Rok temu żyła we mnie jeszcze nadzieja. Wbrew wszystkim i wszystkiemu, wierzyłam w cud, modliłam się o cud. Cud się nie zdarzył, ale byłeś ze mną jeszcze w Dzień Matki. Mogłam ostatni raz spędzić ten dzień z Tobą, trzymać Cię za rękę i wierzyć... Dzisiaj już nie mam tej wiary. Dzisiaj już nie ma Cię ze mną. Miałam dwóch wspaniałych synów, z którymi cieszyłam się tym dniem. Ale jeden odszedł. Dlaczego?

„Nie stój nad mym grobem i nie roń łez.

Nie ma mnie tam; nie zasnąłem też.

Jestem tysiącem wiatrów dmiących.

Jestem diamentowym błyskiem na śniegu lśniącym.

Jestem na skoszonym zbożu światłem promiennym.

Jestem przyjemnym deszczem jesiennym.

Kiedy tyś w porannej ciszy zbudzony

Jestem ruchem - szybkim, wznoszonym,

Ptaków cichych w locie krążących

Jestem łagodnym gwiazd blaskiem nocnym.

Nie stój nad mym grobem i nie roń łez.

Nie ma mnie tam; nie zasnąłem też.

Nie stój nad mym grobem i nie płacz na darmo.

Nie ma mnie tam. Ja nie umarłem."

Mary Frye

Pamiętasz, co powiedziałam, jak zobaczyłam to zdjęcie? Że jest wymarzone na okładkę płyty i jak zrobisz swoją pierwszą płytę, to ono musi się znaleźć na okładce, a ja będę bardzo dumna z Ciebie i tej płyty. No i jest płyta. Nie do końca jest tak, jak miało być, a właściwie nic nie jest tak, jak miało być, bo Ciebie już nie ma. Ale masz wspaniałych przyjaciół i dzięki Nim właśnie ukazała się płyta z częścią Twojej pracy. Foksio zrobił wszystko, żeby płyta się ukazała i żeby była taka, jak to zaplanowaliście razem. Jest tam nawet Twój projekt okładki. A że kiedyś mówiłam Foksiowi, co myślałam o tym zdjęciu, postanowił, że znajdzie się ono na froncie okładki. Piękny gest przyjaciela. Dziękuję Ci Foksiu.

Minął bez Ciebie Synku. Czarno-biały, jak ta kartka.

„- ...Czekać. Czy to to samo, co tęsknić?... - Nie. Dla mnie nie. Przy czekaniu nie budzę się o 5 rano, rezygnując z najlepszych snów. Nie przychodzę także z tego powodu już przed 7 do biura. Przy czekaniu mleko nie traci dla mnie smaku. Przy tęsknocie tak.” (Janusz Leon Wiśniewsski)

„Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą? Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada. Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie, każde uczucie zaczyna się i nie kończy, i w końcu sam przedmiot tęsknoty robi się papierowy i nierzeczywisty. Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia. Być tam, gdzie się nie jest, mieć to, czego się nie posiada, dotykać kogoś, kto nie istnieje. Ten stan ma naturę falującą i sprzeczną w sobie. Jest kwintesencją życia i jest przeciwko życiu. Przenika przez skórę do mięśni i kości, które zaczynają odtąd istnieć boleśnie. Nie boleć. Istnieć boleśnie - to znaczy, że podstawą ich istnienia był ból. Toteż nie ma od takiej tęsknoty ucieczki. Trzeba by było uciec poza własne ciało, a nawet poza siebie. Upijać się? Spać całe tygodnie? Zapamiętywać się w aktywności aż do amoku? Modlić się nieustannie?” (Olga Tokarczuk)

Niedługo Michał zaczyna studia. Pomagam mu załatwiać różne formalności i mam déjà vu. Pięć lat temu byłeś w Londynie, a ja załatwiałam wszystko, co było związane z Twoimi studiami. To Ty miałeś mu pomagać. Jak starszy, doświadczony brat. Obiecałeś mi to.

Śniłeś mi się. Po raz drugi od swojej śmierci. Szukałeś kontaktów w swoim telefonie, jak byś chciał do kogoś zadzwonić. ale nie mogłeś nikogo znaleźć. Zaproponowałam Ci swój telefon, bo mam w nim trochę Twoich kontaktów. Spytałam się: "Jak tam?" Powiedziałeś, że dobrze, ale jak Cię przytuliłam rozpłakałeś się i powiedziałeś: "Mamo, nie daję rady".Chciałabym  Ci pomóc. Myślę, że na mnie czekasz. Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć.

