Śmierć to słowo, które bolesny cios zadaje kończy się życie kończy się świat... tylko pustka tylko żal w duszy zostaje a w sercu wieczny ślad. Teraz drogami Boga Ojca kroczysz na polanach boskich biegasz na nasze zło przymykasz oczy smutno nam, ze Cię z nami nie ma. My z nadzieją w sercach czekamy, że kiedyś na pewno się spotkamy... Nadzieja spotkania łagodzi ból rozstania..

ANIOLECZKU UKOCHANY TAK BARDZO CIEBIE BRAK TAK ZLE TU BEZ CIEBIE CALY CZAS WIERZYMY ZE KIEDYS BEDZIEMY RAZEM KOCHAMY CIE♡                         ♡mama i tata♡

KOCHANY SYNKU DZISIAJ MIJA 18 MIESIECY OD KIEDY TWOJE SERDUSZKO PRZESTALO BIC ,MOJE ROZSYPALO SIE NA KAWALKI OD KIEDY CIEBIE NIEMA GDY BYLES W MOIM BRZUSZKU BYLAM TAKA SZCZESLIWA TAK BARDZO BYM CHCIALA BYS BYL TU ZE MNA MOJ MALUSI TAK BARDZO ZLE MI BEZ CIEBIE  NIGDY SYNUSIU NIE NAUCZE SIE ZYC BEZ CIEBIE TA PUSTKA TESKNOTA ROZDZIERAJA MNIE NA STRZEPY TAK BYM CHCIALA BYC Z TOBA WIEM MOJ WIKTORKU ZE TAM W NIEBIE JEST CI DOBRZE ALE CIERPIE BARDZO BYLES I JESTES NAJWIEKSZYM SZCZESCIEM W MOIM ZYCIU MOIM SERDUSZKIEM KOCHANYM I WIEM WIERZE ZE W NIEBIE SIE SPOTKAMY MOJ WLODZIULKU UKOCHANY♡

-Czemu tak płaczesz Serce, skąd w tobie tyle żałości? - Ach pomóż Rozumie, bo syna straciłam, żyć już nie umiem - Nie płacz Serce, nie płacz, wszak każde życie ma swój koniec, - przecież nic go nie boli, - nie cierpi , - - Łzy lecą same, i żal mój coraz większy, mówisz Rozumie rzeczy o których wiem i co z tego? pocieszenia nie niosą żadnego. -Wiaro, Wiaro ty pomóż! - Och Serce niemądre, czemu ty znów płaczesz? -przecież twój syn już w niebie, -przecież spotkacie się w tamtym świecie a on się modli za ciebie, -śmierć to tylko brama, przez którą przechodzi się do wieczności -więc czemu płaczesz, dlaczego pogrążasz się żałości? - Ja wiem to Wiaro, tak mnie uczono i chciałabym aby tak było lecz łzy mi lecą i nic nie pomaga, by mi cierpienia ubyło. Tęsknota jest wszechobecna. Pustka mnie pochłonęła. Znikąd pomocy. Sił już na życie nie mam…

Zawracanie głowy. Dzieciak żył raptem 8 dni i taka rozpacz!?!? Ci rodzice sami nakręcają się emocjonalnie. Trochę więcej realizmu i normalności! Płakać za dopiero co urodzonym noworodkiem, którego jeszcze nie zdążyli poznać. Głupota!!! Jesteście śmieszni :)



Szkoda ze nie miałe$ na tyle odwagi zeby $ie podpi$ac kim je$te$ dla ciebie to moze $mie$zne dla na$ to wielka tragedia wogule kim ty je$te$ zeby co$ takiego napi$ac nie ma$z takiego prawa i po co wchodzi$z na taka $trone.Je$te$ zało$ny mam nadzieje ze nigdy nie bedzie$z mu$iał poczuc jak to je$t $tracic dziecko nie zycze ci tego na$tepnym razem $ie za$tanów bo nigdy nie wiadomo co cie w zyciu $potka.

