Grzybobranie, to w naszej Rodzinie zawsze była tradycja. Deszcz czy brak deszczu na wszelki wypadek jeździło się do lasu. Czekaliśmy tylko na wrzesień, październik.Ty Tatuśku z Mamusią znaliście się na grzybach wybornie. Natomiast ja, bardzo słabo i tak mi zostało do dzisiaj. Kiedy pojechałam w tym roku w październiku na grzyby zbierałam tylko podgrzybki i prawdziwki. Pozostałych grzybów boję się zbierać. Kiedy jeszcze byliście z Mamusią ze mną mogłam po przyjeździe do domu pokazać wątpliwy grzyb i się poradzić. Teraz nie mam kogo, więc tylko zbieram te, których jestem pewna. W tym roku zebrałam mało grzybów. Pamiętam, kiedy pojechałam z Mamusią w 2013 roku i zebrałyśmy mało grzybów - dokupiłam pod lasem żeby w domu po przyjeździe pochwalić się, mówiąc, że zebrałyśmy więcej. Ty Tatuśku od naszego wejścia do domu bardzo podejrzliwie patrzyłeś na tą ilość przywiezionych przez nas grzybów. Tak długo mnie męczyłeś podpytując, które grzyby znalazłyśmy a które kupiłyśmy, że musiałam się z Mamusią przyznać w końcu. Żartowałeś wtedy z Nas, że my nie nadajemy się do zbierania grzybów. Stałeś nade mną kiedy wyjmowałam z koszy grzyby na tacę i podziwiałeś siedmioosobową "rodzinę" prawdziwków zrośniętych ze sobą. Mam zdjęcie z tej właśnie chwili. Dobrze jest kiedy w Rodzinie robi się wiele rzeczy wspólnie, bo wówczas kiedy Ci których kochamy już odejdą - jest co wspominać - jest czym ogrzać serce, które tęskni. Córka

Mój Tatuś bardzo kochał swoich Rodziców, a szczególnie swoją Mamę - Babcię Marysię. Kiedy tyko mógł, jechał do Nich, a my z Nim. Był wtedy bardzo szczęśliwy. Dopiero później to zrozumiałam, kiedy byłam starsza i sama tęskniłam za swoimi Kochanymi Rodzicami po wyjeździe z rodzinnego miasta. Dziadkowie zawsze czekali na nasz przyjazd i bardzo się cieszyli, Babcia Marysia miała łzy w oczach. Babcia wielu rzeczy mnie uczyła i pomagałam Jej jak umiałam. Pamiętam posiłki w sadzie, pomiędzy drzewami śliw, świerszcze cykające w upalne dni w zbożu, słońce. Kiedy moi Rodzice na kilka dni zostawiali mnie u Dziadków, wtedy to ja z kolei tęskniłam za Nimi. Siadałam przed bramą wjazdową pod krzewem dzikiego bzu - pamiętam do dzisiaj jego zapach, i spoglądałam na drogę, którą musieli przyjechać. Nie chciałam sobie dać wytłumaczyć, że Rodzice przyjadą dopiero wieczorem. Czekałam pod tym dzikim bzem już od południa. Podczas tego czekania pamiętam odgłosy wieczoru na wsi - szczekanie psów, zganiane z pola krowy, świerszcze cykające w trawie, pisk latających, ostatnich, wieczornych jaskółek i ciszę. Jaka byłam szczęśliwa kiedy Rodzice przyjechali i w końcu byliśmy razem. Córka

