Dzisiaj Obchodziłabyś okrągłą rocznicę urodzin,zamiast na torcie niech zapłonie światełko na płycie nagrobnej. Spokojnych snów.

Mimo upływu trzech lat od Twojego odejścia, trudno powrócić do normalnego życia, zwłaszcza gdy nadchodzą szczególne dni wspólnie przeżywane. Pustka w sercu pozostanie na zawsze!

O 12,10 minął okrągły rok od Twojego odejścia.Rok pełen żalu,tęsknoty,jak również zadumy,rozważań,lecz przeznaczenia nie dało się oszukać.Niejednokrotnie patrząc na Ciebie widziałem w Twoich oczach błagalne spojrzenia,o ulżenie w cierpieniach,które nasilały się w końcowej fazie choroby,ale ani medycyna ani ja nie byłem w stanie Ci pomóc i ta bezradność i niemoc gryzie mnie do dzisiaj,bo jaki człowiek jest maluczki w obliczu zbliżającej się śmierci. Dopóki walczysz - jesteś zwycięzcą,lecz kiedyś polegniesz. Przemijają pory roku,przemija czas ale nigdy ból,żal i tęsknota. SPOKOJNYCH SNÓW KOCHANIE

11-miesięcy tj.335 dni,wydaje się,że to dużo czasu,lecz dla mnie wciąż jakby to był dzień,tydzień temu.Staram się przebywać jak najwięcej wśród ludzi,powracać do swego ulubionego hobby tj.wędkowania,wycieczek rowerowych by się starać powrócić do normalności,lecz sceny z życia migają jak w kalejdoskopie,po chwilach przerwy powracają jak bumerang.Ciągle trudno się pogodzić z Twoim odejściem lecz powoli zaczyna docierać do mnie fakt,że niczego nie zmienię,pocieszając się tym,że jedno jest pewne, nadejdzie taki moment kiedy dołączę do Ciebie. SŁODKICH SNÓW KOCHANIE.

To aż,już,dopiero 10 miesięcy od chwili,gdy wyruszyłaś w ostatnią podróż,zostawiając mnie,coś we mnie pękło,prysły wszelkie marzenia,życie straciło jakikolwiek sens i w dalszym ciągu nie mogę się pozbierać,ale może dajmy szansę czasowi, który prawdopodobnie leczy najgorsze rany,lecz pamięć o Tobie będzie trwała wiecznie.

Masz wybudowany nowy piękny "domek" na którym od 268 dni są na bieżąco wymieniane kwiaty i bez dnia przerwy płonące światełka z pamięcią o Tobie. Wiem,że najlepiej i najbezpieczniej czułaś się w naszym przytulnym gniazdku,w którym przeżywaliśmy dobre i złe chwile ale niestety przychodzi moment w którym każda żywa istota musi zmienić miejsce pobytu,dla jednej strony odejście i ulżenie w cierpieniach,dla drugiej dramat,żal i smutek,lecz taka jest gorzka prawda,od której nie możemy uciec przenosząc się do wieczności, innego świata...(......)

Minęło 7 miesięcy od Twojego odejścia,ale w dalszym ciągu trudno się z tym pogodzić. Odwiedzając Twój grobek opowiadam Ci na bieżąco co i jak. Mimo to ciągle myślę,że Cię chwilowo nie ma,że jesteś w szpitalu, u Mamy, czy koleżanki i zaraz wrócisz... lecz po chwili opamiętania wracam do realu,gorzkiej,smutnej lecz prawdziwej rzeczywistości.Obłęd...

Nadchodzi piękna pora roku,którą tak lubiłaś,soczysta zieleń,rozkwitające wkoło kwiaty i drzewa,które urzekały i upajały swym pięknem i zapachem...ale niestety już nie dla CIEBIE w tym mrocznym i zimnym miejscu i z tym musimy się pogodzić.Mam nadzieję,że ziszczą się moje oczekiwania (wierząc lekarzom)i w niedługim czasie będziemy biegać po polach i zielonych niebiańskich łąkach znowu razem.Czas pokaże...

To dopiero pięć miesięcy,a wydaje się wieczność. Rana nie może się zabliżnić...tylko czas...czas...czas!!!

 Minęło 140 dni...nie myślałem że będzie tak ciężko...

Pustka w sercu,pustka w domu,pustka wgłowie,nie do zniesienia!!!

Słowa nie wyrażą cierpienia,łzy nie umniejszą bólu,słońce nie rozjaśni twarzy,nic już nie będzie takie jakie było. Ucichł Twój głos,Twój uśmiech,często połączony z grymasem bólu też zgasł,wkoło tylko cisza,tęsknota,wielki żal i ta najgorsza samotność w czterech ścianach.Przez ostatnie 7 lat, od kiedy to choroba "położyła" Cię do łóżka,każdy miniony dzień był powodem do zadowolenia i nadzieją na przyszłość,która z dnia na dzień była jedną wielką niewiadomą.Bywały dni "gorsze"i"lepsze".O tych złych zapomnijmy.Wielką radością było gdy z rana miałaś wyrażne oczęta,próbowałaś mówić,niejednokrotnie budując urywane zdania,uśmiechać się podczas opowiadania wierszyków lub żarcików,wówczas były to wspaniałe,budujące chwile.Ale niestety z biegiem czasu stan zdrowia pogarszał się i takie miłe chwile bywały coraz rzadziej,mimo troskliwej opieki (chylę czoła personelowi medycznemu z Hospicjum domowego)chociaż sam walczę ze swoim nowotworem,mimo to dawaliśmy sobie radę,starając się współpracować i znosić przeciwności losu,odrzucając propozycję współczujących i "życzliwych"o oddanie Ciebie do Hospicjum,choć nieraz w oczy wiał mi wiatr, to opieka nad Tobą była dla mnie wyzwaniem,poświęceniem i obowiązkiem bo uważałem,że należy Ci się po wspólnie przeżytych 35-ciu latach naszego małżeństwa potrzebujesz 24 godzinnej opieki,więc ją miałaś.Normalka.Ta nierówna walka z nowotworem (guz mózgu) od operacji trwała 12 lat,aż nadszedł nieunikniony moment,który zabrzmiał jak wyrok...wznowa...zaatakował pień mózgowy co mogło oznaczać tylko jedno...Odeszłaś cichutko po tylu latach zmagania się z "nim",który w perfidny sposób okazał się bezlitosny.Gdyby tak można było cofnąć czas,popatrzeć,porozmawiać choćby przez chwilę...Niestety...Śpij spokojnie "roślinko"czuwaj nad bliskimi bo Oni tak bardzo za Tobą tęsknią.Byłaś,jesteś i będziesz w naszych sercach na zawsze.                                & amp; amp; amp; amp; nbsp;           

20.10.2010 - 20.10.2018
To sześć długich lat!!!
Niechaj płonie światełko wiecznej pamięci!!!