Zawracanie głowy. Dzieciak żył raptem 8 dni i taka rozpacz!?!? Ci rodzice sami nakręcają się emocjonalnie. Trochę więcej realizmu i normalności! Płakać za dopiero co urodzonym noworodkiem, którego jeszcze nie zdążyli poznać. Głupota!!!

Nie ma chyba rzeczy obojętniejszej niż dom, w którym się,mieszka i wiara, którą się straciło. Dom nadal stoi mimo iż dawny mieszkaniec zamienił się w włóczęgę, wiara dalej żyje w sercach innych ludzi kocham cie Wiktorku tak mi ciebie brakuje

DZI$ 21 ANIOŁECZKU TYLE ZALU ZE CIEBIE NIE MA ZE TAK $ZYBKO MU$IAŁEC ODEJ$C A PRZECIEZ CAŁE ZYCIE BYŁO PRZED TOBĄ WIKTORKU JAK MAMY ZYC BEZ CIEBIE KOCHANIE♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥KOCHAMY

Maciusiu Zawsze Będziesz W Naszych Sercach Wysyłamy Ci Miliony Światełek Do Nieba Opiekuj Się Naszym Wiktorkiem Kochany Bracie Kochamy Cię Pamiętamy Spoczywaj W Spokoju Braciszku Spotkamy Się W Niebie Kochani. Rodzina

