Radosław Szczypiński

Bije zegar godziny, my wtedy mawiamy:
Jak ten czas szybko mija! A to my mijamy!
S. Jachowicz

Kochany Radku, siedzimy u Patryka na balkonie i wspominamy Ciebie.
Czas mija szybko i zycie staje sie coraz powazniejsze.
Chcemy Ci podziekowac za to, ze zostawiles slady w naszym zyciu.
Nigdy o Tobie nie zapomnimy.

Wiatr liście unosi
W cmentarnej alejce,
A każda mogiła
Skrywa czyjeś serce...
Serce które kiedyś
Tak bardzo kochało
Tyle tu jest wspomnień
Tyle łez wylanych...
I tyle tęsknoty...
Do serc ukochanych...
Dzisiaj znicz zapłonie
Pokłon swój oddamy
Myśl w górę popłynie
Kiedyś się ... spotkamy.
(Anna Bralska)

Łzy pamięci cicho płyną po policzkach.
Serce płacze znów tęsknotą, co wciąż boli.
Cicha rozpacz pomieszana z ich obrazem
Znów się budzi - niezależna od mej woli.

Kiedy odwiedzi matka syna.
Niejedna łza mogiłę zrosi.
Wciąż białą różę będzie trzymać.
O ukojenie bólu prosić.
Zamyśli tylko się przy grobie.
I wsłucha w tę cmentarną ciszę.
Światło nadziei, które płonie.
Ukoić może to rozstanie.
wciąż splecione w bólu dłonie.
Znów będą czekać na spotkanie.

Nieważne, czy rok minął,
Dzień, miesiąc, czy też lata.
Gdy odszedł ktoś... na zawsze,
To tracisz cząstkę świata.

I cząstkę samej siebie,
Bo żyjesz już inaczej.
Choć wstajesz co dzień rano,
Choć śmiejesz się i płaczesz.

Świat wygląda tak samo,
Choć tyle się zmieniło...
Nic już się nie powtórzy,
Nie będzie już, jak było...

Cóż zostało nam dzisiaj?
Wspomnienia... ten czas, te chwile...
To dużo... czy może niewiele...
aż tyle, czy tylko tyle...

Wszystko się skończy,
wszystko przeminie.
I sen przerwie słodkie marzenie.
Lecz coś jest w duszy,
co nigdy nie minie.
I wciąż trwać będzie,
a tym jest
MIŁOŚĆ i WSPOMNIENIE.

Boże
zawiłe ścieżki wyznaczasz
serce się buntuje
chciałabym cały świat oskarżyć
tak mi mojego synka brakuje
Panie
jakże mam Ciebie winić
żeś me życie na szali położył
tam gdzie było szczęście
Boże ból i tęsknotę żeś dołożył

Tyle spraw niezałatwionych.
Tyle nieodkrytych dróg.
Tyle marzeń niespełnionych.
Ciągle pytam, gdzie był Bóg.
Czemu swoją boską mocą
Nie pochylił koron drzew.
Czemu boskim swym oddechem
Nie odgonił gęstych mgieł.
Gdzie mam złożyć zażalenie.
Gdzie mam skargę swoją wnieść.
Gdzie zmartwiałe złożyć serce.
Kiedy już zabrakło łez.

I już smutek zostanie do końca.
I tęsknota co pali skrycie,
bo już bez kogoś, kogo kochasz,
musisz dalej iść przez życie.