspecjalizację, która wydała im się niezwykła przez sam sposób prezentacji. Magdalena pozyskała ich sobie, wręcz urzekła swoim wykładem i charyzmą..... Jak zwykle dała sie ponieść swojej zawodowej pasji i porwała nas wszystkich... napisała m.in. Helene Flechiger.
.... ale prawdziwe wyzwania widziała w organizowaniu różnych wydarzeń kulturalnych. Miała na nie dziesiątki pomysłów.

Dużym  przedsięwzięciem było przygotowanie  cyklu imprez  w dniach od 1 września do 31 pażdziernika 2009 roku, ,związanych z obchodami  70 rocznicy Inwazji Niemieckiej na Polskę , we współpracy  m.in. z Muzeum Wielkiej Armii ,  Instytutem Polskim w Paryżu,  Centrum  Francuskiej Kinematografii  (CNC) . Obejmowały one kilkanaście seansów filmowych, seansów pedagogicznych i seminariów  z udziałem historyków i filmoznawców polskich i francuskich. Towarzyszyła im ekspozycja fotografii ,,La campagne de Pologne 1er septembre – 5 octobre 1939”  na dziedzińcu  l’Hotel des Invalides,  którą współtworzył znany francuski historyk - Christian Ingrao. Równolegle do francuskich obchodów  w Warszawie, w Kinie LAB w Zamku Ujazdowskim  odbył się pokaz filmów dokumentalnych i kronik wojennych powstałych w latach 1939-1940, nigdy wcześniej publicznie  nie prezentowanych. Pokaz z udziałem polskich i francuskich producentów, ambasadora Francji w Polsce  Pana F.Barry Delongchamps’a  poprzedził wykład Magdaleny Mazaraki.
Przesyłając nam program i zaproszenie na te wydarzenia napisała ,, Kochani Rodzice! Przesyłam Wam efekt mojej ciężkiej pracy…. Do zobaczenia w Paryżu. Kochająca Was Magda.”

W 2010 roku opracowała broszurę ,, Activites Pedagogiques et Scientifiques „ która jest podsumowaniem  trzyletniej działalności pedagogiczno-kulturalnej stworzonego przez  Magdę działu w ECPAD . Kilka tysięcy uczniów, studentów, wykładowców odkryło dzięki Niej żródła ECPAD.
 Dyrektorka Zakładu Pani Isabelle Gougenheim pokazuje ją z dumą.

Jeszcze ostatni raz pracuje przy projekcie wojny francusko-algierskiej realizując projekt we współpracy ze studentami  Uniwersytetu Paris III ,, Retour en image  sur la Guerre d’Algerie”, któremu towarzyszyły  wykłady historyków i profesorów historii, wystawa fotografii ,  z których dominowała sylwetka mistycznego de Gaulla, a zakończył się  wieczorną projekcją trzech filmów dokumentalnych z tego okresu w kinie Le Luxy w Ivry-sur-Seine 12 listopada 2011 roku.

 ,,Projekt ten, upamiętniający wydarzenia w Algierii Pani Mazaraki prowadziła z nami od początku do końca. Współpraca ta była szczególnie owocna dla nas. Po raz pierwszy uchwyciliśmy co stanowiło całą korzyść z tego projektu. Pomimo tylu trudności do pokonania, osiągnęliśmy  głęboką satysfakcję z uwieńczenia naszych wysiłków. W pracy tej Pani Mazaraki była zawsze gotowa do wysłuchania, dyspozycyjna, i dbała w udzielaniu odpowiedzi na nasze zapytania i zabiegi. Umiała zaszczepić udzielający się entuzjazm i dzielić się z nami swoją wiedzą i umiejętnościami. Pani Mazaraki była dla nas przykładem dokładności i wspaniałomyślności. Jej stały dobry humor i zaufanie jakie nam okazywała, zachęcały nas skutecznie. Między nami wytworzyły się bogate stosunki tak zawodowe, jak i osobiste. Zachowamy w pamięci Jej obraz, jako osoby bardzo ludzkiej i szlachetnej.”  -  studenci trzeciego roku Wydziału Mediacji Kulturalnej Uniwersytetu Paris III – Sorbona.