Hans Christian Andersen, Opowieść o matce. Pewnego razu matka siedziała przy kołysce swego dziecięcia i była bardzo smutna, obawiała się, że dziecina umrze. Dziecko było takie blade, oczki miało zamknięte i oddychało tak słabo, to znowu ciężko wciągało powietrze, jak gdyby wzdychało; a matka spoglądała coraz niespokojniej na swoje maleństwo. Aż tu ktoś puka do drzwi; przyszedł ubogi staruszek, okryty końską derka, aby się ogrzać, bo była surowa zima. Wszystko na dworze pokryte było lodem i śniegiem, a wiatr dal mocno i szczypał w policzki. A ponieważ starzec drżał z chłodu, a dziecko zdrzemnęło się na chwilkę, matka wyszła, aby wstawić do pieca garnuszek z piwem; chciała, by człowiek mógł się ogrzać; stary siedział w izbie kołysząc kołyskę, a matka usiadła na krześle tuż obok; spoglądała na chore dziecko, które tak ciężko oddychało i poruszało rączyną. - Jak myślisz, czy ono umrze? - powiedziała kobieta. - Chyba Bóg nie zechce mi go zabrać? A starzec, a była to śmierć sama, tak dziwnie pokiwał głową, co mogło równie dobrze oznaczać "tak" jak i "nie". A matka opuściła głowę i łzy pociekły jej po policzkach; głowa jej ciężyła bardzo, trzy noce i trzy dni nie zmrużyła oka, wiec zasnęła, ale tylko na chwileczkę, zaraz się przebudziła i wzdrygnęła z chłodu. - Cóż to znaczy? - powiedziała i obejrzała się na wszystkie strony. Ale starca nie było i dziecka nie było w pokoju. Zabrał je z sobą! A w kacie stary zegar brzęczał i brzęczał, wielki, ołowiany ciężar osunął się aż na podłogę i zegar nagle stanął. Biedna matka wybiegła z domu wołając swego dziecka. Na dworze, w śniegu, siedziała kobieta odziana w długie, czarne suknie i powiedziała: - To śmierć była u ciebie w izbie, widziałam, jak spiesznie wychodziła z dzieckiem na ręku; ona jest szybsza od wiatru i nigdy nie przynosi z powrotem tego, co raz zabrała. - Powiedz mi tylko, którędy poszła! - powiedziała matka - pokaz mi tylko drogę, a ja już ją znajdę! - Znam ja drogę! - powiedziała kobieta w czarnych sukniach - ale nim ci ja wskażę, musisz mi zaśpiewać wszystkie te pieśni, które śpiewałaś swojemu dziecku. Bardzo je lubię, słuchałam ich nieraz; jestem nocą, widziałam, jak płakałaś śpiewając. - Zaśpiewam ci je wszystkie, wszystkie! - powiedziała matka - ale mnie nie zatrzymuj, dogonię ja i odnajdę moje dziecko! Ale noc siedziała cicha i milcząca, a wtedy matka załamała dłonie, śpiewała i płakała, i wiele było tam pieśni, ale łez jeszcze więcej; wtedy noc powiedziała: - Idź na prawo przez ten ciemny, sosnowy las, tamtędy, widziałam, poszła śmierć z twoim dziecięciem. W głębi lasu drogi krzyżowały się i matka nie wiedziała, w którą stronę ma iść. A stal tam krzak cierniowy, który nie miał na sobie ani listka, ani kwiatka, bo przecie to była zima i śnieg okrywał gałęzie. - Czy nie przechodziła tędy śmierć z moim małym dzieckiem? - Przechodziła - powiedział krzak cierniowy. - Ale ci nie powiem, w którą poszła stronę, zanim nie ogrzejesz mnie twoim sercem. Zamarzam całkiem, zmieniam się w czysty lód! Wiec matka przycisnęła krzak cierniowy do swojej piersi mocno, ażeby mógł się dobrze ogrzać, a ciernie wpijały się w jej ciało i krew popłynęła wielkimi kroplami, i krzak cierniowy wypuścił świeże, zielone liście, i kwiaty pojawiły się na nim w ciemna, zimowa noc, tak było gorące zrozpaczone matczyne serce. I krzak cierniowy wskazał jej drogę, którą miała iść. Wtedy przyszła nad wielkie jezioro, na którym nie widać było ani okrętu, ani żadnej łódki. Jezioro