Prosiłeś mnie, żebym Ci upiekła coś pysznego na urodziny do pracy. Już się nad tym zastanawiałam i planowałam. Znalazłam parę nowych przepisów, ale dla Ciebie zrobiłabym chyba Twój ulubiony sernik czekoladowy z wiśniami, na spodzie z herbatników z masłem. Zawsze, jak piekłam coś extra pysznego padało w domu pytanie: "A co to, czyżby Karol przyjeżdżał?" Tak było za każdym razem. A odpowiedź zawsze była twierdząca.

Dwadzieścia cztery lata temu leżałam od tygodnia w szpitalu w Ząbkowicach Śląskich. Zdecydowałeś się urodzić dopiero o 23.05, mogłeś z czystym sumieniem mówić o sobie: "Ja się nie pchałem na ten świat". Byłeś taki długi i szczupły: 59cm i 3700g. Miałeś długie szczupłe paluszki, niebieskie oczka i byłeś kompletnie łysy. Z daleka poznawałam Cię, jak pielęgniarki przynosiły niemowlaki na karmienie. Tylko dwóch takich łysków było, ale Ty miałeś taką kształtną główkę. Byłeś bardzo grzeczny i spokojny. Spałeś bez płaczu i kwękania całe noce. Potem pojawiła się mała plamka na prawym oku, która z czasem zajęła połowę oka. To był Twój znak charakterystyczny. Dwukolorowe oko. Włoski miałeś jaśniutkie, złote, jak zboże. Do czasu Pierwszej Komunii ścinaliśmy Ci je na grzybka. Byłeś takim słodziakiem. Potem już nie chciałeś grzybka, więc ścięliśmy je na krótko i zaczęły trochę ciemnieć. Byłeś zawsze bardzo samodzielny i odpowiedzialny, a odkąd urodził się Michał (miałeś wtedy pięć lat) stałeś się dla mnie wielką pomocą. Byłeś moją bratnią duszą i największym przyjacielem. Bardzo mi Ciebie brakuje i nikt nie wypełni tej dziury w sercu. Kocham Cię.

Dwa miesiące temu siedziałam przy Twoim łóżku pełna nadziei i niepokoju. Zaczął się najdłuższy i najgorszy tydzień w moim życiu. Jeszcze nie wiedziałam jak się skończy.

Był dzisiaj Foksio z Agatką. Płyta już na wykończeniu. Nie dopieścisz jej, tak jak pewnie byś chciał, ale będzie super! To dziwne, jaki sens mają teraz słowa napisane przez Foksia w kilku piosenkach, które już słyszałam. Zupełnie tak, jak by Foksio pisał te słowa o Tobie. Wydają się być napisane po tym wszystkim, co Cię spotkało, a przecież powstały wcześniej.

Przypadek, pech, tragiczny zbieg okoliczności, zła karma, przeznaczenie, fatum - ciągle zadaję sobie pytanie: dlaczego? Ciebie w ogóle nie powinno wtedy być w tamtym miejscu. Zwykły poniedziałek po weekendzie. Na 13.00 do pracy. Miałeś się wyspać i iść do pracy. Tyle razy prosiłam Cię: uważaj na siebie. Jak wracałeś z domu do Wrocławia to zawsze miałeś dzwonić, jak dojechałeś i że wszystko w porządku. Nawet, jak jechałeś pociągiem. Przecież nawet nie miałeś samochodu! Co Ci przyszło do głowy odwozić Ją? Są pociągi, autobusy. Tyle różnych możliwości. Tyle pytań - żadnej odpowiedzi. "Tak miało być". To bzdura. Powinieneś żyć. Miałeś tyle do zrobienia, chociaż zrobiłeś już wiele. Twoje monitory studyjne! Tak się nimi cieszyłeś, a tak naprawdę, to nawet nie zdążyłeś z nimi popracować. Dopiero je kupiłeś, a już porzuciłeś. Tyloma rzeczami, które dopiero co, po wielu trudach zdobyłeś, nie zdążyłeś się nacieszyć. Tyle miałeś planów!

Pozostała ogromna tęsknota, ból i pustka. I co teraz? Odpowiedz mi!