Oddaję w Twe ręce dziecko me
Na krótki czas, chwilkę - tak Bóg do mnie rzekł.
Kochaj go tak długo, jak będzie żyć,
I płacz nad nim, kiedy zabierze go śmierć.

Zostanie przy Tobie przez kilka tygodni,
A może przez lata, trzydzieści lub trzy,
Lecz zanim zawezmę go tutaj z powrotem,
Ja proszę Cię bardzo, opiekuj się nim.

Rozjaśni Twe życie radością i wdziękiem,
I nawet, gdy wkrótce od Ciebie odejdzie,
Zostawi Ci piękne wspomnienia o sobie,
Złagodzą Twój smutek i ulżą w żałobie.

Nie mogę obiecać, że z Toba zostanie,
Bo wszyscy opuszczą na ziemi mieszkanie,
Posyłam go do Was na okres nauki,
Dla wiedzy, po którą powinien wyruszyć.

Zostawiam swe dziecko w Twych rękach na ziemi,
By żyło tam wespół z Wami wszystkimi,
A wraz z nim posyłam Wam również nauki,
Dla tych dusz, do których dziewczynka przemówi.

Na świecie szerokim długo szukałem,
Ludzi uczciwych o sercach prawych,
I wreszcie znalazłem wśród życia wielu dróg,
Wybrałem Ciebie – rzekł do mnie Bóg.

Czy będziesz go kochać miłością dość silną?
Czy uznasz, że poszła na marne twa praca?
I kiedy pojawię się, by go odzyskać,
Nie nazwiesz mnie winnym, Gdy uznam, że czas do mnie wracać?

Cieszy mnie to, kiedy mówisz: O Panie,
Niech Twoja, nie moja, wola się stanie.
To dziecko sprawiło nam tyle radości,
Że warte jest starań, wyrzekam się roszczeń.

Będziemy je chronić z największą czułością
I póki możemy, darzymy miłością.
Za szczęście, którego z nim zaznajemy,
Jesteśmy Ci wdzięczni. Dziękujemy.

Wezwałeś ją Panie, do siebie za wcześnie.
Nie byliśmy rozstać się gotowi jeszcze.
Wybacz nam proszę nasz smutek i żal,
I pomóż zrozumieć Twój boski plan.

- autor nieznany -

Pół roku a jesteś córeczko pierwszą myślą, kiedy się budzę ...
i ostatnią gdy zasypiam ...

Twój policzek ciepły pamiętam,
Twoje jedwabiście, delikatne dłonie,
Włosy cieniutkie i pachnące,
Stópki szczuplutkie w skarpetkach.

Kosmyk Twych włosków pozostał mi w szkatule,
Dotyk Twej dłoni na buzi mej, wciąż czuję,
W snach warkocze coraz dłuższe z tęsknoty Ci zaplatam,
Choć jesteś już daleko, oddech ciągle Twój słyszę.


Nie ma chwili bez Ciebie, wszystko mi przypomina,
Nie ma dnia bez łez, wazony nimi napełniam,
Nie ma godziny bez smutku, zegar głośno wybija następne,
Dom choć pełen, nie mój, nie poznaję go bez Ciebie.

mama 17/05/2017

Tulipany żółte, żółte żonkile,
Piękne w wazonach, smukłe, przyjazne,
Radują oczy, przybliżają światłość,
Dzień Zmartwychwstania nadszedł.

Zajączki białe, jajka kolorowe,
Śmieszne w koszykach, radosne, dziecinne,
Uśmiech przywołują, chęć życia sprawiają,
Dzień Zmartwychwstania nadszedł.


Twoja śmierć spokojna, Wielka Noc otuchy,
Smutny czas, żalu, rozstania, tęsknoty,
Ból serca sprawiła, duszę łzą obsiała,
Dzień Zmartwychwstania - Nadzieja.

Zbudowana jestem przez Ciebie na nowo,
Zbudowany przez Ciebie świat kolorowo.
Dostrzegam więcej przez Ciebie, więcej płaczę,
Uśmiecham się częściej przez Ciebie, częściej wszystko tłumaczę.

Tobie to wszystko zawdzięczam, z Tobą miłość noszę,
Z Tobą chcę się spotkać, z Tobą kwiaty poroznoszę.
Tęsknić za Tobą stale, wypowiadać Twoje imię,
Kochać na zawsze Milenko, za wszystko Ci Dziękuję.

 mama 17/03/2017

Drugi miesiąc bez Ciebie,
dłuży się każdy dzień.
Męczą godziny bez Ciebie,
na co dzień został niebiański cień.

Im dłużej tym gorzej,
im dalej to ciemniej.
Topnieją lody, zegar bije,
ścigają się wiatry, serce owije.

Otucha przyjdzie zostawić drobinę,
wichura wymiata pragnienie w godzinę.
Na długo nie zostawią mi wyciszenia,
burzą mój świat w strzępach pokrzepienia.

mama 23/02/2017

Ciche echa
Twoje imie powtarzane szeptem
Odpowiedź w biciu serca
Bo tam jesteś
Na zawsze

Ile dni biło Twoje
Ile będzie bić i moje
Tyle tęsknić będę

W każdej kropli deszczu
Odnajdę moją łzę
Wypłakaną

autor: Krystian Doniec

Szukam nadziei, szukam pociechy,
Pytam „dlaczego” i myślę nad sensem,
Wszystko układasz w spokój i wiarę,
Dajesz mi siłę, zabierasz codzienność.

Kocham Cię córuś, tęsknię za Tobą,
Na próżno pytam i błądzę w tym sensie,
Zapalam znicze i myślę o Tobie,
Wspominam uśmiech, upłynniam makijaż.


Uczyłaś nas kochać i chodzić po linie,
Dałaś przyjaciół na wszystkie chwile,
Czy Ci jest ciepło, kruszynko moja?
Ty się nie skarżysz przecież, boś moja.

Świat dzięki Tobie był inny na co dzień,
Ważniejszy człowiek, pogoda ducha,
Cóż inne troski, nad Twoje zdrowie,
Frunęłaś nagle, w kocyk otulona.

Już inny dzień, dni płyną powoli,
My tutaj bez Ciebie, Ty z Panem stoisz,
Szczęścia Ci dane, już teraz doznajesz,
Przygotuj nam pokój i z Nim spotkanie.

Samotność tu boli, z tęsknotą zostaję,
Przytulić nie mogę. Co mi pozostaje?
Kochać, pamiętać i czekać w nadziei,
Że znów Cię utulę w pokojach Twej bieli.

mama 17/01/2017 

Córeczko kochana, dzisiaj mija miesiąc jak się z Tobą żegnaliśmy. 17 grudnia w sobotę odeszłaś do Pana, wtedy przytulałam Cię ostatni raz. Tęsknię za Tobą tak bardzo... Wciąż nie mogę uwierzyć, że nie ma Cię tutaj z nami w domu. Zawsze byłaś...

mama 16/01/2017