Dziękuję… Tata! Tobie dziękuję nie tylko za te wszystkie lata, które z nami byłeś, ale też za to, JAK z nami byłeś. Jakby Mama miała Ci za wszystko podziękować, słów by Jej zabrakło. Ja Ci dziękuję za to, że mogłam być Twoim dzieckiem, a Ola, że byłeś Dziadkiem-Tupadkiem. Cała Rodzina pewnie za to, że byłeś jej częścią. Siedzisz sobie teraz na białej chmurce, patrzysz na nas wszystkich i pewnie sobie myślisz: coś bym im tam zagrał. Ale Pas-Des-Deux już nie usłyszymy. Tak, jak nie usłyszymy mądrych rad, przestróg, żeby nie wracać po ciemku do domu, ani przepytywań przez telefon, jak sobie, ale tak naprawdę, dajemy radę. Bo o ludzi, których lubiłeś i kochałeś, troszczyłeś się zawsze i martwiłeś się, jak im było źle na świecie. Jak sam mówiłeś : na martwienie się, to Ty miałeś Patent Rodzinny. Ale ja Ci teraz ten Patent odbieram. No bo sam zobacz… Ilu tu przyjaciół, bliskich, znajomych i kolegów. Są z nami i przy nas, cały czas. Więc nie masz się czym martwić – jesteśmy w dobrych rękach. Wam wszystkim, którzy przy nas są – nie tylko tutaj i teraz – dziękuję, w imieniu Całej Rodziny, za wspólne pożegnanie i odprowadzenie Romka. No i za wsparcie, rozmowy, słowa pocieszenia, za wspólne łzy. Za to, że jesteście. Dziękujemy za pomoc w przygotowaniu ostatniej podróży Taty. Za Muzyczny Finał. Księdzu Jarosławowi – za ciepłą rozmowę, krzepiący uśmiech i wspominki o Romku. O Romku – Romusiu – Misiu – który odszedł od nas, jak powiedziała Jego Rodzinna Przyjaciółka, “w swoim stylu”: czyli cichutko, nie zwracając na siebie uwagi, tylnymi drzwiami. I pozostawił po sobie coś, z czym tylko dzięki Wam Wszystkim może łatwiej będzie nam się oswoić: Została po Nim – CISZA. BÓG ZAPŁAĆ