Żegnamy Teresę Stanisławę Ciszkowską z domu Filipiak, która urodziła się i spędziła dzieciństwo i młodość w Rembertowie i tu chciała wrócić. Wielokrotnie wspominała wspólne chwile spędzone z siostrą Lalką i bratem Grzegorzem jako cudowny okres swojego życia. Tutaj, w Rembertowie, czuła się bezpieczna i szczęśliwa. Dorosłe lata spędziła w Warszawie, pasjonując się życiem tego miasta, które pokochała. Brała czynny udział w życiu kulturalnym, wystawach, wernisażach, interesowała się historią Warszawy, zbierała książki na ten temat. Była osobą wrażliwą na sztukę, ciekawą świata, uczącą się całe życie. Jej dom był zawsze otwarty dla przyjaciół, mogli liczyć na jej pomoc, nawet w dramatycznych okolicznościach ówczesnej rzeczywistości. Jej erudycja, wiedza, i chęć niesienia pomocy budziły zaufanie, często zwracano się do niej o poradę. Zawsze chętnie jej udzielała. Pamiętamy też, jaką wagę przywiązywała do przestrzegania zasad i etykiety, upatrując w tym antidotum na prozę życia. Nigdy jednak nie żyła w zamkniętym kręgu marzeń – marzenia realizowała lub próbowała je realizować. Byłą przeciwieństwem człowieka, który śni na jawie, raczej bacznie obserwowała rzeczywistość. Nauczyła dzieci widzieć coś więcej niż pozory. Byłą matką wymagającą, ale wrażliwą i pełną miłości, zawsze obecną w życiu dzieci. Żegnamy ją dzisiaj ze smutkiem, świadomi, że zabrakło w naszym życiu kogoś bardzo ważnego, szlachetnego kogoś, kogo nie da się zastąpić.