 Wcześniej,  bo w 2008 roku powołuje Stowarzyszenie film.pl, które postawilo sobie  zadanie zapoznania się francuskiej publiczności z  „legendarnym „  miejscem polskiej kinematografii – Lódzką Szkołą Filmową. Pozyskując wsparcie dla swojej inicjatywy Pana Roberta Glińskiego -  rektora  tejże uczelni  oraz wsparcie finansowe Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej-  w listopadzie  2009 roku - organizuje  we współpracy z Anią Szczepańską i Mathieu Lericq’iem  swój  pierwszy,  samodzielny Festiwal Filmowy ,, Lodzią po Sekwanie ‘’.  Miał on miejsce w kinie Studio des Ursulines , mieszczącym  się w pobliżu Ogrodów Luksemburskich, które to  Magda szczególnie  ukochała i  często do nich przychodziła.  Przypominały Jej  jeszcze tak niedawne, cudowne lata studenckie. ,, Film.pl wypływa na powierzchnię  w Paryżu „–  napisała  Ewa Wohn, dziennikarka z agencji PAP.
Inauguracja Stowarzyszenia odbyła się w siedzibie najważniejszej  Instytucji Kinematograficznej we Francji CNC,  Paris 16,  projekcją filmu z 1956 roku ,, Koniec Nocy” z udziałem Romana Polańskiego i  legendarnego  Zbigniewa Cybulskiego.  W ciągu  trzech dni zostały pokazane różne filmy krótkometrażowe twórców łódzkiej filmówki od lat 50-tych do dzisiaj.  W spotkaniach z publicznością  podczas festiwalu wzięli udział  Robert Gliński, Krzysztof Zanussi, Julia Kolberger, Jan Wagner .  Była to ,, pierwsza jaskółka ‘’  działalności Stowarzyszenia Film.pl - miały być kolejne…..

Praca z ludżmi i dla ludzi dawała Magdzie największą satysfakcję. Zarażała swoim entuzjazmem, poczuciem humoru, wesołością.  Jej  otwartego i ciepłego uśmiechu, szczerości i otwartości w pięknych, zielonych oczach chyba nikt nigdy nie zapomni. kto choć raz spotkał Ją na swej drodze. Sama pozostawała zawsze o krok w tyle, to Inni mieli być najważniejsi. Każdy z Nas ma jakąś rolę do spełnienia tu, na Ziemi, myślę, że Jej posłannictwem było dawanie szczęścia innym, tylko dlaczego dla Niej samej już go zabrakło….

Jej asystentka z ECPAD- Veronique Pontillon-Valedon powie,

,, Byłaś moim szefem, przewodnikiem, moją przyjaciółką. Dzięki Tobie odnalazłam swoje miejsce….. u Twojego boku! Nie tylko pracowałyśmy razem, dużo z sobą rozmawiałyśmy, dzieliłyśmy momenty szczęścia, smutku, sukcesów, niepokoju, momenty zabawne i inne bardziej poważne….. dzieliłyśmy małą, lecz bardzo ważną część naszego życia. Dzięki Tobie znalazłam miłość mojego życia, przyjaciół….. rodzinę i miejsce magiczne. Ty nie wyobrażasz sobie wszystkiego, co Ty uczyniłaś dla mnie. Tam, gdzie jestem dzisiaj, jestem dzięki Tobie. Nie wiem, czy wiesz, lub czy byłaś świadoma znaczenia, jakie miałaś w moim życiu, i mogę tylko powiedzieć, dziękuję za wszystko!!. Pa, myślę o Tobie każdego dnia, i dziękuję życiu za otrzymanie możliwości poznania Ciebie. Nie ma słów, aby powiedzieć wszystko to, co chciałabym powiedzieć. Jest mi Cię brak, i będzie mi Ciebie brak zawsze! Je t’aime mi querida Magda. Twoja stażystka, asystentka, przyjaciółka!

15 czerwiec 2012 r.
Rodzice