Życiorys ŚP Tadeusza Stefana Ćwiklińskiego

Zmarły Tadeusz Stefan Ćwikliński urodził się w 1931 r. w rodzinie urzędnika państwowego.

Za 2 miesiące skończyłby 79 lat. Miał troje rodzeństwa. Bardzo przywiązany był do rodziny, a szczególnie kochał swoich dziadków, którzy go wychowywali.

W 19 roku życia w klasie przedmaturalnej, został aresztowany za działalność na rzecz niepodległego państwa polskiego i osądzony na 8 lat więzienia. W tym czasie z żalu zmarła jego matka, o śmierci której dowiedział się po 3 miesiącach od pogrzebu.

Przebywał jako więzień polityczny w wielu więzieniach, w tym w Piechcinie, gdzie pracował w kamieniołomach. Przywódca organizacji młodzieżowej, do której należał został skazany na śmierć. Po ponad 5 latach w maju 1956 roku, w ramach amnestii wyszedł na wolność.

Kilka miesięcy później uśmiechnęło się do niego szczęście i poznał miłość swego życia Anielę, z którą zawarli związek małżeńską.

W ich małżeństwie urodziło się 3 dzieci. Przerwaną przed aresztowaniem naukę kontynuował w trudnych latach jego inwigilacji politycznej. Zdał maturę, ukończył studium ekonomiczne, studia prawnicze, oraz aplikację radcowską.

Oprócz pracy zawodowej radcy prawnego, był zaangażowany przez długie lata i do końca życia w samorządzie radcowskim w Okręgowej Izbie Radców Prawnych i Krajowej Radzie Radców Prawnych,  gdzie pełnił różne funkcje. Przez kilkanaście lat był sędzią w Sądzie Arbitrażowym przy Krajowej Izbie Gospodarczej. Był członkiem Komisji Bioetycznej przy Ministerstwie Zdrowia. Był honorowym prezesem Polsko-Francuskiego Stowarzyszenia Prawniczego.

Aktywnie uczestniczył w życiu duszpasterstwa prawników, organizując coroczne pielgrzymki prawników na Jasną Górę, opłatkowe spotkania z prymasem Józefem Glempem, oraz comiesięczne konferencje dla prawników, rekolekcje i udział prawników w Drodze Krzyżowej w Wielkim Tygodniu. Przez kilka lat społecznie udzielał pomocy prawnej dla Caritas w Warszawie. Od momentu, gdy po 1989 roku został zrehabilitowany za niesłuszne skazanie w latach 50., udzielał pomocy innym osobom represjonowanym przez reżim PRL, działając w organizacji Osób Represjonowanych przez Reżim Komunistyczny. Po śmierci ks. Jerzego Popiełuszki należał do straży grobu, pełniąc comiesięczne dyżury.

Uhonorowany wieloma odznaczeniami, w tym najważniejszym dla Niego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski nadanym Mu przez Prezydenta Polski Lecha Kaczyńskiego w 2007 roku. Także odznaczenia kościelne, w tym od prymasa Józefa Glempa medal „Ecclesiae Populoque Servitium Praestanti” –„Wyróżniającemu się w służbie dla Kościoła i Narodu”.

Najważniejsze wartości, które przekazał swoim dzieciom i ich rodzinom to głęboki patriotyzm, miłość Boga i ludzi.

Był otwarty na potrzeby innych, w miarę swoich możliwości im pomagał, udzielał porad, pomagał podejmować decyzje umożliwiające rozwiązywanie spraw wydawałoby się beznadziejnych. Tak było w przypadku załatwienia pozwolenia na budowę kościoła w Bydgoszczy w okresie reżimu PRL, kiedy wykorzystują kruczki prawne udało się załatwić pozwolenie na budowę, pomimo początkowej kategorycznej odmowy władz państwowych.

Zatroskany o rodzinę.

Na każdym kroku podkreślał swoje szczęście i radość z jedenaściorga wnucząt jakich się doczekał.

Niezmiernie ważne dla niego były spotkania rodzinne zarówno te zwykłe jak i okazjonalne, na których zawsze wzruszająco przemawiał. Kochał rodzinę, żonę Anielę, dzieci, wnuczęta, ale kochał też życie. Podziwialiśmy Go za odwagę, poświęcenia dla innych, chęć życia i poznawanie świata. Także za aktywność fizyczną. Brał rakietę tenisową i szukał partnera do gry. Miłość do sport przekazał swojej wnuczce Zosi. Cieszył się ze wszystkich talentów swoich wnucząt, zwłaszcza muzycznych. Był dumny z przynależności wnucząt do ZHR.