nie było tak zamarznięte, aby mogło ja utrzymać, ani tak płytkie, aby można było przez nie przebrnąć, a musiała przedostać się na drugi brzeg, jeżeli chciała znaleźć swoje dziecko; położyła się wiec i chciała wypić jezioro, a to przecież niemożliwe dla człowieka. Ale zrozpaczona matka myślała, że może jednak nastąpi cud. - Nie, tak nic nie poradzisz - powiedziało jezioro - lepiej się jakoś pogódźmy! - Bardzo lubię zbierać perły, a twoje oczy są najczystszymi perłami, jakie widziałem. Wypłacz je do mnie, to cię przewiozę na druga stronę aż do wielkiej cieplarni, gdzie mieszka śmierć i hoduje kwiaty i drzewa, a każde z nich jest życiem ludzkim. - O, czegoż ja nie oddam, byle tylko dostać się do mego dziecka! - powiedziała plącząca matka i zapłakała jeszcze bardziej, i oczy jej spłynęły na dno wody, i stały się dwiema kosztownymi perłami, a jezioro podjęło ją, tak jakby siedziała na huśtawce, i przeniosło ją z fala na drugi brzeg, gdzie stal na mile obszerny dom, dziwny, bo nie wiadomo było, czy to jest góra pełna lasów i grot, czy też wzniesiona budowla; ale biedna matka nie widziała tego, bo przecież wypłakała swoje oczy. - Gdzież ja znajdę śmierć, która zabrała mi moje dzieciątko? - zapytała. - Jeszcze nie wróciła - powiedziała stara grabarka, która pilnowała wielkiej cieplarni śmierci. - Jakeś tu się dostała i kto ci pomagał w drodze? - Pan Bóg mi pomagał! - powiedziała matka - jest On miłosierny, bądź wiec i ty miłosierna! - Gdzie mogę znaleźć moje dziecko? - Nie znam twego dziecka - powiedziała kobieta - a ty jesteś niewidoma. Wiele kwiatów i drzew zwiędło dzisiejszej nocy. Śmierć przyjdzie wkrótce i przesadzi je! Wiesz przecie, ze każdy człowiek ma drzewo swego życia albo kwiat w zależności od tego, jak mu się życie toczy. Wyglądają one jak inne rośliny, tylko ze bije w nich serce. Dziecięce serduszko także bije. Przysłuchaj się, może poznasz twoje dziecko po tym! Ale co mi oddasz, jeżeli ci powiem, co masz dalej czynić? - Już nic nie mam do oddania - powiedziała zrozpaczona matka - ale mogę pójść dla ciebie choć na koniec świata. - Nie mam tam nic do roboty - powiedziała kobieta - ale możesz mi dać twoje długie, czarne włosy, sama wiesz, jakie są piękne, a mnie się bardzo podobają! Oddam ci w zamian moje siwe, zawsze coś będziesz miała! - Nie chcesz nic innego? - powiedziała matka - włosy oddam ci z radością. - I oddala jej swój piękny, czarny warkocz, i otrzymała w zamian siwe włosy staruszki. A potem weszła do wielkiej cieplarni śmierci, gdzie kwiaty i drzewa bujnie rosły, jedne przez drugie. Stały tam piękne hiacynty pod szklanymi kloszami, a obok wielkie, mocne peonie; rosły tam wodne rośliny, niektóre świeże, inne na pól zwiędłe, ślimaki wodne oblepiały je, a czarne raki przywierały do ich łodyg. Stały tam wspaniale palmy, dęby i platany, rosła pietruszka i kwitnął tymianek; każde drzewo i każdy kwiat nosiły jakieś nazwisko, bo każde było ludzkim życiem, życiem ludzi żyjących jeszcze to w Chinach, to w Grenlandii, rozsypanych po całym świecie. Były tam wielkie drzewa w małych doniczkach, stały ściśnięte i rozsadzały prawie doniczki korzeniami, a w wielu miejscach stały małe, słabe kwiatki w tłustej ziemi, otoczone mchem, starannie pielęgnowane i polewane. Zrozpaczona matka pochylała się nad każdą najmniejszą roślinką i przysłuchiwała się, jak w nich bije ludzkie serce; i pośród milionów poznała serce swego dziecka. - Oto ono! - krzyknęła i wyciągnęła rękę do małego, liliowego