Dziewiętnastego lutego obchodziłeś Kochany Tatusiu swoje kolejne urodziny - tym razem 94. Również obchodziłam w tym dniu swoje urodziny, bo nawet dzień urodzin mamy ten sam. Tylko ja, urodziłam się kiedy Ty miałeś 32 lata. Byłeś młodym, pełnym nadziei mężczyzną, szczęśliwym, że urodziła Ci się córka i bardzo mocno kochającym swoją żonę Danusię. Kiedy wracałeś ze szpitala od Mamusi do domu, po moim urodzeniu się, idąc ulicami, płakałeś ze szczęścia. Wiem to od Mamusi. Dzisiaj zapalam Ci lampki i kładę kwiaty na grobie. 19 lutego na cmentarzu było mokro i zimno. Nieliczne osoby odwiedzające swoich bliskich. Wszędzie pełno wody z topniejącego śniegu. Ale ja mimo tego zimna nadal czułam w sercu moją wielką, gorącą miłość do Ciebie Tatulku i nadzieję, że kiedyś będziemy przecież razem. Życzliwi mi ludzie, pocieszając mnie po Twojej stracie mówią, że "czas leczy rany". To nie jest prawda. Czas nas nie leczy, lecz próbuje nam zabrać wspomnienia. Dlatego ja, przypominam sobie jak się uśmiechałeś, jak się irytowałeś kiedy coś Cię poruszyło, jaki byłeś pracowity i oddany, jaki byłeś szlachetny, mądry, jak bardzo nas kochałeś, jak kochałeś Mamusię. Nie chcę, żeby czas mnie "wyleczył".

Ewa Dylewska Dębińska

Twoje imieniny Tatulku kochany były dwa dni temu. Druga rocznica Twojej śmierci też już minęła.To już tyle dni przeszło odkąd żyję bez Ciebie. A mnie ciągle się wydaje, że będę bez Ciebie niedługo, że wrócisz, że znów będziemy Razem. To bycie Razem jest wciąż dla mnie takie oczywiste, a przecież jednocześnie nie możliwe.Chociaż ... - życie człowieka mija bardzo szybko. I w tym znaczeniu moje uczucia nie mylą mnie. Zawsze, kiedy trudność zaczęło Ci sprawiać chodzenie i przychodziło Święto Zmarłych, myślałeś o Swojej Mamie, którą tak kochałeś. Nie mogłeś już jeździć samochodem, źle znosiłeś jazdę. Wiem - czułam to, że myślisz o Babci Marysi. Teraz jesteście już razem, ale ja z kolei jestem bez Was. Całe życie człowieka to Droga, na której spotykamy ludzi i zdarzenia.Dokonujemy wyborów, podejmujemy decyzje. Całe życie zmierzamy przecież do Domu, z którego kiedyś wyszliśmy. Jedni z Nas idą dłużej i idą drogą pełną przeszkód i trudu. Inni z kolei przechodzą drogą krótszą, łatwiejszą, ale Wszyscy przecież kiedyś dochodzą do końca Tej Drogi. Ważne tylko, by idąc, nie pozostawić nikogo bez pomocy jeśli jej potrzebuje, nie ułatwiać sobie wędrówki kosztem innego człowieka, który przecież też idzie swoją drogą. Mój Kochany Tatuś był Człowiekiem, który pomagał każdemu, kto potrzebował pomocy.Czasami własnym kosztem. Angażował się w pomoc nie tylko w Rodzinie ale też pomagał ludziom obcym. Nigdy nikogo nie skrzywdził. Żył godnie i bardzo pracowicie. Swoją Drogę przeszedł pięknie. Teraz jest już w Domu. Ja idę.

Dzisiaj mijają dwa lata od dnia Twojej śmierci Tatulku. Wszystko znów staje mi przed oczyma. W naszym kościele była Msza Św. w Twojej i Mamusi intencji. Byłam też na cmentarzu posadziłam Wam piękne wrzosy, posiałam trawę. Jak smutno i pusto w domu bez Was. Wszędzie widzę ślady pozostawione przez Ciebie i Mamulkę. Jak strasznie boli żyć bez Ciebie i Mamy.

Tatuśku kochany za dwa dni miną dwa lata odkąd jestem bez Ciebie. Moje serce odrzuca świadomość, że Ciebie nie ma już przy mnie. Wczoraj pomyślałam, że muszę Cię zapytać co ile dni podlewać trawę po posianiu. Po chwili przychodzi świadomość,że już nie zapytam. Przecież Ciebie nie ma przy mnie.Pociesza mnie jedynie to,że jesteście z Mamusią Oboje razem i z Klaudunią.