krokusa, który, całkiem chory, pochylił się w jedna stronę. - Nie ruszaj kwiatu! - powiedziała stara - tylko stan tutaj, a kiedy śmierć nadejdzie, a już nadchodzi, czuje to, nie pozwól jej wyrwać tego kwiatka i zagroź jej, ze wyrwiesz wtedy wkoło inne kwiaty, wówczas śmierć się przestraszy; za każdy kwiat bowiem odpowiada przed Panem Bogiem i żadnego nie można zerwać, zanim On nie da rozkazu. Nagle powiało chłodem w całym budynku i ślepa matka zrozumiała, że to śmierć nadchodzi. - Jakeś znalazła drogę aż tutaj - spytała śmierć - jak mogłaś przybyć tu prędzej ode mnie? - Jestem matka - odpowiedziała tamta. I śmierć wyciągnęła swą rękę ku małemu kwiatkowi, ale matka schwyciła ja za ręce i trzymała je mocno starając się nie dotknąć płatków krokusa. Wtedy śmierć dmuchnęła na jej dłonie i matka poczuła, ze powiew ten jest chłodniejszy od najchłodniejszego wiatru, i ręce jej zwisły bezwładnie. - Nie możesz sobie poradzić ze mną! - powiedziała śmierć. - Ale Bóg sobie poradzi! - Czynie tylko to, co On chce - powiedziała śmierć. - Jestem tylko stróżem jego ogrodu! Wszystkie jego kwiaty i drzewa zabieram stad i przesadzam do wielkiego rajskiego ogrodu w nieznanym kraju. Ale jak one tam rosną i jak tam jest, nie mogę ci powiedzieć. - Oddaj mi moje dziecko! - powiedziała matka i płakała, i prosiła; nagle schwyciła w dłonie dwa kwiaty rosnące w pobliżu i zawołała do śmierci: - Zerwę wszystkie twoje kwiaty, nic innego nie pozostaje już mojej rozpaczy. - Nie rusz ich! - powiedziała śmierć. - Powiadasz, że jesteś nieszczęśliwa, a teraz chcesz unieszczęśliwić tak samo inną matkę... - Inną matkę? - powiedziała biedaczka i wypuściła natychmiast oba kwiaty z dłoni. - Masz tu twoje oczy - powiedziała śmierć. - Wyłowiłam je z jeziora, tak błyszczały na dnie, nie wiedziałam, że to są twoje oczy. Weź je z powrotem, są teraz jeszcze jaśniejsze niż przedtem. Spojrzyj tylko w głęboka studnie obok ciebie, ja wymienię nazwiska tych dwóch kwiatków, które chciałaś zniszczyć, i ujrzysz cała ich przyszłość, całe ich życie; patrz, co chciałaś zniszczyć i co miałaś zepsuć. Matka spojrzała do studni i zobaczyła, ze jeden z tych ludzi stał się błogosławieństwem dla świata; jak wiele szczęścia i radości otaczało go zewsząd! A potem ujrzała życie innego i była to troska i nędza, zbrodnia i nędza. - I jeden los, i drugi zależą od woli boskiej - powiedziała śmierć. - Któryż kwiat jest kwiatem nieszczęsnym, a który szczęśliwym? - spytała matka. - Tego ci nie powiem - rzekła śmierć - ale dowiesz się ode mnie, ze jeden z tych kwiatów był kwiatem twego dziecka, widziałaś losy twego dziecka, twego rodzonego dziecka przyszłość. Wtedy matka wydala okrzyk przerażenia: - Który z nich był moim dzieckiem? Powiedz mi to! Ocal niewinnego! Ocal moje dziecko od nędzy! Raczej je zabierz! Zabierz do krainy bożej! Zapomnij łzy moje, zapomnij modlitwy i wszystko, co powiedziałam i co uczyniłam! - Nie rozumiem cię - powiedziała śmierć. - Czy chcesz odebrać dziecko, czy mam z nim odejść do nie znanej tobie krainy? A wtedy matka załamała ręce, upadła na kolana i modliła się do Pana Boga: - Nie słuchaj mnie, jeżeli modle się przeciw Twojej woli! Ona jest najdoskonalsza. Nie słuchaj mnie? Nie słuchaj mnie! I głowa jej opadła na piersi. A śmierć z jej dziecięciem w ramionach odeszła do nieznanej krainy. My Matki zawsze pójdziemy za naszymi.pójdziemy za naszymi Aniołkami do Nieba. Wiktoreczku Przyjde Jeszcze Troszke I Będziemy Razem Serduszko Moje Ukochane.

Syneczku Wiktoreczku Tak Bardzo Ciebie Brak Malutki Nasz Aniołeczku Kochamy Cię Tak Mocno I Tak Bardzo Tęsknimy Coraz Bliżej Ciebie Ale Ta Droga Jeszcze Tak Daleka Zeby Juz Być Razem Moje Serduszko Ukochane Śpij Słodko Włodziulku Mój Malusi Dobranoc Synku.

L’affaire de Port-Royal a causé un choc dans l’opinion, mais également chez des gens ayant vécu un drame similaire. Uniquement au cabinet de l’avocate parisienne Nedjma Abdi, trois femmes se sont manifestées souhaitant évoquer leur drame, également survenu au sein de l’hôpital de Port-Royal. Parmi elles, Anna M.. C’est en novembre dernier que sa vie a été bouleversée. Cette jeune femme de 27 ans, originaire de Pologne, devait donner naissance à son premier enfant, un petit garçon, la semaine suivante. Suivie par des médecins de l’hôpital de Port-Royal, situé à quelques kilomètres de chez elle, elle s’y est rendue ce mardi soir, inquiétée par les fortes douleurs qui l’ont saisie au niveau du ventre, et du peu de mouvements de son fils, d’ordinaire si remuant. Une fois sur place, Anna, accompagnée de son mari et d’une amie de la famille, se retrouve démunie, dans une salle seule pour le monitoring. Pendant ce temps, son ventre se durcit, symptôme, nous explique-t-elle, d’un décollement du placenta –une pathologie grave qui peut coûter la vie de l’enfant si elle n’est pas rapidement prise en charge. Prise de vomissements et de douleurs continues, Anna a été examinée par une stagiaire seule, ce qui ne doit pas se passer, même dans un hôpital universitaire comme celui de Port-Royal. Elle a été accouchée en urgence, par césarienne, une heure après son arrivée. UNE PLAINTE EST DÉPOSÉE Anna a donc déposé plainte pour «homicide involontaire» contre l’hôpital, pour la mort de son fils Wiktor, survenue une semaine après sa naissance –en raison des séquelles des six minutes durant lesquelles il a été privé d’oxygène. Elle qui a échappé de peu à la mort a relevé plusieurs anormalités dans son dossier, notamment au niveau du monitoring du bébé, qui indique un pouls à 22h30… Or, à cette heure, Anna avait accouché depuis plus de 30 minutes. «Il y a un blanc au moment où le cœur du bébé est censé avoir baissé», affirme son amie, présente au moment des faits. «Un truc ne tourne pas rond avec le monitoring», poursuit-elle, en attendant de connaître les suites de l’affaire. Pour son avocate, «il faut rétablir la vérité, non seulement pour l’hôpital public, mais aussi pour les familles. Il ne faut pas ignorer.» Comme l’explique Anna, l’affaire de Port-Royal l’a «motivée pour faire quelque chose» : «Je n’ai vu un avocat que le 20 février, en revenant de Pologne. Je n’étais pas vraiment prête psychologiquement pour faire quelque chose mais je ne peux pas rester comme ça, parce que je sais qu’il y a eu une erreur. Il y a un grand problème.» Elle nous affirme que la sage-femme qui la suivait lui a confié qu’un m’a vue quand je suis allée récupérer mon dossier, elle m’a dit qu’elle était désolée et m’a dit: "Mais normalement, il suffisait de toucher le ventre pour détecter le décollement du placenta, ce n’est pas normal qu’il soit tout dur". Elle m’a dit: "Vous savez chez nous, les urgences, c’est un grand problème".» "LE RAPPORT MET HORS DE CAUSE L’ÉQUIPE MÉDICALE" Le 21 mars, le professeur Dominique Cabrol, responsable du pôle périnatalité de l’hôpital, a annoncé qu’il démissionnait de son poste. Si certains y ont vu un rapport direct avec l’affaire de Port-Royal, l’hôpital a affirmé dans un communiqué que «ce départ était prévu antérieurement aux événements récents», et que «l’organisation et le travail pour sa succession [étaient] déjà engagés». Ce que nous a confirmé Jean-François Pichery, délégué CHSCT Sud-Santé: «Sa démission était envisagée bien avant. Il a retardé son départ à cause du problème: il devait céder sa place de chef à son adjoint plus tôt.» «S’il avait vraiment démissionné sur cette histoire-là, il l’aurait dit». D’autant que, le rappelle le délégué syndical, «le rapport met hors de cause l’équipe médicale» dans le cadre du drame du 1er février. Mais des décisions ont bien été prises en conséquence de ce dramatique événement: «A partir du mois d’avril, il y aura un poste à temps plein soit pour une infirmière soit pour une aide soignante et un temps plein pour une sage-femme. Et il a été décidé de limiter les accouchements à 5000 par année, soit 5400 naissances par an –en prenant en compte les grossesses multiples.» D’après Jean-François Pichery, ce sont «une dizaine» de bébés qui décèdent in utero à Port-Royal par an: «On ne sait pas toujours ce qu’il se passe, parfois il y a la mort subite du nourrisson, c’est très brutal et des fois les explications sont un peu complexes.» Et la situation a évidemment laissé des traces parmi les employés, dont il dit qu’«un grand nombre a été affecté». Pour lui, la question qu’il fallait se poser n’était pas le nombre de lits ou l’effectif, mais: «Les grilles de calcul des effectifs réalisées par le ministère sont-elles adaptées? La situation n’était pas dans les meilleurs auspices, même si les collègues n’ont pas commis de faute.» Mais, le délégué syndical l’admet: «Il y a une problématique sur les urgences en termes de pics d’activité». «Dès qu’il y a un pic d’activité, c’est sur que les difficultés font que les sages-femmes n’ont pas forcément le temps de s’asseoir auprès des patientes pour discuter un peu avec elles. Elles vont à l’urgence», conclut Jean-François Pichery.

Synusiu Dużo Radosci I Uśmiechu Słoneczko Nasze♥KOCHAMY♥ Wróć Wiktorku.... Jak Dalej Życ Bez Ciebie Synusiu.

Twego powrotu czekam na próżno. Twe serce zimne, nie bije wcale, ile bym dała by biło dalej. Kolory świata przechodzą w jesień, a ja samotna chodzę po lesie. Lecz las to ludzi obcych, dalekich, co patrzą na nas słabych, kalekich. Kalectwem moim na całe życie, będzie żałoba po małym bycie. Które zjawiło się niespodzianie i nastawiona na jego trwanie nie będę nigdy z tym pogodzona że go tu nie ma w moich ramionach Po mej Iskierce pustka została,jesteś już w niebie iskierko mała. Kochamy Cię Słoneczko Nasze 4 miesiące Syneczku Odkąd Jesteś W Niebie Tęsknimy Bardzo Włodziulku Ukochany Kiedyś Synusiu Się Spotkamy. Śpij Słodziutko Na Puszystej Białej Chmurce Śnij Piękne Kolorowe Sny Nasz Wiktorku Z Maleńkimi Anielskimi Skrzydełkami.

Noszę twe serce z sobą noszę je w moim sercu nigdy się z nim nie rozstaję gdzie idę ty idziesz ze mną; cokolwiek zrobię samotnie jest twoim dziełem,Synku i nie znam lęku przed losem ty jesteś losem moim nie pragnę piękniejszych światów ty jesteś mój świat prawdziwy ty jesteś tym co księżyc od dawien dawna znaczył tobą jest to co słońce kiedykolwiek zaśpiewa oto jest tajemnica której nie dzielę z nikim  korzeń korzenia zalążek pierwszy zalążka niebo nieba nad drzewem co zwie się życiem; i rośnie wyżej niż dusza zapragnie i umysł zdoła zataić cud co gwiazdy prowadzi po udzielnych orbitach noszę twe serce z sobą noszę je w moim sercu Wiktorku  Kochany Synusiu Mama Przyjdzie Do Ciebie I Będziemy Już Razem Tam W Niebie Aniołeczku.                                                                                                                                       mama

DOBRANOC MALENSWO NASZ KOCHANE SPIJ SPOKOJNE NASZ ANIOŁKU ŚNIJ PIĘKNE KOLOROWE SNY ♥♥♥

Kiedy kończy się dzień.. I wszystko już śpi Zapalam pod powieką światło By móc widzieć Ciebie… Nie,to nie jest sen- -To TY . Wyciągasz swoje dłonie Uśmiechasz się.. Mówisz-nie płacz mamusiu Jest mi tu dobrze… Obejmujesz ramionkami mą szyję Szepczesz cichutko -Kocham Cię- Zapadam w sen,bo wiem… Że chociaż rano nie przytulę Ciebie- Ty jesteś,ciągle obecny i czuwasz … Dziękuję Aniołku…Kocham Cię